Τέσσερις υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (Μ. Παπαϊωάννου, Δ. Ρέππας Ε. Βενιζέλος, Σ. Ξυνίδης), δύο υπουργοί της ΝΔ (Κ. Αρβανιτόπουλος και Μ. Βορίδης) και ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος, με το νόμο 4055 (παρ.2 του άρθρου 38), άναψαν το πράσινο φως στους ξυλέμπορους και στους συνεργάτες τους να καταστρέψουν τα δάση. Οναματίζουμε αυτούς τους έξι υπουργούς, γιατί αυτοί υπογράφουν το νόμο. Φυσικά, συλλογικά υπεύθυνοι είναι όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης, μιας και το νομοσχέδιο συζητήθηκε και εγκρίθηκε στο υπουργικό συμβούλιο. Και βέβαια, υπεύθυνοι είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ψήφισαν όλο το νόμο καταρχήν, κατ’ άρθρο και στο σύνολό του, κι ακόμη οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, του ΛΑΟΣ και της Μπακογιάννη, που ψήφισαν αυτή τη διάταξη (και όχι μόνο) στην Ολομέλεια της βουλής.
Ο νόμος αυτός συζητήθηκε στη βουλή και κανένας από τους αντιπολιτευόμενους βουλευτές (ακόμη και των λεγόμενων αριστερών κομμάτων) δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στην καταστροφική διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 38. Πιθανόν κάποιοι από τους οπαδούς αυτών των κομμάτων να προσπαθήσουν να τους αθωώσουν, υποστηρίζοντας ότι δεν πήραν χαμπάρι τη συγκεκριμένη διάταξη. Αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί, γιατί όλοι οι βουλευτές των κομμάτων αυτών έχουν συμβούλους και αν πραγματικά ήθελαν να υπερασπιστούν τα δάση θα διαπίστωναν με τη μεγαλύτερη ευκολία, ότι η συγκυβέρνηση Παπαδήμου, με τη δασοκτόνα αυτή διάταξη ανάβει το πράσινο φως στους ξυλέμπορους και στους συνεργάτες τους να μετατρέψουν τα δάση σε εργοτάξιο παραγωγής καυσόξυλων για τα τζάκια και τις ξυλόσομπες. Η διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 38 του νόμου 4055 εισήχθη στο σχέδιο νόμου και παρέμενε ως έχει, μιας και, όπως προαναφέραμε, όχι μόνο δεν έγινε συζήτηση, αλλά δεν έγινε η παραμικρή νύξη κατ’ αυτής. Είμαστε σίγουροι ότι εάν γινόταν ανοιχτή συζήτηση, ο υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου θα αναγκαζόταν να την αποσύρει άμεσα, γιατί αν επέμενε στην παραμονή της θα ξεβρακωνόταν σαν ένας στυγνός δασοκτόνος που συνηγορεί υπέρ της καταστροφής των δασών.
Το άρθρο 268 του Δασικού Κώδικα (ΝΔ 86/1969) για την παράνομη υλοτομία προβλέπει:
«Ο οπωσδήποτε βλάπτων δάσος ή δασικήν έκταση ή προξενών οιανδήποτε φθοράν, ο άνευ αδείας υλοτομίας…κατασκευάζων ή συλλέγων δασικά προϊ’οντα… τιμωρούνται διά προστίμου ή κρατήσεως ή και δι’ αμφοτέρων των ποινών τούτων, εάν ουδεμία εκ της παραβάσεως επήλθε ζημία ή η προξενηθείσα τοιαύτη δεν υπερβαίνει τας χιλίας δραχμάς. Εάν η ζημία υπερβαίνη τα χιλίας δραχμάς, ο παραβάτης τιμωρείται κατά τας διατάξεις των άρθρ. 381 και 382 του ποινικού κώδικος».
Τι προβλέπει η νέα δασοκτόνα διάταξη;
«Αρθρο 38 παρ. 2. Αυξάνεται στο ποσό των εξακοσίων (600) ευρώ το προβλεπόμενο από τις διατάξεις των άρθρων 268 του νδ 86/1969…όριο, μέχρι του οποίου τα αντίστοιχα αδικήματα τιμωρούνται σε βαθμό πταίσματος».
Αν κάνουμε συγκριτική ανάλυση των δύο αυτών διατάξεων, θα διαπιστώσουμε το μέγεθος της καταστροφής που θα συντελεστεί στο δασικό πλούτο της χώρας μας. Οι χίλιες δραχμές είναι 2,93 ευρώ. Αρα, σύμφωνα με το άρθρο 268, παράνομη συλλογή καυσόξυλων αξίας μεγαλύτερης των 2,93 ευρώ και μέχρι 600 ευρώ θεωρούνταν πλημμέλημα και τιμωρούνταν με τις βαριές ποινές που προβλέπονται από τα άρθρα 381 και 382 του Ποινικού Κώδικα. Τώρα, όμως, με την παρ. 2 του άρθρου 38 του νόμου 4055 το αδίκημα της παράνομης συλλογής καυσοξύλων τιμωρείται σε βαθμό πταίσματος, δηλαδή με μια ποινή της πλάκας. Ετσι, από τις 2 Απρίλη του 2012 που άρχισε να ισχύει ο νόμος, άναψε το πράσινο φως στην παράνομη υλοτομία για τη συλλογή καυσόξυλων. Η παράνομη υλοτομία οργιάζει στην ελληνική περιφέρεια. Οι παράνομα δρώντες υλοτόμοι οπλοφορούν και έγιναν ο τρόμος και ο φόβος των δασοφυλάκων, οι οποίοι έχουν μείνει ανυπεράσπιστοι και ανήμποροι. Μας κατήγγειλαν ότι τα βράδια γεμίζουν τριαξονικά με καυσόξυλα που μοσχοπουλούν στην αγορά. Επειδή οι αγοραίες τιμές καυσοξύλων είναι πολύ χαμηλές, χρειάζεται τριαξονικό για να φορτώσουν καυσόξυλα αξίας 599,8 ευρώ. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της αρμόδιας διεύθυνσης της Γενικής Διεύθυνσης Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος (ΓΔΑΠΔΦΠ), οι αγοραίες τιμές καυσοξύλων του 2011 ήταν: Για καυσόξυλα Οξυάς 26,8 ευρώ το χωρικό κυβικό μέτρο. Αρα, μπορούν να κλέψουν 22,39 χωρικά κυβικά μέτρα, ρισκάροντας διάπραξη πταισματικής παράβασης, που τιμωρείται με ποινή της πλάκας. Για καυσόξυλα Καστανιάς, Πλατάνου, Λεύκης 17,61 ευρώ για κάθε χωρικό κυβικό μέτρο, άρα μπορούν να κλέψουν 34 χωρικά κυβικά μέτρα στα όρια του πταίσματος. Για καυσόξυλα Δρυός και λοιπών πλατυφύλλων 33,86 το χωρικό κυβικό μέτρο. Αρα μπορούν άνετα να κλέψουν 17,69 χωρικά κυβικά μέτρα. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις καυσοξύλων της κατηγορίας πλατυφύλλων, δύο χωρικά κυβικά μέτρα ζυγίζουν ένα τόνο.
Μ’ αυτή τη δασοκτόνα διάταξη, λοιπόν, θα μετατραπούν τα δάση και οι δασικές εκτάσεις σε εργοτάξιο παραγωγής καυσοξύλων, λόγω της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και της στροφής στα καυσόξυλα. Οι ξυλέμποροι και οι συνεργάτες τους θα βγάλουν τεράστια κέρδη αφορολόγητα. Γι’ αυτό και πρέπει, εδώ και τώρα, ν’ αναπτυχθεί ένα ισχυρό και πραγματικό κίνημα απ’ όλους τους εργαζόμενους προκειμένου να καταργηθεί άμεσα αυτή η δασοκτόνα διάταξη.
H ανακοίνωση της ΠΕΔΔΥ (Πανελλήνια Ενωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων)
Μια σύγχρονη εκδοχή του Τιτανικού βρίσκεται στα σκαριά. Ο δισεκατομμυριούχος Αυστραλός επιχειρηματίας Κλάιβ Πάλμερ προτίθεται να χρηματοδοτήσει την κατασκευή ενός υπερσύγχρονου πλοίου σε συνεργασία με μια κινέζικη ναυπηγική εταιρεία. Σε συνέντευξη τύπου που έδωσε ο ζάμπλουτος επιχειρηματίας, γνωστοποίησε ότι θα διεκδικήσει έδρα στην ομοσπονδιακή βουλή στις προσεχείς εκλογές, ενώ ανακοίνωσε και το νέο του επιχειρηματικό εγχείρημα, ένα αντίγραφο του Τιτανικού, τον Τιτανικό νο.2. »Θα είναι εξίσου πολυτελής με τον αυθεντικό Τιτανικό αλλά θα έχει ενσωματωμένα συστήματα ασφαλείας και πλοήγησης τελευταίας τεχνολογίας», δήλωσε ο Αυστραλός Κροίσος. Ο νέος υπερσύγχρονος Τιτανικός, το κόστος του οποίου είναι άγνωστο, θα είναι έτοιμος για το παρθενικό του ταξίδι από την Αγγλία στη Βόρεια Αμερική το 2016 αλλά σύμφωνα με τον Πάλμερ, δε θα έχει την ίδια κατάληξη με τον πρώτο: »Το πλοίο θα είναι σχεδιασμένο για να μη βουλιάζει». Ο Τιτανικός ήταν το μεγαλύτερο επιβατηγό πλοίο της εποχής με μήκος 270 μέτρα, 53 μέτρα ύψος και είχε βάρος 40.000 τόνους. Βούλιαξε το 1912, παίρνοντας στον παγωμένο βυθό της θάλασσας πάνω από 1500 ζωές, συμπεριλαμβανομένων επιβατών και πληρώματος.
Απάντηση στο μυστήριο της εξαφάνισης των δεινοσαύρων, πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, επιχειρούν να δώσουν Ελβετοί και Βρετανοί επιστήμονες, εξετάζοντας την αναπαραγωγική τους διαδικασία.
Η επιστημονική ομάδα υποστηρίζει πως ουσιαστικά οι δεινόσαυροι υπήρξαν οι ηττημένοι μίας διατροφικής μάχης και αυτή η ήττα οδήγησε στην εξαφάνισή τους. Σε παλαιότερες έρευνες έρευνες αναφερόταν πως τα θηλαστικά, τα οποία επέζησαν από τη μαζική εξαφάνιση των ειδών στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου, έφαγαν τα αυγά των μεγάλων δεινοσαύρων οδηγώντας το είδος σε εξαφάνιση. Ωστόσο περισσότερο αξιόπιστες θεωρούνταν οι θεωρίες που παρουσίαζαν μία μαζική και βίαιη εξαφάνιση πολλών ζώων και φυτών λόγω φυσικών καταστροφών, όπως είναι οι ηφαιστειακές εκρήξεις και πτώση αστεροειδών στη Γη. Σύμφωνα με την νέα έρευνα της επιστημονικής ομάδας, με επικεφαλής τους Μάρκους Κλάους και Ντάριλ Κόντρον, του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τη Ζωολογική Εταιρεία του Λονδίνου, οι δεινόσαυροι μειονεκτούσαν σε σχέση με τα θηλαστικά. Η εν λόγω έρευνα δημοσιεύεται στο Biology Letters της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας. "Πιστεύω ότι βρήκαμε την απάντηση στο ερώτημα 'γιατί επέζησαν τα θηλαστικά και όχι οι δεινόσαυροι;' " δήλωσε ο Μάρκους Κλάους στο Γαλλικό Πρακτορείο. Σύμφωνα με την επιστημονική ομάδα οι δεινόσαυροι γεννούσαν σχετικά μικρά αυγά για το μέγεθός τους. Τα νεογέννητα ζύγιζαν από δύο μέχρι δέκα κιλά, με αποτέλεσμα να πρέπει να περάσουν από διάφορα στάδια για να φτάσουν στο τελικό βάρος των 30 ή 50 τόνων.
Οι νεογέννητοι δεινόσαυροι καταλάμβαναν στο οικοσύστημα θέση αντίστοιχη με αυτή των μικρότερων ειδών. Αντίθετα τα θηλαστικά γεννιούνται αρκετά ανεπτυγμένα και τρέφονται με γάλα στα πρώτα στάδια της ζωής τους. Οι μικροί σε μέγεθος νεογέννητοι δεινόσαυροι είχαν παράλληλα να ανταγωνιστούν τους νεογέννητους δεινόσαυρους μεγαλύτερου μεγέθους με αποτέλεσμα σταδιακά ο πληθυσμός τους να μειώνεται. "Κάτι τέτοιο δεν προκάλεσε προβλήματα επί 150 εκατομμύρια χρόνια. Όμως όταν συνέβη κάτι που εξολόθρευσε τα μεγάλα είδη" και ο αριθμός των μικρόσωμων ειδών ήταν ήδη περιορισμένος, "όλη η ομάδα εξαφανίστηκε", πρόσθεσε ο Κλάους. Μόνο οι μικροί δεινόσαυροι που είχαν κατακτήσει τους αιθέρες καταλαμβάνοντας μια νέα θέση στο οικοσύστημα σώθηκαν από την εξαφάνιση και εξελίχθηκαν στα σημερινά πουλιά.
Το να βρεις wifi hotspot δεν είναι πάντα εύκολο. Και όταν βρεις σπάνια το σήμα είναι αρκετά καλό ώστε να έχεις τις υψηλές ταχύτητες που σου χρειάζονται. Το πρόβλημα φιλοδοξεί να λύσει μια ισπανική εταιρεία η οποία ενσωματώνει wifi hotspots σε πλάκες πεζοδρομίου. Οι πλάκες θα έχουν βάρος 24 κιλών θα τοποθετούνται σε απόσταση 20 μέτρων μεταξύ τους, και θα λειτουργούν σε θερμοκρασίες από 10 μέχρι 45 βαθμών Κελσίου. Θα εξασφαλίζουν απρόσκοπτη σύνδεση στο Διαδίκτυο και θα χρηματοδοτούνται μέσω διαφημίσεων που θα εμφανίζονται στη συσκευή του χρήστη.
Έως τώρα η Ελλάδα είχε την τιμή να είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που στο Κοινοβούλιό τους δεν είχαν καταφέρει να μπουν νεοναζί. Το δύο κόμματα του δικομματικού μονοκομματισμού, όμως, έφθειραν τόσον το πολίτευμα, ώστε, ως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, η πιθανότης να μπουν οι επίγονοι του Χίτλερ στη Βουλή είναι υπαρκτή. Ας μπουν! Θα πάθουν ό,τι έπαθε και το ΛΑΟΣ! Θα αναμετρηθούν με την πραγματικότητα θα βρεθούν ελλιποβαρείς και θα εξαερωθούν. Το ίδιο έχει συμβεί πολλές φορές ακόμα και στην (βεβαρημένου φασιστικού παρελθόντος) Ευρώπη - για παράδειγμα ο πολύς καμαράντεν Μπόσι της Λίγκας του Βορρά! ο φυρερίσκος χρησιμοποιούσε τους μελανοχίτωνές του απλώς για να πλουτίζει ο ίδιος. Οψιμα ο κ. Βενιζέλος θυμήθηκε τον κίνδυνο της ακροδεξιάς (που η πολιτική του δικομματισμού εξέθρεψε) και προσπαθεί να τον μετατρέψει σε έναν χρήσιμο κίνδυνο, ένα σκιάχτρο, ένα σείστρο πάνω απ’ τα κεφάλια μας για να τρομάξουμε και να κάτσουμε ήσυχοι. Στο ίδιο μήκος κύματος και η προπαγάνδα των Δυνατών (Μπόμπολας, Αλαφούζος, ΔΟΛ) - ομοθυμαδόν τα παπαγαλάκια τους επισείουν τον κίνδυνο των «δύο άκρων». Και κατά τούτο συμπίπτουν με τους φασίστες! Διότι όποιον Χρυσαυγίτη ρωτήσεις για τα εγκλήματα του Χίτλερ θα σου απαντήσει για τα εγκλήματα του Στάλιν (και ότι «και οι Αμερικανοί καταπιέζουν τους νέγρους»). Παιδαριώδες; Μα τι περισσότερο από παιδαριώδης είναι η σκέψη των «λαϊκών αγωνιστών του φασισμού». Μάλιστα, θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι οι Χρυσαυγίτες θα την πατήσουν πρώτοι, θα τους αδειάσουν πρώτους οι φυρερίσκοι τους όταν έρθει η ώρα! Θα πάθουν κι αυτοί ό,τι έπαθαν τα ΕςΑ (τα «Τάγματα Εφόδου») από τον ίδιον τον πολυαγαπημένο τους φύρερ. Δεν θα τους σφάξουν βέβαια όπως έσφαξαν τους φαιοχίτωνες ΕςΑ οι μελανοχίτωνες Ες Ες τη «νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», αλλά θα τους στείλουν πίσω στις τρύπες τους. Καθότι η εθνικοσοσιαλιστική ρητορική για τη «σάπια δημοκρατία», τους «κλέφτες πολιτικούς», τους «σάπιους αστούς» είναι χρήσιμη στον φασισμό μόνον ώσπου να τα βρει με τα αφεντικά. Όπως τότε, όταν τα βρήκε ο Χίτλερ με τον Κρουπ και τους άλλους μεγαλοαστούς κι έστειλε στη συνέχεια στα θυμαράκια όσα έλεγε κι όσους τα έλεγαν. Διότι, όταν οι φασίστες «σοβαρεύουν» (κι αρχίσουν ακκίζονται με την εξουσία) εγκαταλείπουν τα πεζοδρόμια κι ανακαλύπτουν τις μπίζνες. Οι πρώτοι που την πληρώνουν τότε είναι οι (πρώην πλέον) σύντροφοί τους. Καθ’ ότι υπάρχουν δύο ειδών φασίστες και ναζί. Αυτοί που προέρχονται απ’ τη βαριεστημένη άρχουσα τάξη, συνήθως νάρκισσοι διανοούμενοι, που υψώνουν τον εαυτό τους πάνω απ’ τη συμβατική ηθική και το παίζουν θηρία ή θεοί και οι δεύτεροι, που προέρχονται απ’ τις λαϊκές τάξεις, νέοι κυρίως, πνιγμένοι στην αηδία και τον θυμό, έτοιμοι να παίξουν με τη βία σαν να είναι χαβαλές, ώσπου για ορισμένους απ’ αυτούς, να γίνει προσοδοφόρο επάγγελμα. Το πρώτο είδος ναζί συνήθως «σφάζει» το δεύτερο. Και ύστερα όλους τους άλλους. Όμως, ούτε με το πρώτο είδος ναζί ούτε με το δεύτερο έχουν σχέση οι ψηφοφόροι τους, δεν είναι φασίστες οι περισσότεροι, εκτός κι αν ο φασισμός επικρατήσει, τους βάλει «στο κόλπο», τους κάνει κι αυτούς εγκληματίες. Συνενόχους κι ενόχους σε μαζική κλίμακα. Έτσι έγινε με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Θα ξαναγίνει; Δύσκολο στην Ευρώπη κι ακόμα πιο δύσκολο στην Ελλάδα. Στη χώρα μας δεν έχουμε ιστορικό πογκρόμ, γενοκτονιών, στρατοπέδων συγκέντρωσης, εκτεταμένου ρατσισμού. Αντιθέτως οι Έλληνες θυμούνται τι έκαναν στην Ελλάδα κι όλη την Ευρώπη οι ναζί. Σήμερα ο κίνδυνος εκφασισμού των κοινωνιών προέρχεται περισσότερο απ’ την καρδιά του συστήματος, τις Τράπεζες και τους Τοκογλύφους, και λιγότερο απ’ την περιφέρειά του, το περιθώριό του. Όμως, η υπερψήφιση της «Χρυσής Αυγής» ακόμα κι αν αυτή ακριβώς, φέρνοντάς την στο φως, σημαίνει την αρχή του τέλους της, δεν παύει να ’ναι μία Ύβρις. Ύβρις θανάσιμη στην ανθρωπιά μας. Είναι αλήθεια ότι σήμερα υπάρχουν δεξιοί ψηφοφόροι αγανακτισμένοι με τη Ν.Δ., απογοητευμένοι απ’ την Ντόρα, δύσπιστοι με τον Καμμένο, απορριπτικοί με τον Καρατζαφέρη κι εχθρικοί με την Αριστερά. Οπως και ψηφοφόροι όλου του φάσματος δύσπιστοι με τις πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν να τιμωρήσουν το σύστημα. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουν. Ομως, το κακό που έκανε στη δημοκρατία ο δικομματισμός δεν μπορεί να το διορθώσει το χειρότερο που θα της κάνει ο φασισμός. Η ταπεινότης μου, ένας αριστερός, καλώ τους δεξιούς συμπολίτες μου, αλλά κι όλους τους ψηφοφόρους που σκέφτονται να ψηφίσουν τη «Χρυσή Αυγή» να μη διαπράξουν την Ύβριν και να κάνουν δεύτερες σκέψεις. Τι περιμένετε απ’ τη «Χρυσή Αυγή»; να ζητήσουν πίσω οι νεοναζί τις πολεμικές αποζημιώσεις απ’ τους Γερμανούς; Περιμένετε ότι η «Χρυσή Αυγή» θα αντισταθεί στους Τοκογλύφους που χρηματοδοτούν τα αφεντικά της όπως χρηματοδότησαν τον Μπόσι; Τι περιμένουν οι πατριώτες απ’ τους εθνικιστές της «Χρυσής Αυγής»; να ξανανεβάσουν στην Ακρόπολη τη Σβάστικα που κατέβασε ο Γλέζος; Για την τιμή της Ελλάδας, συμπολίτισσες και συμπολίτες, ούτε μία ψήφος στη «Χρυσή Αυγή». Σε αυτούς που μιαίνουν τα ελληνικά γράμματα, σε αυτούς που θεωρούν υπανθρώπους και προγράφουν όποιους γουστάρουν, σε αυτούς που υπεκφεύγουν και ντρέπονται -οι πιο πονηροί- να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους και να την υπερασπισθούν. Όπως ο υμπεργκρουπενφύρερ Μιχαλολιάκος, ο οποίος ερωτηθείς από τον κ. Μάκη Κουρή στην εκπομπή του, αν όντως «χαιρέτισε ναζιστικά στο Δημοτικό Συμβούλιο», απάντησε ότι έτσι «χαιρετά» (sic) και η... Χεζμπολάχ! Τέτοιοι είναι... Πολλά της έχουμε κάνει της Ελλάδας τελευταίως. Μην της στείλουμε και τους επιγόνους των γερμανοτσολιάδων πάλι πάνω στην Ακρόπολη να υψώνουν τη Σβάστικα του Σκότους...
Εντοπίστηκε σήμερα το πρωί η αποκεφαλισμένη σορός του Βρετανού Χαλίλ Ντέιλ, γιατρού του Ερυθρού Σταυρού στο Πακιστάν. Ο Ντέιλ είχε απαχθεί τον περασμένο Ιανουάριο ενώ πήγαινε στη δουλειά του. Η σορός του εντοπίστηκε πεταμένη στην πόλη Κουέτα στο δυτικό τμήμα της χώρας, τυλιγμένη σε πλαστικό που έγραφε με μαρκαδόρο το όνομα του 60χρονου. O Ερυθρός Σταυρός ανακοίνωσε επίσημα τον εντοπισμό του Ντέιλ, καταδικάζοντας «με τον ισχυρότερο δυνατό τρόπο τη βαρβαρική αυτή πράξη».
Ορισμένα από τα πιο γνωστά αναψυκτικά παγκοσμίως ευθύνονται για καρδιακές δυσλειτουργίες και την πρόκληση εμφραγμάτων. Πέραν της υψηλής περιεκτικότητας τους σε ζάχαρη -που συνδέεται με την παχυσαρκία, το διαβήτη, την υψηλή πίεση, τη χοληστερόλη και τη στεφανιαία νόσο- κοινή έρευνα του Ινστιτούτου Ευζωίας της Κλινικής του Κλήβελαντ και του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ έδειξε πως τα αναψυκτικά αυξάνουν τον κίνδυνο εμφράγματος, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων με χαμηλές θερμίδες. Οι ερευνητές συνέλεξαν στοιχεία για την κατανάλωση αεριούχων ποτών από 43.371 άνδρες κατά την περίοδο 1986-2008 και 84.085 γυναίκες από το 1980 ως το 2008. Καταγράφηκαν 2.938 εμφράγματα μεταξύ των γυναικών και 1.416 εμφράγματα στους άνδρες. Η ζάχαρη στα αεριούχα αναψυκτικά αυξάνει ταχύτατα τις συγκεντρώσεις γλυκόζης και ινσουλίνης γεγονός που οδηγεί σε δυσανεξία γλυκόζης και φλεγμονές. Οι φυσιολογικές αυτές αλλαγές προκαλούν αρτηριοσκλήρωση και θρόμβωση, οι οποίες συμβάλλουν σε ισχαιμικό επεισόδιο, με τις γυναίκες να εμφανίζονται περισσότερο ευάλωτες. Ως αντίδοτο, προβάλλεται η κατανάλωση καφέ, ο οποίος περιέχει αντιοξειδωτικά και μαγνήσιο που περιορίζουν τον κίνδυνο εμφράγματος. Η κατανάλωση αεριούχων αναψυκτικών συνδέεται και με μια σειρά ανθυγιεινών διατροφικών συνηθειών, όπως η υψηλή κατανάλωση κόκκινου κρέατος και λιπαρά γαλακτοκομικά προϊόντα, αλλά και την χαμηλή σωματική δραστηριότητα και άσκηση. Τέλος, η κατανάλωση αναψυκτικών χαμηλών θερμίδων συνδέεται με χρόνιες παθήσεις και υψηλό δείκτη σωματικής μάζας.
Μπορεί η Apple να σπάει κάθε ρεκόρ κερδών αλλά φαίνεται ότι οι άνθρωποι που κατασκευάζουν τα προϊόντα της έχουν παράπονα. Όπως έγινε γνωστό, τουλάχιστον 200 υπάλληλοι σε εργοστάσιο της Foxconn συμμετείχαν σε εκδήλωση διαμαρτυρίας λόγω των χαμηλών μισθών τους. Κάποιοι μάλιστα απείλησαν ότι θα πηδήξουν από το κτήριο αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα τους. Αν και η εταιρεία υποστηρίζει ότι το θέμα έχει ήδη λυθεί, δεν είναι η πρώτη φορά που κατηγορείται για το πώς συμπεριφέρεται στους υπαλλήλους της. Παρόλα αυτά γεγονός είναι ότι σε σχέση με τα περισσότερα εργοστάσια που λειτουργούν στην Κίνα, όσοι εργάζονται στη Foxconn έχουν πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Κανένας δεν ξέρει το πραγματικό του όνομα. Κανένας δεν έχει δει το πρόσωπό του. Ο λόγος για τον ισπανό δημοσιογράφο – «φάντασμα», που είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Antonio Salas, ο οποίος τρύπωσε με την κρυφή του κάμερα στα άδυτα των νεοναζί και αποτύπωσε την τροματική τους πραγματικότητα. Το «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» τον συνάντησε κάτω από άκρα μυστικότητα στη Μαδρίτη για να μάθει τα μυστικά των νεοναζί.
Ο Antonio Salas ασκεί τη βιωματική δημοσιογραφία. Η τακτική του είναι να διεισδύει σε εγκληματικές ομάδες, να γίνεται ένας από αυτούς και ζώντας μαζί τους ακόμα και χρόνια να καταγράφει την πραγματικότητα τους. Πριν από κάποια χρόνια, το κανάλι στο οποίο δούλευε, το ισπανικό TV5, του ανέθεσε μια έρευνα για τις νεοναζιστικές οργανώσεις που δραστηροπιούνταν στην Ισπανία. Έζησε μαζί τους για έναν χρόνο και κατεγραψε τα όσα είδε στο βιβλίο του «Ημερολόγιο ενός σκινχεντ».
Γίνε ένας από αυτούς
Η μετάλλαξη του σε σκίνχεντ χρειάστηκε μεθοδική προετοιμασία. «Οι νεοναζιστικές ομάδες και οποιαδήποτε κλειστή ομάδα, που πραγματοποιεί εγκληματικές πράξεις είναι πολύ υποψιασμένες. Δεν είναι εύκολο να εισβάλεις από το πουθενά σε έναν οργανισμό τέτοιου τύπου», εξηγεί στο «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα». «Δεν μπορείς να κάνεις λάθη σε αυτή τη δουλειά γιατί έχεις μόνο μια ευκαιρία», υπογραμμίζει. Για να αποφύγει ένα τέτοιο μοιραίο λάθος, χρειάστηκε να προετοιμαστεί επί μήνες. «Δε φτάνει απλά να ξυρίσεις το κεφάλι σου, να φορέσεις ένα μπουφάν ή μπότες Μάρτιν και να αλλάξεις το στυλ σου. Πρέπει να προσπαθήσεις να σκεφτείς σαν και αυτούς. Να ζήσεις σαν και αυτούς . Να κουβαλάς 24 ώρες την ημέρα αυτή την καινούρια σου προσωπικότητα», λέει. «Πρέπει να διαβάσεις όλα τους τα ενημερωτικά δελτία, τα φανζίν... Το βιβλίο που εγώ είχα στο κομοδίνο μου ήταν το “Ο Αγών μου” του Χίτλερ, που το είχα σχεδόν μάθει απέξω. Άκουγα συνεχώς τη μουσική τους για να μάθω τους στίχους των τραγουδιών τους. Συνεργάστηκα με περιοδικά και ιστοσελίδες τους», θυμάται.
Ένας τίγρης στο στόμα του λύκου
Ο Salas κατάφερε το 2002, να ειχωρήσει στο νεοναζιστικό κίνημα που συνδεόταν με τους «Ultras Sur» - τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης. Έγινε για αυτούς ο «Τiger88». Ο ισπανός δημοσιογράφος στον χρόνο που έζησε ως σκίνχεντ βίωσε τη βία και το μίσος που εξασκούν οι ομάδες αυτές. «Ο πρώτος ξυλοδαρμός ήταν σε ένα γάλλο που ονομαζόταν Ντιντιέρ και βρέθηκε στο Μπερναμπέου μόνο για να δει το γήπεδο. Τα Σαββατοκύριακα αυτός ο δρόμος είναι επικράτεια των σκιν. Και ο νεαρός τουρίστας έκανε το λάθος όντας μαύρος να περπατήσει σε αυτό το δρόμο», θυμάται. «Αλλά μου φαίνεται ακόμη χειρότερο όταν οργανώνονται ομάδες αυτό που ονομάζουν «κυνήγια» σε ιερόδουλες , σε μαύρους σε λατινοαμερικάνους , σε μετανάστες σε οποιοσδήποτε μπορεί να είναι αντικείμενο της βίας των νεοναζί», θα πει. «Δεν τους έφτανε να επιτίθενται σε κάποιον. Δεν περιορίζονταν στην επίθεση αλλά έπαιρναν και τρόπαιο. Και άμα είχε πάνω και αίμα ακόμα καλύτερα γιατί έδειχνε ακόμα πιο ξεκάθαρα ότι είχαν επιτεθεί. Πάντα όμως με τον άνανδρο τρόπο, πισώπλατα, πέντε εναντίον ενός , που δεν έχει τίποτα το ηρωικό, για να δείξουν ότι επιτέθηκαν και να επιδείξουν τα αποδεικτικά για αυτό», θα συμπληρώσει.
Οπαδοί και νεοναζί... μαζί
Ο Antonio Salas υποστηρίζει ότι όλοι οι οργανωμένοι σύνδεσμοι φιλάθλων των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων διαθέτουν στις τάξεις τους ακροδεξιά στοιχεία. «Συναντάμε μια πολιτικοποίηση των κερκίδων. Οι κερκίδες είναι ένας πολύ καλός τόπος διαφήμισης, καθώ ό,τι συμβαίνει στις κερκίδες μεταδίδεται σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια . Για αυτό βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις στις κερκίδες του ποδοσφαίρου οποιασδήποτε ομάδας της Ευρώπης πως ξεδιπλώνουν τα πολιτικά πανό ιδεολογικά συνθήματα , μηνύματα μιας ακραίας πολιτικής τάσης , της άκρας δεξιάς αλλά και της άκρας αριστεράς», μας λέει. «Η φανατική πτέρυγα των οπαδών της Εσπανιόλ, της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης, πολιτικοποιούν τις κερκίδες με σύμβολα των ναζί, πολλά εκ των οποίων δεν είναι αναγνωρίσιμα από το ευρύ κοινό. Γιατί όλοι αναγνωρίζουμε μια σβάστικα άμα τη δούμε, αλλά ίσως να μην αναγνωρίσουμε το ρουνικό αλφάβητο, το Φούθαρκ των Ες Ες, κα. Όλα αυτά είναι σύμβολα που βλέπουμε τις Κυριακές στα γήπεδα και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια προπαγάνδα των νεοναζί», τονίζει. Σε αυτό το σημείο ο ισπανός ρεπόρτερ μας μυεί στους κώδικες που χρησιμοποιούν οι νεοναζί μεταξύ τους. «Είναι πολύ εύκολο για κάποιον αμύητο να δει σε οποιοδήποτε στάδιο ποδοσφαίρου στην Ευρώπη , σε συναυλίες , ή και σε διαδηλώσεις σύμβολα όπως ο κέλτικος σταυρός που είναι ένας κύκλος με ένα σταυρό στο κέντρο, που στην πραγματικότητα είναι η καινούρια σβάστικα , είναι η σβάστικα του 21ου αιώνα». Εξηγεί επίσης στην εκπομπή τη σημασία του αριθμού 18 για τους νεοναζί. «Το 18 συμβολίζει το γράμμα Α και το γράμμα Η , το πρώτο και το όγδοο γράμμα της αλφαβήτου, που είναι ένας τρόπος να αναφέρεσαι στον Adolf Hitler. Όταν φέρουν τη σημαίας τους , τα μπλουζάκια τους, κτλ, με το νούμερο 18 κάνουν υπόγεια διαφήμιση του Hitler».
Η έρευνα έχει και τα όρια της
Όταν ο Salas παρέδωσε το εκρηκτικό, μαγητοσκοπημένο υλικό στον τηλεοπτικό σταθμό όπου δούλευε, ο διευθυντής του επιφύλασσε μια έκπληξη. «Μου είπε : Εγώ Antonio πίστευα ότι θα περιοριστείς να τραβήξεις κανένα τσακωμό των σκιν, όχι ότι θα φτάσεις τόσο μακριά», διηγείται. Το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου αποδείκνυε πως η Ρέαλ Μαδριτης χρηματοδοτούσε πλαγίως νεοναζιστικές οργανώσεις. «Το πρόβλημα με αυτή την ερεύνα ήταν ότι κατάφερε να τραβήξει για πρώτη φορά πώς ένα γκρουπ νεοναζί , όπως η Ultra Sur, εμπορευόταν τα διαρκείας που του χάριζε η Ρεάλ Μαδρίτης και που κανονικά δεν είναι προς πώληση». Ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός όπου εργαζόταν δε θέλησε να χαλάσει τις σχέσεις του με την περίφημη ομάδα κι έτσι μετέδωσε μονο ένα μικρό μέρος της έρευνας του. «Όταν το είδα άρχισα να κλαίω γιατί σκεφτόμουν: Για αυτή τη βλακεία δούλευα εγώ και έπαιζα κάποιον άλλο για έναν ολόκληρο χρόνο;. Και έτσι αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο που θα λέω όλα αυτά που δε φάνηκαν στο ρεπορτάζ», θα πει στον φακό του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα».
Το ημερολόγιο ενός σκίνχεντ
Ο Antonio Salas έγραψε όσα βίωσε στους κύκλους των νεοναζί στο «Ημερολόγιο ενός σκίνχεντ». Το βιβλίο του γνώρισε μεγάλη επιτυχία αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι χρησιμοποιήθηκε ως πειστήριο σε δίκη εναντίον των συγκεκριμένων νεοναζί. «Σχεδόν όλα τα μέλη του κινήματος των νεοναζί που εμφανίζονται στο βιβλίο συνελήφθησαν. Υπήρχε μια κοινωνική συνέπεια πολύ πιο σημαντική από ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ ή ένα βιβλίο», υπογραμμίζει. «Αυτό φυσικά τους θύμωσε πολύ και ήταν αναπόφευκτες οι απειλές ότι θα με σκοτώσουν . Κατά τη διάρκεια της δίκης υπήρχε μια στιγμή μεγάλης έντασης, η δίκη ήταν μια εμπειρία σχεδόν σα να ζεις σε μια ταινία . Έπρεπε να φτάσω με συνοδό, πολιτοφυλακή και αστυνομικούς , με αυτή τη μάσκα που μου τη χάρισε ένας αστυνομικός που με προστάτευε. Διότι μάθαμε ότι είχαν προσλάβει πληρωμένο δολοφόνο για να αποτρέψουν την κατάθεσή μου».
Σήμερα ο Antonio Salas ζει σαν «φάντασμα». Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» εμφανίζεται με μάσκα, αυτην που χρησιμοποιεί για να κυκλοφορεί στην Ισπανία. Η φωνή του είναι αλλοιωμένη με εδικό μηχάνημα. Πλέον ζει με άλλη ταυτότητα. «Προσπαθώ να ζω μια φυσιολογική ζωή αλλά περίπου με τα ίδια μέτρα προστασίας που έχει κάποιος μάρτυρας που προστατεύεται ή οποιοσδήποτε που απειλείται από την ΕΤΑ. Εγώ δεν έχω συνοδούς προστασία γιατί ταξιδεύω συνεχώς για τη δουλειά μου και δεν είναι δυνατόν. Αλλά η οικογένειά μου ναι», λέει.
Το προφίλ και η απειλή των νεοναζί
Κατά τη διάρκεια της «εισβολής» του στον κόσμο των νεοναζί, ο Salas έμεινε έκπληκτος από το προφίλ των ανθρώπων που συμμετείχαν στα ακροδεξιά κινήματα. «Εξεπλάγην για παράδειγμα που συνάντησα πάρα πολλούς δικηγόρους, φοιτητές νομικής, αστυνομικούς, κτλ». Όσον αφορά στη στρατολόγηση που οι ομάδες αυτές κάνουν και τους λόγους για τους οποίους πολλοί νέοι άνθρωποι προσκωλλόνται σε αυτές, ο ρεπόρτερ που γνώρισε τους νεοναζί καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο αναφέρει: «Οποιαδήποτε περιθωριακή ομάδα μέσα στη κοινωνία, που νιώθει φοβισμένη και ότι της επιτίθενται τείνει να σταθεροποιεί περισσότερο τους συναισθηματικούς δεσμούς και για πολλούς απροσάρμοστους νέους, νέους με οικογενειακά προβλήματα , ή στα σχολεία και τα γυμνάσια πολλά παιδιά που έτυχε να είναι θύματα πειραγμάτων , μέσα σε αυτές τις οργανώσεις συναντούν την οικογένεια που δεν είχαν . Συναντούσαν τους πραγματικούς αδερφούς ή τους πραγματικούς ιδεολογικούς πατέρες αυτής της κίνησης. Και αναπτύσσονται κάποιοι πολύ ισχυροί δεσμοί με την ομάδα». Σχολιάζοντας την γενικότερη άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και την πρόσφατη πρωτοφανή εκδήλωση ακροδεξιάς βίας από τον Anders Breivik, ο οποίος εκτέλεσε 77 ανθρώπους στο νησάκι Ουτόγια και άλλους 7 στο Όσλο, ο Antonio Salas προειδοποιεί: «Εγώ θυμάμαι εκατοντάδες συζητήσεις τη νύχτα για την εισβολή των μεταναστών, τα προβλήματα με τους ξένους στην Ισπανία , το μίσος στο Ισλάμ και ειδικότερα στους μουσουλμάνους , πράγματα που ο Breivik εκτέλεσε και εφάρμοσε». «Είμαι σίγουρος ότι αυτή την στιγμή, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, γεμάτο με υπολογιστές, νεοναζιστικά βιβλία, πανό με σβάστικες κάποιος νέος τρέφει τον θυμό του ενάντια στους μετανάστες , και την ίδια στιγμή προσπαθεί να δημιουργήσει πυροβόλα όπλα που τον συναρπάζουν γιατί τον κάνουν να νιώθει πιο άντρας. Και ορισμένοι από αυτούς τους νέους, αν δεν τους ανακαλύψει η αστυνομία, θα προσπαθήσουν να κάνουν κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε ο Breivik», τονίζει ο ισπανός δημοσιογράφος. «Ο Breivik τόλμησε να κάνει αυτό που χιλιάδες εθνικοσοσιαλιστές ή νεοναζί μόνο φαντασιώνονται», θα πει στον φακό του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα».
Οπωσδήποτε, μετά την προφυλάκιση και της συζύγου του Άκη Τσοχατζόπουλου, Βίκυς Σταμάτη, μπορούμε να πούμε πως ο Άκης Τσοχατζόπουλος απέδειξε τελικά ότι είναι πραγματικός σοσιαλιστής στη ζωή του: αυτός και η γυναίκα του είναι στη φυλακή και η υπηρέτρια είναι μόνη της -με το παιδί τους-, σε ένα σπίτι 500 τετραγωνικών με θέα την Ακρόπολη.
Την αντίδρασή τους στο ενδεχόμενο να περιοδεύσουν στα χωριά της περιοχής μέλη του κόμματος «Χρυσή Αυγή» εξέφρασαν πολίτες και φορείς στα Αμιρά της Βιάννου Ηράκλειου. Κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία προκειμένου να εμποδίσουν την παρουσία των μελών της Χρυσής Αυγής, η οποία τελικά ματαιώθηκε.
Τόσο η «Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου», όσο και η Δημοτική Αρχή, πολίτες και φορείς της περιοχής τόνισαν ότι «ο λαός της Βιάννου, του δεύτερου μεγαλύτερου σε αριθμό θυμάτων Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα δεν θα επιτρέψει στους νοσταλγούς του Χίτλερ να μεταβούν στον τόπο της θυσίας τονίζοντας ότι είναι ανεπιθύμητοι». Εξάλλου, ο δήμαρχος Βιάννου Παύλος Μπαριτάκης, σε δήλωση του, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Είναι ελεύθεροι να μοιράσουν τα ψηφοδέλτιά τους, γιατί αυτό επιτάσσουν οι κανόνες της Δημοκρατίας. Δεν έχουν όμως το δικαίωμα να διαλαλήσουν τα φιλοναζιστικά τους αισθήματα και τους αγκυλωτούς σταυρούς. Διερμηνεύοντας τα αισθήματα των θυμάτων της γερμανικής κατοχής και γενικότερα των κατοίκων και των φορέων της περιοχής μας, τους ενημερώνουμε ότι στον τόπο μας είναι ανεπιθύμητοι».
Ξεκινάει το έργο κατασκευής υποθαλάσσιου καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης της χώρας μας με την Κύπρο και το Ισραήλ, όπως ανακοίνωσε η ΔΕΗ-Quantum, θυγατρική της ΔΕΗ κατά 51% στην οποία συμμετέχουν η Τράπεζα Κύπρου και η Quantum Energy. Το έργο με την ονομασία «EuroAsia Interconnector» προβλέπει την κατασκευή καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης ισχύος 2000 μεγαβάτ το οποίο θα ποντιστεί σε βάθος 2000 μέτρων. Οι πρόεδροι των Ρυθμιστικών Αρχών ενέργειας Ελλάδας και Κύπρου, κκ Βασικάκος και Σιαμμάς εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση στην οποία αναφέρουν τα εξής: «Η χρονική συγκυρία ανάληψης μιας τέτοιας πρωτοβουλίας εκ μέρους σας, προσθέτουν, είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή καθώς συμπίπτει με τις συντονισμένες προσπάθειες που καταβάλλουν, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, τόσο οι χώρες της περιοχής όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανάπτυξη κρίσιμων διασυνοριακών υποδομών και διασυνδέσεων, με σκοπό την άρση της απομόνωσης των κρατών- μελών και την ανάπτυξη εναλλακτικών οδών εφοδιασμού, αφ’ ετέρου θα συμβάλλουν στην επέκταση και εμβάθυνση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας». Το έργο έχει προϋπολογισμό 1,5 έως 2 δισ. ευρώ και στοχεύει στη μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας παραγόμενης από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της ΝΑ Μεσογείου στην Ελλάδα και από εκεί στην Ηπειρωτική Ευρώπη. Το υποθαλάσσιο καλώδιο θα έχει συνολικό μήκος 1.000 χιλιομέτρων ή 540 ναυτικών μιλίων με τρεις επιμέρους συνδέσεις: To τμήμα Ισραήλ – Κύπρου 155 ναυτικών μιλίων , το Κύπρος- Κρήτη 320 ναυτικών μιλίων και το Κρήτη – Πελοπόννησος 65 ναυτικών μιλίων. Στόχος είναι το έργο να ολοκληρωθεί ως το 2016.
Με τα ρομπότ να αναπτύσσουν κάθε ικανότητα που μπορεί να φανταστεί κανείς, θα ήταν περίεργο αν δεν βλέπαμε και κάποιο μοντέλο το οποίο να μιμείται τις αράχνες. Πρόκειται για ένα ερευνητικό πρόγραμμα του MIT το οποίο έχει δημιουργήσει ένα ρομπότ το οποίο μπορεί να υφαίνει ιστούς αντίστοιχους με αυτούς της αράχνης. Βέβαια το ίδιο το ρομπότ μόνο με αράχνη δεν μοιάζει. Επίσης ο ιστός που υφαίνει ούτε από το ειδικό μετάξι που παράγουν οι αράχνες αποτελείται, ούτε μπορεί να πιάσει κάποιο έντομο. Παρόλα αυτά πρόκειται για ιδιαίτερα ενδιαφέρον project καθώς, όταν ολοκληρωθεί η σχετική μελέτη, αναμένεται τα ρομπότ που θα δημιουργηθούν να χρησιμοποιηθούν για διάφορες εξειδικευμένες κατασκευές.
Όποιος περνάει με κόκκινο θα του κόβουν το νερό και το ρεύμα. Αυτή θα είναι η τιμωρία για τους κατοίκους του Νέου Μεξικού. Οι αρχές στην πόλη Las Cruces σκέφτονται να προβούν στο ακραίο αυτό μέτρο προκειμένου να αντισταθμίσουν το έλλειμμα των 2 εκατ. δολαρίων από τα έσοδα των προστίμων, σύμφωνα με το ABC News. Εδώ και καιρό οι αρμόδιοι έψαχναν να βρουν τρόπους να καλύψουν το έλλειμμα, βρήκαν μία παράγραφο στον δημοτικό κώδικα όπου αναφερόταν: «Η Πολιτεία μπορεί να αρνηθεί ή να σταματήσει να παρέχει υπηρεσίες κοινής ωφελείας σε κάθε πρόσωπο που μπορεί να είναι υπόχρεος προς την Πολιτεία για οποιονδήποτε λόγο, εκτός από τους φόρους και τις ειδικές αξιολογήσεις». Εκπρόσωπος του γραφείου πληροφοριών για το κοινό αρνήθηκε να σχολιάσει στη Huffington Post, αλλά έχει αναφερθεί ότι οι αρμόδιοι έχουν ήδη αποστείλει προειδοποιητικές επιστολές στους κατοίκους ότι σε περίπτωση παράβασης θα τους κόψουν νερό και αποχέτευση. Το πρόστιμο των 100 δολαρίων το μοιράζονται η Πολιτεία, το Δημαρχείο και η εταιρεία καμερών που καταγράφει τις πινακίδες των αυτοκινήτων.
Ο Αντόνιο Γκράμσι ήταν ένας από τους σημαντικότερους μαρξιστές στοχαστές του 20ου αιώνα. Συγγραφέας, πολιτικός, φιλόσοφος και γλωσσολόγος, υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας. Φυλακίστηκε από το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι και πέθανε σαν σήμερα, το 1937, τέσσερις ημέρες μετά την απελευθέρωσή του. Υπήρξε πρωτοπόρος για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη και τα γραπτά του επικεντρώνονται στην ανάλυση της πολιτικής ηγεσίας. Οι ιδέες του απέκλιναν από το σοβιετικό μοντέλο και το έργο του θεωρήθηκε ο πρόδρομος του ευρωκομμουνισμού.
Ο Γκράμσι γεννήθηκε το 1891 στη Σαρδηνία, μέσα σε μια φτωχή, πολυμελή οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων. Στα εφτά του χρόνια, ο πατέρας του, Φραντσέσκο, κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση και φυλακίστηκε. Έτσι, ο μικρός Αντόνιο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο για να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά του. Είχε πολλά προβλήματα υγείας και ένα ατύχημα στη σπονδυλική στήλη του προκάλεσε κύφωση. Οι πονοκέφαλοι, οι ζαλάδες και οι κυναγχικές κρίσεις δεν θα σταματήσουν σε όλη του τη ζωή. Κατάφερε να ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μετά την αποφυλάκιση του πατέρα του, όταν βρέθηκε στο Κάλιαρι, μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του. Το 1911 κέρδισε μια υποτροφία από το Πανεπιστήμιο του Τορίνο, όπου σπούδασε λογοτεχνία και γλωσσολογία. Εκείνη την εποχή, ο Γκράμσι σχετίστηκε με σοσιαλιστικούς κύκλους, είδε στην πράξη την καθιέρωση των συνδικάτων και τις πρώτες βιομηχανικές κοινωνικές συγκρούσεις. Κουβαλώντας την εμπειρία της Σαρδόνιας, στα τέλη του 1913 είχε ήδη προσχωρήσει στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 1916 άρχισε να δουλεύει για την τοπική έκδοση της σοσιαλιστικής εφημερίδας «Αβάντι», όπου αρθρογραφούσε για την πολιτική επικαιρότητα και κρατούσε την στήλη της θεατρικής κριτικής. Έρχεται σε επαφή με τα έργα του Ρομαίν Πολάν, του Καρλ Μαρξ και γνωρίζει την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης και της Παρισινής Κομμούνας. Εκδίδει το εβδομαδιαίο «Όρντινε Νουόβο», μια εφημερίδα που ασκεί σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα. Μέσα από την εμπειρία του Τορίνο, ο Γκράμσι ωριμάζει πολιτικά. Μετά τη σύλληψη των σοσιαλιστών ηγετών τον Αύγουστο του 1917, εξελέγη στην Προσωρινή Επιτροπή του Κόμματος. Όταν ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, τον Ιανουάριο του 1921, ο Γκράμσι εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή και γίνεται ο εκπρόσωπος του κόμματος στη Διεθνή. Υποστηρίζει σθεναρά τις θέσεις του Λένιν για ολοκληρωτική «εξουσία στα Σοβιέτ». Αναχωρώντας για την Μόσχα, είναι ένας από τους λίγους που πιστεύει ότι υπάρχει πολιτική ανάγκη να ξεκινήσει άμεσα ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, που έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται στην Ιταλία. Μάλιστα, σε άρθρο του υποστηρίζει δημοσίως πως κοινωνική βάση του φασισμού είναι η ιδεολογία της μικροαστικής τάξης και ζητάει συμμαχία με μη κομμουνιστικές δυνάμεις, όπως συνέβη στη Γαλλία με το Λαϊκό Μέτωπο, για την αντιμετώπιση του κινδύνου. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, ερχόταν σε αντίθεση με τις θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΙ, το οποίο δεν επιθυμεί ενοποίηση με τους σοσιαλιστές, από τους οποίους έχει μόλις αποσπαστεί. Στο ταξίδι του γνωρίζει την Julia Schucht, μια νεαρή βιολονίστρια, την οποία αργότερα παντρεύεται και μαζί της κάνει δύο γιους. Στις αρχές του 1923, η κυβέρνηση του Μπενίτο Μουσολίνι ξεκίνησε μια εκστρατεία καταστολής των αντιπολιτευόμενων κομμάτων και συνέλαβε τα περισσότερα ηγετικά στελέχη του ΚΚ, μεταξύ αυτών και τον γενικό γραμματέα, Αμαντέο Μπορντίγκα. Όταν ο Γκράμσι επιστρέφει, προσπαθεί να φτιάξει από την αρχή ένα κόμμα που σπαράσσεται από εσωτερικές διαμάχες. Γρήγορα αναγνωρίζεται ως επικεφαλής και τον Ιανουάριο του 1926, οι απόψεις του για ένα ενιαίο μέτωπο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ιταλία εγκρίνονται από το κόμμα. Ο Γκράμσι, βλέποντας τους χειρισμούς του Στάλιν στην υπόθεση του Τρότσκι, του γράφει ένα γράμμα, στο οποίο υπογράμμιζε τα λάθη του Ρώσου ηγέτη, το οποίο ωστόσο ο εκπρόσωπος του κόμματος στη Μόσχα φέρεται να μην το παρέδωσε ποτέ. Στις 9 Νοεμβρίου του 1926, η φασιστική κυβέρνηση θέσπισε ένα νέο κύμα νόμων «έκτακτης ανάγκης», με πρόσχημα μια υποτιθέμενη απόπειρα κατά της ζωής του Μουσολίνι, που είχε γίνει αρκετές ημέρες νωρίτερα. Έτσι, παρά την βουλευτική του ασυλία, ο Γκράμσι συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε «φυλάκιση 20 ετών, 4 μηνών και 5 ημερών». Ο εισαγγελέας δηλώνει: «Αυτό το μυαλό πρέπει να πάψει να δουλεύει για είκοσι χρόνια». Όμως ο Γκράμσι όχι μόνο σκέφτεται, αλλά γράφει και το πιο σημαντικό μέρος του έργου του (γύρω στις 3.000 σελίδες), «Τα γράμματα της φυλακής» και τα «Τετράδια». Εκεί, ο Γκράμσι σχολίασε την ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας της Ιταλίας και την επιρροή που ασκούσε πάνω της η εκκλησία και το Βατικανό. Παράλληλα, ανέπτυξε την ιδέα της πολιτιστικής ηγεμονίας, μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η διακυβέρνηση με όσο το δυνατό λιγότερη χρήση ή απειλή χρήσης της βίας και του εξαναγκασμού. Ο Ιταλός φιλόσοφος ανέπτυξε μία στην κλασική μαρξιστική αντίληψη περί βίαιης κατάληψης της εξουσίας. Μίλησε για τον μαρξισμό ως φιλοσοφία της πράξης και κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, ασκώντας κριτική στον οικονομικό ντετερμινισμό και στον φιλοσοφικό υλισμό. Αργότερα οι ιδέες του, μαζί με αυτές του Νίκου Πουλαντζά και άλλων, επέδρασαν καταλυτικά στην ανάπτυξη του ευρωκομουνισμού, πρωταγωνιστώντας στο ζήτημα του «ιστορικού συμβιβασμού». Σταμάτησε να γράφει το 1935, καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τις συνθήκες κράτησης. Πέθανε από εσωτερική αιμορραγία στις 27 Απριλίου του 1937, λίγο αφότου αποφυλακίστηκε.
Αυτό δείχνει το χάλκινο αγαλματίδιο γυναικείας μορφής που βρίσκεται στο Museum fur Kunst und Gewerbein
Δεν μονομαχούσαν μόνον οι άνδρες στην ρωμαϊκή αρχαιότητα, αλλά και οι γυναίκες και μάλιστα με τα ίδια όπλα! Αυτό τουλάχιστον δείχνει το χάλκινο αγαλματίδιο γυναικείας μορφής, που βρίσκεται στο Museum fur Kunst und Gewerbein, στο Αμβούργο και τώρα κάτω από νέα μελέτη θεωρείται πλέον, ότι ήταν μία γυναίκα μονομάχος. Με μακριά περιποιημένα μαλλιά και φορώντας μόνον ένα περίζωμα, με ακάλυπτο δηλαδή το στήθος αυτή η γυναίκα παριστάνεται με το ένα χέρι υψωμένο κρατώντας το μικρό καμπυλωτό ξίφος _sicca_ των μονομάχων και μοιάζει να πανηγυρίζει μια νίκη. Το κεφάλι της στρέφεται στο έδαφος _κοιτά μήπως τον νικημένο αντίπαλο; _ ενώ το γόνατό της είναι δεμένο με επίδεσμο και πάλι, όπως συνήθιζαν οι μονομάχοι. Ως σήμερα λοιπόν το μικρό άγαλμα θεωρούνταν ότι απεικόνιζε μία αθλήτρια. Ειδικά μάλιστα το ξίφος ερμηνευόταν ως στλεγγίδα (το όργανο των αθλητών για την απόξεση από το σώματος τους, της κόνεως και του λαδιού με τα οποία άλειφαν το δέρμα). Η διαφορετική άποψη έρχεται από τον ερευνητή Alfonso Manas του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, ο οποίος παραθέτει τα δεδομένα: Κατ΄ αρχάς πρόκειται για μόλις την δεύτερη απεικόνιση γυναίκας μονομάχου, που μας είναι γνωστή. Η άλλη, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο προέρχεται από ανάγλυφο της Αλικαρνασσού. Κι αυτή η σπανιότητα, όπως λέει ο Manas υποδεικνύει ίσως και την σπανιότητα του φαινομένου. Οσον αφορά τις γραπτές πηγές εξάλλου, μόνον δώδεκα καταγραφές υπάρχουν, που να αναφέρονται σε γυναίκες μονομάχους. Ολες μάλιστα ήταν χαμηλής κοινωνικής τάξης, δηλαδή δούλες, γι΄ αυτό και το στήθος τους παρέμενε ακάλυπτο, αντίθετα με ό, τι συνέβαινε με τις αθλήτριες. Ενα ακόμη στοιχείο είναι, ότι περί το 200 μ. Χ. επί Σεπτίμιου Σεβήρου, η παρουσία τους στις αρένες απαγορεύθηκε. Πρόβλημα υπάρχει ωστόσο _όσον αφορά το συγκεκριμένο αγαλματίδιο πάντα _ με το γεγονός, ότι οι γυναίκες μονομάχοι πρέπει να έφεραν και διάφορα προστατευτικά στο σώμα τους, ανάλογα με των ανδρών. Δηλαδή κράνη, εξαρτήματα θώρακα ή ώμου κλπ. Η μονομάχος του Αμβούργου όμως, δεν φέρει τίποτε, ούτε καν το κράνος της και αυτό προκαλεί την έκπληξη στους ερευνητές. Μία άλλη παράμετρος εξάλλου, την οποία θέτουν οι ίδιοι σχετικά με την γυμνότητά της είναι η προσπάθεια πρόκλησης ερωτισμού στους στρατιωτικά μεγαλωμένους Ρωμαίους, που έτσι θα είχαν την ευκαιρία να δουν γυναίκες σε παραδοσιακά ανδρικούς ρόλους. Παρ΄ όλα αυτά οι πηγές δεν αναφέρουν τίποτε τέτοιο, παρά μόνον την έκφραση θαυμασμού για το «ευ αγωνίζεσθαι» και των γυναικών.
Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στο ίδιο διάστημα η χώρα χρεοκόπησε τουλάχιστον τρεις φορές. Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια και οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που η Γερμανία προχώρησε σε στάση πληρωμών, ενώ οι ΗΠΑ κούρεψαν γενναία το χρέος. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μη θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Με τη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 ματαιώθηκαν οι διεκδικήσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Η συμφωνία προέβλεπε ότι μετά από μία πιθανή επανένωση το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων θα τίθονταν σε επαναδιαπραγμάτευση. Αυτό ήταν ιδιαίτερα ζωτικό για την οικονομία της Γερμανίας. Με αυτό τον τρόπο τα θύματα της γερμανικής κατοχής, όπως οι Έλληνες, βρέθηκαν υποχρεωμένα να αναβάλουν τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους για αποζημίωση. Όταν το 1990 έγινε η επανένωση ο τότε καγκελάριος H. Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου. Η Γερμανία πλήρωσε πενιχρές αποζημιώσεις χωρίς να συμπεριλάβει ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Είναι προφανές ότι τη σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ. Mετά τον Α΄, αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά και εξασφάλισαν τα σύνορα της Γερμανίας με αποτέλεσμα να απαλλαχτεί η χώρα από υπέρογκες εξοπλιστικές δαπάνες. Στο ίδιο διάστημα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι χρειάστηκε να δουλέψουν με πολύ μεγαλύτερη ένταση προκειμένου να ορθοποδήσουν μετά τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή, ενώ τα τελευταία χρόνια η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες των άλλων Ευρωπαίων. Είναι επίσης προφανές ότι η ελληνική πολιτεία, ιδιαίτερα με δεδομένη τη δεινή οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει, οφείλει να διεκδικήσει με κάθε έννομο, διπλωματικό και πολιτικό μέσο, τις αποζημιώσεις που δικαιούται να λάβει από τη Γερμανία. Το δάνειο το οποίο εξαναγκάστηκε να παραχωρήσει η χώρα μας στη Γερμανία ξεκίνησε ως κατοχικό. Ωστόσο, με τη συμφωνία της Ρώμης το 1942 μεταξύ των κυβερνήσεων της Ελλάδος αφ’ ενός και της Γερμανίας και της Ιταλίας αφ’ ετέρου, μετατράπηκε σε συμβατικό. Σύμφωνα με τον Ξ. Ζολώτα, ο Χίτλερ όχι μόνο είχε αναγνωρίσει τα δάνεια του Γ’ Ράιχ από την Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά είχε ξεκινήσει την καταβολή των δόσεων προς εξόφληση του δανείου. Εκτός από τα έξοδα κατοχής που είχαν υποχρεωθεί οι ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις να καταβάλλουν μηνιαίως προς τη Γερμανία και την Ιταλία, επιπλέον ανάγκασαν την Ελλάδα να τους καταβάλλει δάνειο υπό τη μορφή μηνιαίων προκαταβολών. Η οφειλή της Ιταλίας ρυθμίσθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Με τη Γερμανία το θέμα εκκρεμεί. Η πρώτη φορά που η Ελλάδα έθεσε το θέμα της επιστροφής του κατοχικού δανείου ήταν στη διάσκεψη του Λονδίνου το Μάιο του 1952. Το 1961 ο τότε πρέσβης μας, ο αείμνηστος Θ. Υψηλάντης δέχθηκε ισχυρότατες πιέσεις από το ΥπΕξ της Γερμανίας προκειμένου να υπογράψει ότι η Ελλάδα παραιτείται από τα κατοχικά δικαιώματα έναντι της Γερμανίας. Ο Υψηλάντης όχι μόνο το αρνήθηκε και διέγραψε τη σχετική διάταξη, αλλά υπογράμμισε ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από τα σχετικά της δικαιώματα. Όταν μετά από τα παραπάνω επέστρεψε στην Ελλάδα και ρωτήθηκε σχετικά από τους δημοσιογράφους είπε τη περίφημη ρήση ‘συμπεριφέρθηκα παστρικά’ και στη συνέχεια παραιτήθηκε. Μετά από τέσσερα χρόνια, στις αρχές του 1965 ο τότε βουλευτής Α. Παπανδρέου, εξουσιοδοτημένος προς τούτο από την ελληνική κυβέρνηση, έθεσε το θέμα του κατοχικού δανείου επισκεπτόμενος τη Βόννη, η οποία επιφυλάχθηκε να απαντήσει. Ύστερα από διακυβερνητικές διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας με ρηματική της διακοίνωση αποδέχθηκε στις 31-3-1967 την οφειλή του κατοχικού δανείου, το ενέταξε όμως στη ρύθμιση που προβλέπεται στη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Έκτοτε το θέμα έχει τεθεί κατ’ επανάληψη στις γερμανικές κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων από τους κ.κ. Σαμαρά, Μητσοτάκη, Παπούλια και Εφραιμίδη. Η τελευταία πρωτοβουλία πάρθηκε από το ελληνικό ΥπΕξ με ρηματική διακοίνωση στις 14-11-1995 με εντολή του Α. Παπανδρέου με την οποία διεκόπη η πενταετής παραγραφή που προέβλεπε η Συμφωνία των 4+2. Η αντίδραση του γερμανικού ΥπΕξ, με Υπουργό τον K. Kinkel, ήταν να την απορρίψει αυθημερόν. Έκτοτε δεν έχει υπάρξει κάποια συντονισμένη προσπάθεια από την πλευρά της ελληνικής πολιτείας που να αξιοποιεί τα εργαλεία του διεθνούς δικαίου προκειμένου να αποκατασταθεί ηθικά και οικονομικά η χώρα μας. Είναι ενδεικτικό ότι η πιο πρόσφατη εξέλιξη στο θέμα τον ελληνικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία έγινε μέσω Ιταλίας. Όπως είναι γνωστό, η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη επιδιώκοντας την καταδίκη της Ιταλίας. Θεωρεί ότι τα ιταλικά δικαστήρια, με πιο πρόσφατο το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο στη Ρώμη, μη σεβόμενα την ετεροδικία της Γερμανίας ενέκριναν κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου σε εκτέλεση αποφάσεων ιταλικών δικαστηρίων, αναφορικά με θύματα του ναζισμού στην Ιταλία, αλλά και του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο και επιδίκασε 28 εκατομμύρια ευρώ στα θύματα του Διστόμου. Η γερμανική αντιπροσωπεία αρνήθηκε να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της για αποζημιώσεις επικεντρώνοντας στο θέμα της ετεροδικίας αποκλειστικά μεταξύ των κρατών. Συγκεκριμένα υποστήριξε ότι δεν μπορούν να προσφεύγουν τα άτομα που έχουν ζημιωθεί από μία χώρα εναντίον αυτής, αλλά ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω των κρατών τους. Ωστόσο, η ελληνική αντιπροσωπεία μέσω του επικεφαλής τής, καθ. Σ. Περράκη και του καθ. Α. Μπερδήμα, υπεραμύνθηκε της ορθότητας των αποφάσεων τόσο του Πρωτοδικείου της Λιβαδειάς όσο και του Αρείου Πάγου, αλλά και των ιταλικών δικαστηρίων, που δεν αναγνώρισαν το προνόμιο της ετεροδικίας στη Γερμανία. Δικαιοδότησαν τις αποφάσεις τους στη βάση της αντίληψης που βασίζεται στις εξελίξεις του Διεθνούς Δικαίου, σύμφωνα με την οποία εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου κ.λπ. συνιστούν παραβίαση κανόνων του αναγκαστικού Διεθνούς Δικαίου υπέρτερης αξίας. Στις περιπτώσεις αυτές δεν μπορεί παρά να κάμπτεται η ετεροδικία του κράτους. Σταδιακά το άτομο κερδίζει ρόλο και θέση μέσα στη διεθνή δικαιοταξία, ώστε σήμερα έχει πλέον τη δυνατότητα να προσφεύγει ως άτομο κατ’ ευθείαν τόσο σε εθνικά όσο και σε διεθνή δικαστήρια για να διεκδικήσει αποζημίωση ή αποκατάσταση ζημιών που υπέστη εξαιτίας της παράνομης συμπεριφοράς του κράτους. Αναφέρθηκαν χαρακτηριστικά παραδείγματα από τη διεθνή πρακτική και τη στάση διεθνών οργάνων, από εθνικά και διεθνή δικαστήρια που στοιχειοθετούν τη θέση ότι η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται σε φάση ραγδαίας μεταβολής του Διεθνούς Δικαίου και εν προκειμένω της ετεροδικίας σε περιπτώσεις σοβαρών παραβιάσεων του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, κατά τη διάρκεια ενόπλων συρράξεων, πολεμικής κατοχής κ.ο.κ. Ενδεικτικά η ελληνική αντιπροσωπεία υπενθύμισε ότι το 2005 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε πράξη που υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να λαμβάνουν μέτρα, προκειμένου τα θύματα παραβιάσεων του ανθρωπιστικού δικαίου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου να έχουν δικαίωμα και προσφυγής και αποκατάστασης. Αντικρούοντας τη γερμανική θέση ότι η ίδια η ελληνική πολιτεία με τη νομοθεσία της εμποδίζει την εκτέλεση καταδικαστικών αποφάσεων και με την ετυμηγορία του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου αναγνωρίζει ετεροδικία στη Γερμανία, δέχθηκε ότι υπάρχει διχοστασία, η οποία όμως δεν δείχνει παρά ότι το Διεθνές Δίκαιο βρίσκεται ακριβώς σε εξέλιξη. Η τάση όμως που εγκαταλείπει το προνόμιο της ετεροδικίας υπέρ του ανθρωπιστικού δικαίου είναι καταφανής. Ωστόσο, η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης στην εν λόγω δίκη ρητά επισημαίνει ότι είναι πολιτική ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης να θέσει το θέμα αυτό σε διεθνές επίπεδο. Η νέα ελληνική βουλή και η κυβέρνηση που θα προκύψει πρέπει να ζητήσουν τη σύσταση τριμερούς επιτροπής νομομαθών από Ελλάδα, Γερμανία και Ε.Ε. προκειμένου να συζητηθεί το γερμανικό κατοχικό δάνειο. Αν η Γερμανία δεν συμφωνήσει σε μία τέτοια διαδικασία θα πρέπει να προσφύγουμε σε αρμόδιο διεθνές δικαστήριο. Από τη στιγμή που το κατοχικό δάνειο έχει μετατραπεί σε συμβατικό η Ελλάδα μπορεί να το εγγράψει στον προϋπολογισμό της ως έσοδο. Ως εκ τούτου τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να δεσμευτούν προκειμένου να το εγγράψουν στον επόμενο κρατικό προϋπολογισμό. Τα όπλα διεκδίκησης στην ελληνική διπλωματική φαρέτρα είναι πολλά και ισχυρά, αποτελεί ζήτημα πολιτικής βούλησης να γίνει χρήση τους. Αν αυτό δεν συμβεί, θα συνιστά, με την επιεικέστερη διατύπωση, εγκληματική αμέλεια απέναντι στον ελληνικό λαό.
Λευκή ενήλικη όρκα (φάλαινα δολοφόνος) εθεάθη για πρώτη φορά ανοιχτά της χερσονήσου Καμτσάτκα, στην ανατολική Ρωσία. Οι επιστήμονες, που ονόμασαν τη λευκή φάλαινα «παγόβουνο», υποστηρίζουν ότι δείχνει υγιείς και ζει μια κανονική ζωή. Περιστασιακά οι επιστήμονες συναντούν λευκές φάλαινες διαφόρων ειδών, αλλά οι μόνες λευκές φάλαινες δολοφόνοι που εθεάθησαν μέχρι σήμερα ήταν πολύ νέες. Σ’ αυτές συγκαταλέγεται και μια όρκα με σπάνιο γενετικό πρόβλημα που πέθανε σε ένα ενυδρείο στον Καναδά το 1972. Οι Ρώσοι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Δρ. Erich Hoyt, εντόπισαν την ενήλικη λευκή όρκα στο πλαίσιο ερευνητικής αποστολής στα ανοιχτά της χερσονήσου Καμτσάτκα. «Έχουμε δει άλλες δυο λευκές όρκες στη Ρωσία αλλά ήταν πολύ νέες. Αντίθετα αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε ενήλικη λευκή φάλαινα δολοφόνο», δήλωσε στο BBC ο Δρ. Hoyt. Οι φάλαινες δολοφόνοι ωριμάζουν στην ηλικία των 15 ετών και τα αρσενικά μπορούν να φτάσουν μέχρι και 50 ή 60 χρονών, αν και συνήθως ζουν περίπου 30 χρόνια.
Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»
Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα. Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς. Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας. Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα). Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα. Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με κπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο, –χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ, –διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς, –προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία, –υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση, –καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);
Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων». Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα. Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου. Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών– αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων. –Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της. –Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ. –Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά. –Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.) –Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα. –Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις. –Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους. –Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών. –Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει. –Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες. –Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους. –Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση της Β. Κορέας δεν ακολούθησε το ελληνικό παράδειγμα όταν αποφάσισε να ανανεώσει την εμφάνιση της επίσημης ιστοσελίδας της. Αντί λοιπόν να ξοδέψει μερικά εκατομμύρια ευρώ, αποφάσισε απλώς να αγοράσει ένα template από IgniteThemes. Στη συνέχεια του έκανε μερικές αλλαγές και τροποποιήσεις και το ανέβασε στον επίσημο ιστοτόπο της. Παρόλο όμως που η ενέργεια αυτή είναι ένα καλό μάθημα εναντίον της κρατικής σπατάλης, ο σχεδιαστής του template ενδέχεται να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα από την επιλογή αυτή τον Κορεατών. Ο λόγος είναι ότι η αμερικανική νομοθεσία απαγορεύει οποιαδήποτε συναλλαγή με τη Β. Κορέα. Οπότε αν αποφασίσουν οι αρχές να κινηθούν εναντίον του, είναι βέβαιο ότι θα ταλαιπωρηθεί μέχρι να αποδείξει ότι η αγορά έγινε αυτόματα και ότι εκείνος δεν γνώριζε κάτι σχετικό.
Ξύπνησε πριν λίγες ημέρες το ηφαίστειο Προποκατεπελτ έξω από την πόλη του Μεξικού, σπέρνοντας τον πανικό. Στήλες καπνού υψώνονταν στον ουρανό από τουλάχιστον 60 διαφορετικά ανοίγματα στο ηφαίστειο. Ο θόρυβος που ακουγόταν από το βουνό και έμοιαζε με μουγκρητό, ξύπνησε τους κατοίκους των γύρω χωριών. «Αυτό το βουητό, αυτό το μουγκρητό δεν είναι φυσιολογικό» δήλωσε ο αντιδήμαρχος της πόλης Xalitzintla, ζητώντας από του κατοίκους να αντιμετωπίσουν με μεγάλη σοβαρότητα τη δραστηριότητα του ηφαιστείου. Η τελευταία μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου Προποκατεπελτ σημειώθηκε το 2000. Χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν τότε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Δείτε εικόνες από την έκρηξη του ηφαιστείου Προποκατεπελτ
«Η φτώχεια είναι σαν τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν έχεις διαπράξει». Ιλάι Καμάροφ
Σε μια Ελλάδα που φτωχαίνει μέρα με την ημέρα, σε μια κοινωνία που ισοπεδώνεται συνεχώς προς τα κάτω με πρόφαση τη «δημοσιονομική εξυγίανση», όπου οι στρατιές των ανέργων και των νεκροζώντανων χρεοκοπημένων Ελλήνων αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι η ποινικοποίηση της φτώχειας. Κι όμως οι φτωχοί Έλληνες, εργαζόμενοι ή μη, δεν έχουν μόνον τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τη συστηματική συκοφάντηση εκ μέρους των πλουσίων, που τους θεωρούν ανίκανους, τεμπέληδες και υπεύθυνους για τη φτώχεια τους, αλλά έχουν απέναντί τους κι ένα ανάλγητο κράτος, που μπορεί να τους φυλακίσει για λίγα ευρώ! Η οικονομική κρίση και ύφεση, η ασφυκτική λιτότητα, η αύξηση των φόρων, η τρομακτική συμπίεση των εισοδημάτων, ο περιορισμός της οικονομικής δραστηριότητας και η αύξηση της ανεργίας οδηγούν καθημερινά χιλιάδες Έλληνες στην εξαθλίωση και στο περιθώριο. Τουλάχιστον οι μισοί Έλληνες δυσκολεύονται πλέον να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, πόσο μάλλον να πληρώσουν τα δάνεια τους, τους λογαριασμούς της ΔΕΗ ή τους φόρους τους. Και δεν έχουν καμία ελπίδα να το κάνουν όσο η ελληνική οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται στην εντατική της Τρόικας, που την υποβάλλει σε αλλεπάλληλες «θεραπείες» λιτότητας. Ταυτόχρονα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει οικονομικές υποχρεώσεις που δεν μπορεί πια να καλύψει. Χρέη, φόρους και λογαριασμούς, που αυξάνονται εκθετικά ενώ τα εισοδήματα μειώνονται συνεχώς (αν κάποιος βέβαια συνεχίζει να έχει εργασία και, έστω κάποιο εισόδημα). Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια κάτοικοι της χώρας μας, που έχουν χρέη τα οποία δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετήσουν. Τρία εκατομμύρια χρωστούν στις τράπεζες, ένα εκατομμύριο και πλέον στο Δημόσιο, ενώ σχεδόν μισό εκατομμύριο έχουν απλήρωτους τους λογαριασμούς της ΔΕΗ! Τι θα τους κάνετε όλους αυτούς; Θα τους πάρετε τα σπίτια τους, που είναι ήδη υποθηκευμένα; Το μέλλον τους, που είναι ήδη υποθηκευμένο; Θα τους βάλετε όλους στη φυλακή; Συναντώ καθημερινά γνωστούς και φίλους, που έχουν ποινές εξαγοράσιμες που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν. Άλλος για μια ξεχασμένη παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, άλλος για χρέη στον ΟΑΕΕ, στην Εφορία κ.α. Ποινές μικρές, που δεν ξεπερνούν συνήθως τα χίλια ευρώ κι όμως δεν έχουν να τα πληρώσουν –γιατί κυριολεκτικά δεν έχουν– και απειλούνται με εντάλματα σύλληψης! Δεν είναι τίποτε επαγγελματίες φοροφυγάδες, που έκαναν τη φοροδιαφυγή επάγγελμα κι έβγαλαν εκατομμύρια στην Ελβετία. Μιλάμε για ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, που πλέον δεν τα καταφέρνουν –και δε φταίνε καθόλου αυτοί. Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που δεν έχουν να πληρώσουν την εφορία γιατί –πριν πτωχεύσουν– προτίμησαν να δώσουν προτεραιότητα στους εργαζόμενους τους, να έχουν να φάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι κι όχι οι δανειστές του ελληνικού κράτους. Όλοι αυτοί είναι πλέον με την πλάτη στον τοίχο. Όχι μόνο δεν έχουν να ζήσουν, αλλά απειλούνται και με φυλάκιση, ενώ το μόνο «λάθος» τους είναι ότι έχουν πτωχεύσει, σε μια ήδη πτωχευμένη οικονομία και κοινωνία. Ό,τι και να σκέφτεται ο καθένας, αυτό σίγουρα δεν λέγεται απόδοση δικαιοσύνης –μάλλον για εκδίκηση μοιάζει. Κι όμως οι Έλληνες πολιτικοί, που έχουν ισοπεδώσει προς τα κάτω την ελληνική κοινωνία, ζητούν απεγνωσμένα την ψήφο των φτωχών και νεόπτωχων της χώρας! Και οι φτωχοί; Στριμωγμένοι όλοι τους στα φορτηγά-βαγόνια ενός συστήματος που καταρρέει, κι επηρεασμένοι από το ίδιο το σύστημα που τους καταπιέζει, στρέφονται συνήθως εναντίον κάποιων άλλων πιο συγκυριακά αδύναμων π.χ. άνεργοι Έλληνες εναντίον μεταναστών, αναπαράγοντας έτσι ένα ατέρμονο κύκλο μίσους και ηττοπάθειας. Ναι, οι ηγετικές ελίτ γνωρίζουν, συνειδητά ή όχι, πως η αποδιοπόμπηση ορισμένων ομάδων π.χ. των μεταναστών, τις δίνει μεγαλύτερη σιγουριά στην αντιμετώπιση των εσωτερικών προβλημάτων. Μπορούν έτσι, ακόμη πιο αποτελεσματικά, να τιθασεύσουν έναν απείθαρχο λαό, προσφέροντας τους έναν εύκολο «εχθρό». Όμως εμείς, ο «απείθαρχος» λαός –φτωχοί, νεόπτωχοι και μέλλοντες πτωχοί– γιατί πρέπει να το καταπιούμε; Πως μπορούμε να αντιδράσουμε; Δυστυχώς δεν μπορούμε ν’ αντιδράσουμε, αν δε συνειδητοποιήσουμε πως οι άνθρωποι – ειδικά στις δημοκρατίες– δεν μπορούν να έχουν ίσα δικαιώματα, όταν χωρίζονται από ένα τεράστιο οικονομικό χάσμα. Δεν μπορεί κάποιος που δεν έχει να φάει ή να πληρώσει το ηλεκτρικό του ρεύμα να έχει την ίδια ελευθερία επιλογών με κάποιο εισοδηματία, που απλά τον απασχολεί το πως θα επενδύσει καλύτερα τα χρήματά του. Όμως, πως μπορεί ένας φτωχός αλλά σκεπτόμενος άνθρωπος να αγωνιστεί για ένα σκοπό με τον οποίο δεν ταυτίζεται; Πως μπορεί και να ρίξει απλά μία ψήφο διαμαρτυρίας, τιμωρητική, γεμάτη δυσθυμία, δυσαρέσκεια και οργή; Δεν νομίζω πως στις επόμενες εκλογές θα τους εκπλήξουμε δυσάρεστα, αλλά τουλάχιστον έχω δικαίωμα να το ελπίζω...
