3 Ιουν 2012

Stuxnet, το «σκουλήκι» των ΗΠΑ για κυβερνοπόλεμο στο Ιράν

Κυβερνοεπίθεση εναντίον του Ιράν εξαπέλυσαν τα τελευταία χρόνια οι ΗΠΑ, με όπλο το «σκουλήκι» Stuxnet, το οποίοι δημιουργήθηκε από τις ίδιες της ΗΠΑ, σε συνεργασία με το Ισραήλ, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας New York Times. Υπενθυμίζεται πως το «σκουλήκι» Stuxnet εντοπίστηκε στο διαδίκτυο το 2010, προκαλώντας τεράστια προβλήματα στα ηλεκτρονικά συστήματα των βιομηχανιών.


Σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times οι ΗΠΑ δημιούργησαν το Stuxnet για να σαμποτάρουν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Ο σχεδιασμός του Stuxnet αλλά και η εκτέλεση της κυβερνοεπίθεσης πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία και με τη βοήθεια του Ισραήλ.
Η επίθεση σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή σχεδιαζόταν από την κυβέρνηση Μπους ήδη από το 2006 και είχε την κωδική ονομασία «Ολυμπιακοί Αγώνες». Η λύση της κυβερνοεπίθεσης, αν και πρωτόγνωρη, αποτελούσε την καλύτερη επιλογή, καθώς έπρεπε να αποφευχθεί μία ένταση στην περιοχή που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε μια πολεμική σύρραξη.
Νωρίτερα, όπως αναφέρει η New York Times, η CIA επιχείρησε να σαμποτάρει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, επεμβαίνοντας στην τροφοδοσία εξαρτημάτων και στέλνοντας ελαττωματικά. Ωστόσο αυτή η προσπάθεια δεν απέφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Το σκουλήκι Stuxnet σχεδιάστηκε ώστε να μπαίνει στα ηλεκτρονικά συστήματα βιομηχανιών, επηρεάζοντας τους φυγοκεντριστές, που πρέπει να λειτουργούν σε υψηλές ταχύτητες χωρίς διακοπή για ημέρες. Το Stuxnet αυξομείωνε τις ταχύτητες με αποτέλεσμα την καταστροφή των φυγοκεντριστών.
Τελικά οι πρώτες επιθέσεις ξεκίνησαν το 2008 με ικανοποιητικά αποτελέσματα για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Τελικά το Stuxnet, σύμφωνα με τους New York Times, κληροδοτήθηκε και στην κυβέρνηση Ομπάμα.
Επί της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ οι επιθέσεις φαίνεται πως αυξήθηκαν και έγιναν περισσότερο στοχευμένες, μέχρι που το καλοκαίρι του 2010, το σκουλήκι Stuxnet, από λάθος, απελευθερώθηκε στο διαδίκτυο και μεταδόθηκε σε χιλιάδες υπολογιστές.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα, παρά τις επιφυλάξεις του Ομπάμα, οι σύμβουλοί του τον έπεισαν να συνεχίσει το πρόγραμμα, αν και το Stuxnet είχε ήδη ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Τελικά το «σκουλήκι» εντοπίστηκε από τις εταιρείες ασφάλειας και ξεκίνησαν να αναζητούν τα ίχνη του, εντυπωσιασμένες πάντως από την περιπλοκότητα και την λειτουργικότητα του.
Σε κάθε περίπτωση το ιρανικό πρόγραμμα πήγε πίσω 1,5-2 χρόνια (άλλοι εκτιμούν λιγότερο), ενώ μέρος του προγράμματος, γράφουν οι New York Times, συνεχίζεται ακόμη.
Η υπόθεση του Stuxnet, η πιο πρόσφατη του Flame και άλλες όπως αυτή στην Εσθονία το 2007 δείχνουν ότι χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, το Ισραήλ ακόμα και το Ισραήλ είναι έτοιμες να κάνουν βήματα σε αυτό τον οριακής νομιμότητας χώρο.
Δύσκολα παραδεκτές και εύκολα αποκρύψιμες οι κυβερνοεπιθέσεις κοστίζουν αναλογικά λιγότερο από την ανάπτυξη οπλικών συστημάτων και είναι πιο ασφαλείς για το προσωπικό. Αλλά αφήνουν έκθετη τη χώρα που τις διαπράττει σε (κυβερνο)επιθέσεις από τρίτες χώρες.
Ως το Stuxnet οι επιθέσεις γίνονταν κατά κανόνα κατά μεμονωμένων υπολογιστών. To αμερικανοϊσραηλινό σκουλήκι άνοιξε μία νέα κατηγορία μαζικών επιθέσεων κατά εγκαταστάσεων που μπορεί να επηρεάσουν τον γενικό πληθυσμό. Με το Stuxnet κάποιος πέρασε το Ρουβίκωνα, ανέφερε πολύ χαρακτηριστικά στην εφημερίδα ο πρώην επικεφαλής της CIA, Μάικλ Χέιντεν.

Πηγή: In (μέσω tvxs.gr)

Ρομποτικό ψάρι κατά της θαλάσσιας ρύπανσης

Ρομποτικό “ψάρι” που κατασκεύασαν Ευρωπαίοι επιστήμονες για τη βελτίωση της παρακολούθησης της θαλάσσιας ρύπανσης μεταφέρθηκε από το εργαστήριο στη θάλασσα, στο ισπανικό λιμάνι Χιχόν.
Οι επιστήμονες εκφράζουν την πεποίθηση ότι η νέα τεχνολογία θα περιορίσει το χρόνο εντοπισμού ρυπαντών από εβδομάδες σε δευτερόλεπτα και θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από λιμενικές Αρχές, εταιρείες διαχείρισης υδάτων, ενυδρεία και οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για την ποιότητα των υδατικών πόρων.
Θα μπορούσε επίσης να διαδραματίσει ρόλο σε εργασίες καθαρισμού πετρελαιοκηλίδων, στην υποβρύχια προστασία, την παρακολούθηση των δυτών, αλλά και σε επιχειρήσεις εντοπισμού και διάσωσης στη θάλασσα.
Το ψάρι έχει μήκος 1,5 μέτρο και το κόστος του πλησιάζει τα 25.000 Ευρώ. Στη θάλασσα κινείται ως πραγματικό ψάρι και είναι εξοπλισμένο με αισθητήρες εντοπισμού ρυπαντών που διαρρέουν από πλοία ή υποθαλάσσιους αγωγούς.
“Οι αισθητήρες χημικών ουσιών επιτρέπουν την άμεση ανάλυση, στο σημείο της ρύπανσης, αντί για τη συλλογή δειγμάτων και την εν συνεχεία μεταφορά τους στο εργαστήριο” σημειώνει στο Reuters  ο Λουκ Σπέλερ, επιστήμονας της βρετανικής BMT Group που ηγήθηκε της έρευνας.
Τα ψάρια μπορούν να αποφεύγουν εμπόδια, επικοινωνούν μεταξύ τους και χαρτογραφούν την πορεία τους ώστε να μπορούν να επιστρέψουν στη βάση τους όταν η μπαταρία διάρκειας 8 ωρών με την οποία είναι εξοπλισμένα εξαντλείται.
Η ανάπτυξη της εν λόγω τεχνολογίας χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από κονδύλια της ΕΕ.
Στην έρευνα συμμετείχαν τα βρετανικά πανεπιστήμια Έσσεξ και Στραθκλάιντ, το Tyndall National Institute της Ιρλανδίας και η εταιρεία αμυντικών συστημάτων Thales.




Πηγή: econews.gr

Χρήστης του MegaUpload ζητά δικαστικά τα αρχεία του

Το κλείσιμο του MegaUpload από την αμερικανική κυβέρνηση είχε ως στόχο την παύση της κυκλοφορίας πειρατικού υλικού. Στην πραγματικότητα όμως, εκτός από όσους διακινούσαν παράνομα αρχεία, υπήρχαν και πάρα πολλοί χρήστες οι οποίοι αποθήκευαν στο MegaUpload απολύτως νόμιμο υλικό.
Ένας από αυτούς είναι και ο Kyle Goodwin ο οποίος χρησιμοποιούσε την υπηρεσία για να αποθηκεύει τα επαγγελματικά βίντεο που τραβούσε. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα βρεθεί κάποια λύση προκειμένου να πάρει πίσω τη δουλειά του, έχουν περάσει αρκετοί μήνες χωρίς την παραμικρή εξέλιξη.
Για το λόγο αυτό αποφάσισε να στραφεί εναντίον της αμερικανικής κυβέρνησης αλλά και άλλων εμπλεκόμενων μερών δικαστικά. Στην προσπάθεια του μάλιστα συμμετέχει και το EFF (Electronic Frontier Foundation). To EFF είναι μια οργάνωση για τα ψηφιακά δικαιώματα και ελπίζει ότι από την συγκεκριμένη υπόθεση θα δημιουργηθεί δικαστικό προηγούμενο.
Στόχος του είναι δηλαδή αντίστοιχες επιχειρήσεις στο μέλλον να λαμβάνουν υπόψη τα δικαιώματα των χρηστών μιας υπηρεσίας στο έργο τους.




Πηγή: proho.gr

Οροθετικές γυναίκες ή, μήπως, οροθετικοί λόγοι;


Λόβις Κόρινθ, «Η αρπαγή των γυναικών», 1904

Είναι αλήθεια ότι δεν απομένουν να ειπωθούν και πολλά για την αδιανόητη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών που παρακολουθήσαμε να κλείνει πανηγυρικά –όσο και συμβολικά– την προεκλογική εκστρατεία βασικών στελεχών της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Παραμένει, ωστόσο, ένα κρίσιμο ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να σταθώ: φοβούμαι πως η καταγγελία του συγκεκριμένου γεγονότος δεν αρκεί, αν δεν συνοδεύεται από μια προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των συμφραζομένων που το κατέστησαν δυνατό — και, το χειρότερο, πολιτικά αποδοτικό. Εξηγούμαι: παρά τον πράγματι εξωφρενικό χαρακτήρα της, η διαπόμπευση δεν πρέπει να προσληφθεί ως προϊόν στιγμιαίας έμπνευσης κάποιου άρρωστου υπουργικού εγκεφάλου. Θα έλεγα ότι υπήρξε η συμπύκνωση πολιτικών για το κέντρο της Αθήνας που προηγήθηκαν, η οποία ήρθε να προστεθεί σε σειρά ομοειδών κινήσεων, εξίσου προεκλογικών. Προεκλογικό θέαμα που «απέδωσε»: οι υπουργοί που το σκηνοθέτησαν διασώθηκαν, παρά τη συντριβή του κόμματός τους στη Β΄ περιφέρεια της Αθήνας.
Δεν πρέπει έτσι να αποσυνδέσουμε τις ανατριχιαστικές εικόνες που παρακολουθήσαμε από τους λόγους που επιστρατεύονται για να τις νομιμοποιήσουν: ότι, δηλαδή, οι «αλλοδαπές ιερόδουλες φορείς του AIDS» συνιστούν απειλή για την ελληνική κοινωνία, καθώς το πρόβλημα «ξέφυγε από το γκέτο» και πλέον «μολύνει τις ελληνικές οικογένειες». Κι ας μην υποτιμήσουμε την εμβέλεια των ισχυρισμών αυτών του όποιου Α. Λοβέρδου. Της ιδέας, για παράδειγμα, ότι η δημόσια υγεία είναι μια έννοια που προϋποθέτει αποκλεισμούς, ότι αφορά αποκλειστικά τους εκτός «γκέτο» αυτόχθονες. Αλλιώς, πώς θα ήταν δυνατόν να μεταμφιεστεί ο βιασμός διαρκείας γυναικών θυμάτων του τράφικινγκ σε πρόβλημα του εγχώριου νοικοκυραίου που «είχε την απρονοησία» να μη χρησιμοποιήσει προφυλακτικό; Και είναι ασφαλώς υποκριτικά όσα ακούστηκαν περί ενδεχόμενης ποινικοποίησης των πελατών –και μάλιστα εκείνων ειδικά των πελατών που επιζητούν την «απροφύλακτη» επαφή– την ώρα που οι αρμόδιες αρχές συλλαμβάνουν άρρωστες γυναίκες και τις διαπομπεύουν δίχως τον παραμικρό λόγο, ενώ δεν ασχολούνται ούτε στιγμή με τους προαγωγούς τους. Εύγλωττη η χλιαρή αντίδραση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, προδίδει ότι οι θεσμικοί λόγοι της περί ισότητας συμπλέουν κάποτε με τις παράλληλες ρατσιστικές και σεξιστικές πολιτικές των κυβερνητικών της εταίρων.
Περιττό να σημειώσω ότι, παρά την απίστευτη φλυαρία αρμοδίων και μη για την παράνομη πορνεία ως «υγειονομική» –και συνάμα «ηθική»–βόμβα, έγινε σαφές ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο για την αντιμετώπιση των εγκληματικών κυκλωμάτων που διακινούν γυναίκες στο κέντρο της Αθήνας. Ας θυμηθούμε την υποτιθέμενη αντιδικία για το μερίδιο της ευθύνης μεταξύ υπουργών και δημάρχου Αθηναίων. Κι ας δούμε πώς σκηνοθετήθηκε η υπόθεση από τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα τηλεοπτικά: το «περιτύλιγμα» –οι γνώριμες αναπαραστάσεις απρόσωπων ημίγυμνων γυναικών σε τραβήγματα που παραπέμπουν ευθέως σε πορνογραφικό υλικό– ερχόταν για μια ακόμη φορά να «σχολιάσει» τα περιεχόμενα των συνοδευτικών συζητήσεων, υποβιβάζοντάς τες εντέλει σε νομιμοποιητικό καρύκευμα της εικόνας. Με τη διαφορά ότι τώρα, το ζητούμενο δεν ήταν απλώς η μετατροπή των θεατών σε ηδονοβλεψίες. Ήταν και η πρόσληψη του σώματος της πόρνης ως εστίας κοινωνικής μόλυνσης. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το AIDS ως όχημα ηθικού πανικού στη θέση που κάποτε διεκδίκησε η σύφιλη; Πιστεύω πως σήμερα η έμφαση δεν βρίσκεται τόσο στο φόβητρο της αρρώστιας όσο στην «αποκάλυψη» της ταυτότητας του υποτιθέμενου φορέα της: στην «αποκάλυψη» ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει στο σώμα των μεταναστριών χωρίς χαρτιά, κοινώς των μεταναστριών.
Έχει πλέον διαφανεί ότι το λιντσάρισμα των οροθετικών γυναικών υπήρξε προσχηματικό. Εξίσου προσχηματική αποδεικνύεται η έμμονη επίκληση της ελληνικής οικογένειας και της ασφάλειάς της. Σε μια συγκυρία όπου η μετανάστευση φορτώνεται όλα σχεδόν τα δεινά της κρίσης, οι συγκεκριμένες γυναίκες δάνεισαν προς στιγμήν το πρόσωπό τους στον απαραίτητο ενόψει των εκλογών εσωτερικό εχθρό. Κι αν δεν προέκυψαν όλες «λαθραίες», μικρό το κακό. Οροθετικές και εξαρτημένες, το ίδιο κάνει. Οι ευάλωτες κατηγορίες ομογενοποιούνται εύκολα, καθώς τοποθετούνται εξ ορισμού στις παρυφές της κοινωνίας, υφίστανται δηλαδή μια διαδικασία απο-υποκειμενοποίησης, χάνουν την ανθρώπινη ιδιότητά τους, μετατρέπονται σε αναλώσιμα σώματα.
Με άλλα λόγια: την εποχή αυτή παρακολουθούμε και βιώνουμε –γιατί οι πολιτικοί λόγοι έχουν και τις απτές συνέπειές τους– την άνθηση σεξιστικών και ρατσιστικών λόγων, οι οποίοι σπανίως προσλαμβάνονται ως τέτοιοι. Κι αν κάποτε γίνεται αντιληπτή η ρατσιστική χροιά τους, οι σεξιστικές πτυχές τους παραμένουν αόρατες. Ας πάρουμε το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής. Κι ας δεχθούμε ότι, κατά κάποιον τρόπο, η σχέση της εγκληματικής οργάνωσης με τον αντισημιτισμό και το ρατσισμό θεωρείται δεδομένη. Τι γίνεται με την αηδιαστική λατρεία του εμπόλεμου ανδρισμού με το στρατιωτικό βήμα και το ματσούκι στο χέρι; Μήπως τη σχετικοποιεί η εκλογή της Ελένης Ζαρούλια-Μιχαλολιάκου στο κοινοβούλιο;
Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι στην ανάγκη αντίκρουσης ή «αποκάλυψης» –όπως είδα να συμβαίνει προεκλογικά– των αντιφεμινιστικών θέσεων της νεοναζιστικής οργάνωσης. Μου είναι σαφές ότι κουβέντα με ναζιστές και ναζίστριες δεν είναι νοητή. Εκείνο που σκέφτομαι είναι πως στους λόγους για τους οποίους ψηφίστηκε η Χρυσή Αυγή πρέπει να αναζητήσουμε και το γεγονός ότι κάποιες από τις ρατσιστικές και σεξιστικές θέσεις της δεν ξενίζουν πια. Κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης, ακούστηκαν από υπουργικά χείλη, μετατράπηκαν σε κοινούς τόπους. Ξεπλύθηκαν, όπως ξεπλύθηκαν και οι ακροδεξιοί υπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Σημείο των καιρών, η σιωπηρή σύζευξη ρατσιστικών και σεξιστικών προκαταλήψεων βρίσκεται πίσω από τη σημερινή διαπραγμάτευση και ανασημασιοδότηση εκδοχών του ανδρισμού και της θηλυκότητας. Θα τολμούσα να υποθέσω ότι προϋπάρχοντες έμφυλοι αποκλεισμοί διευκολύνουν σύγχρονους αποκλεισμούς που βασίζονται (και) στη διάκριση ξένος/ντόπιος. Προϊόν μιας καινοφανούς γεωγραφίας του φόβου, τα άβατα που δημιουργούνται στις γειτονιές της Αθήνας έχουν να μαρτυρήσουν πολλά για τρέχουσες διευθετήσεις του δημόσιου χώρου της πόλης που σχετίζονται με το φύλο ή/και την «καταγωγή» των κατοίκων της.
Όπως και να έχει, η διχοτομία ξένος/ντόπιος συνιστά πλέον κεντρικό ταξινομικό κριτήριο. Δείτε τις ανακοινώσεις της αστυνομίας: ο κόσμος της αποτελείται από άνδρες «ημεδαπούς» και «αλλοδαπούς»: παρά την «πολιτικά ορθή» διατύπωση, η εντοπιότητα ή η έλλειψή της θεωρείται το κύριο στοιχείο της ταυτότητας ενός δράστη. Όχι η ηλικία, το επάγγελμα ή κάποιο άλλο χαρακτηριστικό. «Σε κύκλο κινδύνου πέντε χιλιάδες Έλληνες», όπως τιτλοφόρησαν και τα κανάλια την είδηση για τη σύλληψη των οροθετικών γυναικών. Πέντε χιλιάδες Έλληνες. Όχι άνδρες, ή πελάτες οίκων ανοχής ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Έλληνες οικογενειάρχες. Και έχει ενδιαφέρον να δούμε τις συστάσεις προς τις –«ημεδαπές», προφανώς– γυναίκες που περιλαμβάνονται στον Οδηγό του Πολίτη της ΕΛ.ΑΣ: από την αντιμετώπιση των γυναικών ως δυνάμει θυμάτων μιας εμπόλεμης κατάστασης στην οποία ο εχθρός (=οι μετανάστες) δεν κατονομάζεται αλλά υπονοείται, οι συμβουλάτορες της αστυνομίας γλιστρούν ανεπαίσθητα στο παλιό γλωσσάρι της γυναίκας-θύματος της ίδιας της της σεξουαλικής ελευθεριότητας.
Στο διάχυτο αυτό κλίμα έγινε δυνατή η αδιανόητη διαπόμπευση. Γιατί οι γυναίκες αυτές, ως γυναίκες, μετανάστριες, εκδιδόμενες, τοξικοεξαρτημένες και οροθετικές συγκροτούν το πιο ευάλωτο μέρος της πιο ευάλωτης κατηγορίας. Τα σώματά τους δεν έχουν αξία, παρά μόνο εφόσον παραμένουν στο εσωτερικό του «γκέτο» του κυρίου Λοβέρδου για χρήσεις καθορισμένες από τις επιθυμίες και προορισμένες για τις ανάγκες εκείνων που κατέχουν την υψηλότερη θέση στην κοινωνική κατηγοριοποίηση — που είναι άνδρες και «ημεδαποί», για να δανειστώ την ορολογία της ΕΛ.ΑΣ. Εφόσον δηλαδή πειθαρχούν. Σε κάθε άλλη περίπτωση, τις περιμένει παραδειγματική τιμωρία. Στο όνομα, ασφαλώς, του κινδύνου που αντιπροσωπεύουν για την ελληνική οικογένεια.
Είναι προφανές ότι η αλληλεγγύη στις γυναίκες αυτές συνιστά απαραίτητη χειρονομία αντίστασης στον εκφασισμό της κοινωνίας στην οποία μας έλαχε να ζούμε. Θα έλεγα, ωστόσο, ότι η απάντηση θα παραμένει μετέωρη όσο δεν φροντίζει να συνδέσει τη συγκεκριμένη υπόθεση με τη διάχυση και κοινωνική νομιμοποίηση των ακραία ρατσιστικών και σεξιστικών λόγων που της επέτρεψαν να συμβεί. Και όσο οι λόγοι αυτοί δεν αντιμετωπίζονται ως μείζον πολιτικό διακύβευμα. Τόσο προεκλογικά όσο και, κυρίως, μετεκλογικά.



της Αγγέλικας Ψαρρά


Πηγή: enthemata.wordpress.com

Χρειάστηκαν 6 χρόνια για να πουν ότι το e-κάπνισμα δεν είναι αθώο

Περίπου 6 χρόνια μετά την απρόσκοπτη κυκλοφορία του και αφού το έχουν προμηθευτεί χιλιάδες καπνιστές και άνοιξαν σε κάθε γειτονιά μαγαζιά προμήθειας ηλεκτρονικών τσιγάρων, οι ειδικοί αποφάσισαν να πάρουν θέση για το φαινόμενο του ηλεκτρονικού "καπνίζειν".
"Το ηλεκτρονικό τσιγάρο επειδή κυκλοφορεί λίγα μόνο χρόνια, δεν έχει ερευνηθεί πλήρως ως προς τους κινδύνους που ενέχει για την υγεία. Τόσο η τοξική δράση της νικοτίνης, όσο και τα αρωματικά έλαια και ορισμένα άλλα έκδοχα που περιέχει, αποτελούν απειλή για την υγεία σύμφωνα με τα αποτελέσματα των πρώτων σχετικών μελετών. Είναι γι’ αυτό ανάγκη η Πολιτεία να προχωρήσει άμεσα στις απαραίτητες ρυθμίσεις που θα εξασφαλίζουν τον έλεγχο παραγωγής και διακίνησης των προϊόντων αυτών" εκτιμά ο πρόεδρος του ΕΟΦ Γιάννης Τούντας.


Με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος(31 Μαΐου) ο ΕΟΦ εισηγείται στην ηγεσία και στις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης σχετικά με το ηλεκτρονικό τσιγάρο τα ακόλουθα :


•    Το ηλεκτρονικό τσιγάρο (νικοτινούχο ή μη), με προτεινόμενη ένδειξη «για τη διακοπή ή μείωση του καπνίσματος» να χαρακτηρισθεί ως φαρμακευτικό προϊόν, για την κυκλοφορία του οποίου απαιτείται χορήγηση άδειας κυκλοφορίας από τον Ε.Ο.Φ., μετά την υποβολή στοιχείων τεκμηρίωσης της ποιότητας, της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας από τη χρήση του.
•    Το νικοτινούχο ηλεκτρονικό τσιγάρο (χωρίς την προαναφερόμενη ένδειξη) να συμπεριληφθεί στην ισχύουσα νομοθεσία περί καπνίσματος, δηλαδή στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Γενική Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας και Ποιότητας Ζωής - Διεύθυνση Δημόσιας Υγιεινής) (Προϊόντα Καπνού).
•    Το μη νικοτινούχο ηλεκτρονικό τσιγάρο (χωρίς την προαναφερόμενη ένδειξη) να υπαχθεί στις αρμοδιότητες της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή.


•    Να συσταθεί Επιτροπή με εκπροσώπους από τους εμπλεκόμενους φορείς: Ε.Ο.Φ., Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, Γενικό Χημείο του Κράτους και Γενική Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας του Υπουργείου Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης, προκειμένου να εξετασθεί το νομικό καθεστώς για την κυκλοφορία των ηλεκτρονικών τσιγάρων, να καθορισθούν οι προδιαγραφές για την κυκλοφορία τους, καθώς και των αναγκαίων υποδομών για τον εργαστηριακό έλεγχο τους (είτε στο Γενικό Χημείο του Κράτους είτε στο Καπνολογικό Ινστιτούτο Δράμας).


Αξίζει να σημειωθεί ότι η υφιστάμενη Κοινοτική Οδηγία (2001/37/ΕΚ) για τα Προϊόντα Καπνού τελεί υπό αναθεώρηση με αναμενόμενες εξελίξεις ενδεχομένως μέσα στο β’ εξάμηνο του 2012, δηλαδή επί Κυπριακής Προεδρίας και ως εκ τούτου, συνιστάται η συνεργασία της Ελλάδας με τις Κυπριακές Αρχές, καθώς και η συστηματική παρακολούθηση των κοινοτικών εξελίξεων από τα συναρμόδια Υπουργεία.


Ο κ. Τούντας, επίσης, τόνισε ότι η χρήση βοηθημάτων ή υποκατάστατων όπως είναι το ηλεκτρονικό τσιγάρο δεν αποτελεί την ενδεδειγμένη μέθοδο διακοπής καπνίσματος, διότι όπως αναφέρει αναλυτικά στο πρόσφατο βιβλίο του «Ζήσε χωρίς τσιγάρο», οι περισσότεροι καπνιστές που δυσκολεύονται να διακόψουν το κάπνισμα έχουν πρωτίστως την ανάγκη συμβουλευτικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών που παρέχονται από τα οργανωμένα Κέντρα Διακοπής του καπνίσματος.


Βάσω Καλυβιώτη


Πηγή: ygeianews.gr

ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ