Εις μνήμην…

Δημοκρατία δεν την έλεγες και πριν την κρίση. Για το πολίτευμά μας μιλάω, που από μια πανάρχαια αίσθηση χιούμορ που διαθέτουμε, ως λαός  το αποκαλούσαμε Δημοκρατικό. Και δεν ήταν δημοκρατία, διότι ούτε έλεγχος λαϊκός υπήρχε, ούτε απολογισμός, ούτε τιμωρία, ούτε δικαιοσύνη, ούτε διαβούλευση ουσιαστική, ούτε σεβασμός σε βασικά δικαιώματα. Ήταν μια μαϊμού δημοκρατία, κάτι μεταξύ χαβαλέ και δήθεν,  μια συλλογική ψευδαίσθηση. Το θέμα όμως δεν είναι τι ήταν ή τι δεν ήταν. Το θέμα είναι τι πολίτευμα έχουμε μετά την κρίση.

Όπως και πριν έτσι και τώρα, Δημοκρατία δεν έχουμε. Διότι δεν υπάρχει δημοκρατία με απότομη περικοπή εισοδημάτων κατά 30%, 40% και σε κάποιους κλάδους 50%. Αυτή η βίαιη κατολίσθηση δεν είναι κανόνας και όρος δημοκρατικού πολιτεύματος.Δημοκρατία με ασθενείς στο κρεβάτι, γύψους, εντατικές, και επείγοντα μέτρα, χειρουργεία και ακρωτηριασμούς μισθών και δικαιωμάτων δεν συμβιβάζονται. 

Δημοκρατία δεν έχουμε, γιατί, επί 2 χρόνια, ένας λαός ξυπνά και κοιμάται, με διλλήματα. Χρεοκοπία ή δραχμή, μέτρα η χρεοκοπία, και άλλα μέτρα ή χρεοκοπία, χαράτσι ή φτώχεια, μισθοί πείνας ή σκέτη πείνα, Ευρώπη ή εμφύλιος κλπ.. Δημοκρατία και διλλήματα δεν ταιριάζουν για πολύ. Πόσο μάλλον για 2 χρόνια… Εκβιασμοί υπάρχουν στην καθημερινότητα της Μαφίας και των εγκληματιών. Όχι στην καθημερινότητα των λαών. Για τον απλό λόγο, ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να μην αντέξει ο λαός και να γίνει αυτός ο «εγκληματίας». Και όταν οι λαοί εγκληματούν, κάνουν τους μαφιόζους να μοιάζουν πεταλούδες του δάσους.

Δημοκρατία δεν έχουμε, γιατί δεν ρωτήθηκε ο λαός, σε καμία φάση, από τις πολλές που περάσαμε και κυρίως στην αρχική φάση. Αποφάσισαν όλοι στον πλανήτη για τον ελληνικό λαό, εκτός από τον ίδιο. Και συνεχίζουν να αποφασίζουν. Με μια ξεθωριασμένη και μπαγιάτικη λαϊκή εντολή του 2009, προς το ΠΑΣΟΚ, απομονώθηκε ένας λαός, σε ένα απαράδεκτο παιχνίδι, που συνέπραξαν Ελληνικές και Ευρωπαϊκές Χούντες.

Δημοκρατία δεν έχουμε, όταν κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία, οργανισμοί, όταν κλείνουν μαγαζιά, βιοτεχνίες, επιχειρήσεις, όταν οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, όταν τα συσσίτια ξεπερνούν τις 250.000 ημερησίως, όταν υπολειτουργεί η Δικαιοσύνη, όταν το κράτος δεν επιστρέφει τα χρήματα που χρωστά, όταν ο λογαριασμός της ΔΕΗ είναι επιστολή τρομοκρατικής οργάνωσης…

Δημοκρατία δεν είναι όλο αυτό. Και δεν είναι γιατί δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στα λόγια και στα επιχειρήματα δημοσιογράφων, πολιτικών, αναλυτών, που την επικαλούνται, μόνο για να φοβίσουν όσους κινητοποιούνται και αμφισβητούν. Για να φοβίσουν οι λίγοι ένοχοι τους πολλούς μουδιασμένους.

Δημοκρατία δεν ήταν και δεν είναι. Μόνο που τώρα η καταστρατήγησή της, απέκτησε ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία ήρθαν για να μείνουν. (πχ, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, χαράτσια, φόροι, κατώτατα μεροκάματα).

Έτσι λοιπόν, μαζεύονται πολλά, για την επόμενη μέρα. Έχουμε πολλά να φτιάξουμε, εκτός από την αποκατάσταση των όσων χάσαμε. Μεταξύ αυτών και η εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας, με πραγματική ελευθερία και ισότητα στις ευκαιρίες και στην διεκδίκηση των αγαθών. 

Πότε θα έρθουν αυτά; Δεν ξέρω. Μπορεί να αργήσουν; Μπορεί.

Έχουμε αργήσει; Έχουμε. Να ξεκινήσουμε;  Άιντε. 

Θύμιος Κ.

Πηγή: ellinofreneia.net

Πώς να απενεργοποιήσετε το ιστορικό σας(google)

Τις τελευταίες μέρες εκτός των διαφόρων πολιτικών εξελίξεων, όσοι τουλάχιστον ασχολούνται με την τεχνολογία και το διαδίκτυο, θα γνωρίζουν ότι έχει προκύψει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα με την αλλαγή της πολιτικής απορρήτου της Google.

Σύμφωνα με τις νέες εξελίξεις λοιπόν, η Google θα διατηρεί ένα αρχείο του ιστορικού της διαδικτυακής σας δραστηριότητας (αναζητήσεις και ιστοσελίδες που επισκεφτήκατε), σε περίπτωση που διαθέτετε και χρησιμοποιείτε έναν λογαριασμό στην εταιρεία, όπως ένα Gmail.

Τώρα στην περίπτωση που θα θέλατε να αποτρέψετε την – κατά τ’ άλλα πρωτοπόρα και με ιδιαίτερα χρήσιμα και ευέλικτα προϊόντα – εταιρεία από το να διαθέτει και να διαχειρίζεται τα, ίσως, ευαίσθητα αυτά προσωπικά διαδικτυακά δεδομένα σας από τους λογαριασμούς Gmail, YouTube, ή ακόμα και Google+, τότε η όλη διαδικασία είναι εξαιρετικά απλή.

Πρώτα συνδεθείτε στον Google λογαριασμό σας και κατόπιν μπορείτε να κάνετε copy-paste την εξής διεύθυνση https://www.google.com/history στο browser σας. Εναλλακτικά, θα πρέπει μέσα από τις ρυθμίσεις λογαριασμού από μενού κάποιας υπηρεσίας της Google που χρησιμοποιείτε, να αναζητήσετε τον σύνδεσμο με την ονομασία «Go to web history».

Εφόσον όντως είναι ενεργοποιημένο το Web History στον λογαριασμό σας, – σε εμένα για παράδειγμα ήταν a priori και πιστέψτε με δεν το είχα επιλέξει ποτέ, ή τουλάχιστον έτσι θυμάμαι -, θα διαπιστώσετε με τα μάτια σας ότι πράγματι κρατάει ένα ιστορικό των αναζητήσεων και των ιστοσελίδων που έχετε επισκεφτεί.

Λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι δεν επιθυμούμε να μας κρατάει στο αρχείο της η εταιρεία. Επιλέγουμε το Remove all Web History, και αμέσως θα αποκτήσουμε ένα καθαρό λευκό διαδικτυακό μητρώο. Παράλληλα με την κίνησή μας αυτή θα τεθεί σε παύση και ο εν λόγω μηχανισμός.

Οδυσσέας Μεγαλοοικονόμου

Πηγή: maga.gr

El Pais: Στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα;

Η El Pais φιλοξενεί άρθρο γνώμης του πολιτικού επιστήμονα Ignacio Sotelo με τίτλο «Το γερμανικό στοίχημα και το ελληνικό δίλημμα» στο οποίο ο ισπανός αναλυτής εκτιμά ότι υπάρχει κίνδυνος στρατιωτικής επέμβασης στην Ελλάδα.

Ο συγγραφέας αναφέρεται στο δεύτερο πακέτο διάσωσης της χώρας μας και στη διαδικασία ανταλλαγής των ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες επενδυτές ύψους 107 δις ευρώ με νέα στο μισό της αξίας τους. Θεωρεί λογική την επιτυχία του εγχειρήματος καθώς οι δανειστές θα προτιμήσουν να πάρουν τα μισά από το να χάσουν όλα τα χρήματά τους σε περίπτωση που η Ελλάδα πτωχεύσει.

Ουσιαστικά υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος του νέου δανείου των 130 δις ευρώ θα καταλήξει στις ξένες τράπεζες, κυρίως γαλλογερμανικές, και μόνο ένα μικρό ποσό θα δοθεί για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Για τους γαλλικούς και γερμανικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς οι οποίοι κατείχαν και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων, το ζήτημα δεν ήταν αν η Ελλάδα θα μπορούσε να πληρώσει το χρέος της, κάτι που ήξεραν πως δε μπορούσε να κάνει, αλλά πως θα μειώσουν τις απώλειές τους.

Στη συνέχεια, αφού οι γαλλογερμανικές τράπεζες έχουν απελευθερωθεί από το βάρος τον ελληνικών ομολόγων, η Γερμανία συμφωνεί να ενισχύσει τα ευρωπαϊκά ταμεία διάσωσης, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα χωρών που είναι στο χείλος της αβύσσου, όπως η Ισπανία.

Το ερώτημα που τίθεται τελικά για την Ελλάδα, είναι, σύμφωνα με τον αρθρογράφο,πότε και υπό ποιες συνθήκες θα εγκαταλείψει η χώρα το ευρώ.

Καθώς δεν υπάρχουν μηχανισμοί εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη, οι Έλληνες θα πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να συνεχίσουν να υφίστανται δεκαετίες περικοπών ώστε να πληρώσουν ένα χρέος που είναι αδύνατον να πληρωθεί, ή αν θέλουν να κηρύξουν πτώχευση, βγαίνοντας από το ευρώ, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ. Αυτή η δεύτερη επιλογή θα σημαίνει την άμεση κατάρρευση των θεσμών και της οικονομίας όπως και μια συντριπτική πτώση του ΑΕΠ.

Αυτό το δίλημμα κατά τον Sotelo έχει διαιρέσει την ελληνική κοινωνία: από την μία οι ανώτερες τάξεις, έχοντας μεταφέρει τα χρήματά τους στο εξωτερικό, προτιμούν να μείνουν στο ευρώ επειδή θεωρούν ότι αυτό είναι το καλύτερο για τα συμφέροντά τους, ενώ από την άλλη, οι κατώτερες τάξεις, και μια αριστερά όλο και πιο ριζοσπαστική, ζητούν να χρησιμοποιηθεί η κατάρρευση ως ευκαιρία για να χτιστεί μια νέα Ελλάδα με ισχυρές βάσεις.

Το πρόβλημα είναι, για τον συγγραφέα ότι μπορεί η χώρα να βρεθεί σε μια κατάσταση που η δημοκρατία θα κινείται στα όρια της κοινωνικής επανάστασης. Αυτή η ριζοσπαστική πορεία δεν είναι επιθυμητή ούτε από την ελληνική ανώτερη τάξη, και πιθανώς ούτε από τους άλλους ευρωπαίους εταίρους, και ίσως οδηγήσει σε κάποιου είδους στρατιωτική παρέμβαση.

Πηγή: tvxs.gr

Η Ελλάδα ευρωπαϊκό προτεκτοράτο

Η 21η Φεβρουαρίου 2012 θα είναι, πλέον, για την Ελλάδα, η ημερομηνία της Μεγάλης Παράδοσης. Είναι η μέρα, που με την υπόσχεση ενός δεύτερου πακέτου ευρωπαϊκής βοήθειας, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε τους εξευτελιστικούς όρους που επέβαλε « η συμμορία του τριπλού Α » κατά τη σύνοδο του Eurogroup, την οποία ελέγχει η Γερμανία: δρακόντειες μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, περικοπές στους κατώτατους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και στις συντάξεις, απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της φορολογίας, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις

Κι όμως, οι Έλληνες είχαν ήδη υποστεί ένα πραγματικό « χρηματοπιστωτικό πραξικόπημα », στις 10 Νοεμβρίου, όταν το Βερολίνο τους επέβαλε μια τρικομματική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τους σοσιαλδημοκράτες, τους συντηρητικούς και τους ακροδεξιούς, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Όμως, η θυσία τους, ύστερα από την απίστευτα σκληρή θεραπεία-σοκ που υφίστανται επί τέσσερα χρόνια, δεν ωφέλησε σε τίποτα.

Αυτή τη φορά, το χτύπημα είναι ακόμα σοβαρότερο, γιατί από την Αθήνα ζητήθηκε μια τεράστια παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, « πιθανόν, η μεγαλύτερη που εκχωρήθηκε από μια χώρα σε καιρό ειρήνης ».

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα τέθηκε υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, πλέον, σε ότι αφορά στον προϋπολογισμό και τα δημοσιονομικά της, δεν έχει παρά μια « περιορισμένη κυριαρχία ».

Η επίθεση που δέχτηκε η Ελλάδα ήταν αναμενόμενη. Άλλωστε, αποτελεί άριστο μέσο παραδειγματισμού προς τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία). Ήδη από τον Ιούλιο του 2011, ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος του Eurogroup προειδοποιούσε: « Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί σημαντικά ».

Και στις 27 Ιανουαρίου, φέτος, η βρετανική εφημερίδα « Financial Times » έδωσε στη δημοσιότητα ένα γερμανικό έγγραφο που καλούσε την Αθήνα να υποδεχτεί έναν μόνιμο επίτροπο με δικαίωμα βέτο, για να επιβλέπει τον προϋπολογισμό του κράτους και να μπλοκάρει κάθε μη επιτρεπτό από τους πιστωτές της Ελλάδας έξοδο. Τέλος, την παραμονή της συμφωνίας, σε συνέντευξή του στο γερμανικό εβδομαδιαίο περιοδικό « Der Spiegel », ο Βόλκερ Κάουντερ, ηγέτης της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) στο Κοινοβούλιο, προχώρησε ακόμα περισσότερο, ζητώντας την αποστολή στην Ελλάδα « γερμανών δημοσίων υπαλλήλων για να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας αποτελεσματικής χρηματοπιστωτικής διοίκησης ». Το ίδιο αίτημα εξάλλου, διατύπωσε και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας της χώρας, Φίλιπ Ρέσλερ.

Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί, αλλά η συμφωνία της 21ης Φεβρουαρίου προβλέπει « τη μόνιμη παρουσία στην Ελλάδα μιας αποστολής της Κομισιόν » για να ελέγχει και να επιβλέπει τον ισολογισμό, καθώς και « μια ενισχυμένη παρουσία της τρόικας για να επιβλέπει σε μόνιμη βάση την εξυπηρέτηση του χρέους ».

Τα κεφάλαια που μεταφέρθηκαν στο πλαίσιο της βοήθειας θα τοποθετηθούν σ’ έναν κλειστό λογαριασμό, στον οποίο μόνο η τρόικα θα έχει πρόσβαση και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Ο λογαριασμός αυτός θα χρησιμεύσει αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους και όχι για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων. Τα νέα ομόλογα του ελληνικού κράτους δεν θα υπόκεινται πλέον στον ελληνικό νόμο, αλλά στον βρετανικό… Και σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ της Αθήνας και των ιδιωτών πιστωτών της, αυτή θα κρίνεται στο Λουξεμβούργο και όχι στην Ελλάδα… Δεν είναι ακόμα επίσημο, αλλά όλα δείχνουν ότι η Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι πια κυρίαρχο κράτος.

Σιωπηρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση πέρασε σε ένα νέο στάδιο. Στο εξής, τα δυνατά κράτη (εκείνα που έχουν « τριπλό Α » συν η Γαλλία) απαιτούν από όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα τις χώρες της περιφέρειας, να αλλάξουν καθεστώς. Δεν πρόκειται ακριβώς για καθεστώς αποικίας, όμως μοιάζει πολύ μ’ ένα είδος διοίκησης το οποίο οι μεγάλες δυνάμεις εφάρμοζαν την αποικιοκρατική περίοδο, το προτεκτοράτο.

Για τους αποικιοκράτες, το προτεκτοράτο ήταν ένας τρόπος να επεκτείνουν την πολιτική και διοικητική τους επιρροή και να θέτουν υπό επιτήρηση ξένα εδάφη από τα οποία επιθυμούσαν να αρπάξουν τα πλούτη τους, χωρίς, ωστόσο, να επιβαρυνθούν με τα μειονεκτήματα και τα έξοδα που προϋποθέτει μια ξεκάθαρη προσάρτηση. Η διαφορά με την αποικία είναι ότι « το προστατευόμενο κράτος » διατηρεί επίσημα τους θεσμούς του, αλλά παραχωρεί στην «προστάτιδα δύναμη » την εξωτερική του πολιτική και κυρίως την οικονομία του και το εξωτερικό εμπόριο.

Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο παρακολουθούμε, στους κόλπους της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης, από την αρχή (το 2008) της χρηματοπιστωτικής κρίσης, την εμφανή απώλεια της κυριαρχίας των πιο αδύναμων κρατών. Είναι η προκαταρτική φάση, πριν από το θλιβερό τελικό στάδιο του « ευρωπαϊκού προτεκτοράτου », για το οποίο ωριμάζει η Ελλάδα.

Τον Σεπτέμβριο του 2001, η Άνγκελα Μέρκελ πρότεινε ένα νέο πρότυπο, την « marktkonforme demokratie » (δημοκρατία συμβατή με την αγορά), το οποίο προσδιόρισε κάπως έτσι : « Η κατάρτιση του κρατικού προϋπολογισμού είναι προνόμιο του Κοινοβουλίου, πρέπει όμως να βρούμε τρόπους, ώστε η δημοκρατική αυτή απαίτηση να είναι συμβατή με τις επιταγές της αγοράς ».Η αγορά είναι πλέον το σημείο αναφοράς: τις εκλογικές αποφάσεις δεν τις παίρνουν πια οι πολίτες αλλά τα χρηματιστήρια, οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι.

Η νέα αυτή αντιδημοκρατική φιλοσοφία κερδίζει σιγά σιγά την Ευρώπη. Μεταφράζεται σε νόμους και συνθήκες που περιορίζουν όλο και περισσότερο το περιθώριο ελιγμών των κυβερνήσεων και λειτουργούν ως « αυτόματος πιλότος » για να καθυποτάξουν τις κοινωνίες και να τις οδηγήσουν με υφέρποντα και μυστικό τρόπο προς μια ομόσπονδη Ευρώπη. Από αυτήν την άποψη, η τιμωρία της Ελλάδας είναι το μοντέλο που απειλεί κάθε απείθαρχη ευρωπαϊκή χώρα. Και θα γίνει και επίσημα κανόνας τον ερχόμενο Ιούλιο, όταν επικυρωθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM – Μόνιμο Ταμείο Διάσωσης).

Σχεδιασμένο από την Άνγκελα Μέρκελ και επικυρωμένο από τον Νικολά Σαρκοζί, το ESM είναι μια νέα διακυβερνητική οργάνωση, ένα είδος ευρωπαϊκού ΔΝΤ. Για την ώρα, περνά προς επικύρωση από τα εθνικά κοινοβούλια, χωρίς δημόσιο διάλογο,παρ’ όλο που, εξαιτίας των χαρακτηριστικών του, μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στους πολίτες. Πράγματι, το ESM προβλέπει χρηματοπιστωτική βοήθεια σε χώρες που την έχουν ανάγκη, υπό την προϋπόθεση να παραχωρήσουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους, αποδεχόμενες την εποπτεία της ευρωπαϊκής τρόικας και υιοθετώντας αδίστακτα σχέδια προσαρμογής.

Το ESΜ είναι δομικά τμήμα του « Φορολογικού Συμφώνου », που υιοθετήθηκε στις 30 Ιανουαρίου από 25 από τους 27 αρχηγούς κρατών της ΕΕ. Το πραγματικό όνομα του τρομερού αυτού συμφώνου είναι « Συνθήκη για τη σταθερότητα, τον συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση » και είναι επίσης αποτέλεσμα μιας γερμανικής απαίτησης. Θα υποχρεώνει τα κράτη που το υπογράφουν να εγγράφουν στο Σύνταγμά τους (ή τουλάχιστον σε έναν νόμο) τον περίφημο « χρυσό κανόνα » για τη διατήρηση του ελλείμματος του προϋπολογισμού σε ποσοστό μικρότερο από το 5% του ΑΕΠ. Οι χώρες που δεν θα σέβονται αυτόν τον περιορισμό θα βρίσκονται υπόλογες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και θα υφίστανται σοβαρές κυρώσεις.

Ο Καρλ Μαρξ διαβεβαίωνε ότι στη βιομηχανική εποχή οι κυβερνήσεις ήταν απλώς τα διοικητικά συμβούλια της μπουρζουαζίας. Παραφράζοντάς τον, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα, στην εποχή της « Ευρώπης του “λιταρχισμού” » της Άνγκελα Μέρκελ, οι κυβερνήσεις γίνονται τα διοικητικά συμβούλια των αγορών. 

Ως πότε;

Πηγή: koutipandoras.gr

James Gilligan: οι φυλακές ως μικρόκοσμος της κοινωνίας

Ο James Gilligan είναι επισκέπτης καθηγητής ψυχιατρικής και κοινωνικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, και έκτακτος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Για πολλά χρόνια δίδασκε στο Harvard Medical School. Είναι πρώην πρόεδρος του International Association for Forensic Psychotherapy, και Visiting Fellow στο Ινστιτούτο Εγκληματολογίας του πανεπιστημίου του Cambridge.

Σε πολλούς θα είναι ίσως γνωστός από την εμφάνισή του στο Zeitgeist Moving Forward. Δυστυχώς, είναι λιγότερο γνωστά στην Ελλάδα τα βιβλία του, τα οποία αναλύουν το φαινόμενο της βίας και της εγκληματικότητας. Ο Gilligan πέρασε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του παίρνοντας συνεντεύξεις από κρατουμένους των αμερικανικών φυλακών, μερικοί από τους οποίους έχουν διαπράξει τα πιο άγρια εγκλήματα (φόνους, ακρωτηριασμούς, βιασμούς). Στα βιβλία του μεταφέρει την εμπειρία του αυτή, καθώς και τα συμπεράσματα που προκύπτουν, όπως τα κίνητρα του δράστη, και -κυρίως- το κοινωνικό περιβάλλον και υπόβαθρο στο οποίο διαπράττονται τα εγκλήματα.

Επέλεξα να μεταφράσω ένα σύντομο απόσπασμα από το βιβλίο του «Violence, Reflections on Our Deadliest Epidemic», και συγκεκριμένα από το κεφάλαιο που αναφέρεται στην περίπτωση των βιασμών εντός των φυλακών, ένα φαινόμενο το οποίο δίνει αφορμή να γίνουν κάποιοι παραλληλισμοί με την ευρύτερη κοινωνία. Τους λόγους που το βρήκα ενδιαφέρον ελπίζω να τους διαπιστώσετε και μόνοι σας. Σίγουρα το κομμάτι αυτό, αποκομμένο από το υπόλοιπο βιβλίο, θα αφήνει στον αναγνώστη δυστυχώς αρκετά κενά και απορίες, οι οποίες απαντώνται σε άλλα σημεία. Ελπίζω κάποια στιγμή να μεταφραστεί ολόκληρο το βιβλίο στα ελληνικά, διότι, αν και γραμμένο το 2000, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Η συνέχεια εδώ