Dr. Rath Berlin 2012 βίντεο

Από αυτή την εκδήλωση στις 13 Μαρτίου 2012 στο Βερολίνο, ο Δρ Rath καλεί τον κόσμο της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα, να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Είναι ένα κάλεσμα για να οικοδομήσουμε όλοι μαζί μια δημοκρατική Ευρώπη για το λαό, από τον ίδιο το λαό - δημιουργώντας μια νέα εποχή στα συστήματα υγείας, τα οποία θα είναι πλέον προσανατολισμένα στην πραγματική πρόληψη και τελικά στην εξάλειψη των ασθενειών. Τα ήδη διαθέσιμα, επιστημονικά τεκμηριωμένα αποτελέσματα ερευνών, που είναι βασισμένα σε φυσικές θεραπείες, δείχνουν ξεκάθαρα πώς είναι ικανά να μειώσουν κοινές ασθένειες της εποχής μας στο ελάχιστο, σε σχέση με την παρούσα κατάσταση. Αλλά αυτός ο εκπληκτικός «Κόσμος Χωρίς Ασθένειες» δεν θα μας χαριστεί έτσι απλά, αφού κάθε μια από αυτές τις ασθένειες είναι για τη φαρμακευτική βιομηχανία και μια αγορά αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων! Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα κόσμο χωρίς ασθένειες, για εμάς και τα παιδιά μας: πρέπει να δεσμευτούμε σε αυτόν το αγώνα. Και η ώρα είναι ΤΩΡΑ.!

Ο Πρύτανης των ξυπόλυτων

Γυναίκες στο Ρατζαστάν κατασκευάζουν ηλιακό μπόιλερ

Ο κ. Μπάνκερ Ροϊ εξηγεί πως χωριά στην Ινδία ή την Αφρική μπορεί να γίνουν αυτάρκη χωρίς τη μεσολάβηση ειδικών


Είναι ο ιδρυτής ενός κολεγίου που δεν δίνει πτυχία, αλλά όλοι οι απόφοιτου του βρίσκουν δουλειά. Όπου η έννοια του δασκάλου και του μαθητή είναι σχετική. Όπου οι απόφοιτοι του έχουν εξάγει τεχνογνωσία σε ανθρώπους που δεν μιλάνε τη γλώσσα τους. Όπου ως τώρα έχουν εκπαιδευτεί περίπου 3 εκ άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους μεγάλης ηλικίας και σε πολλές περιπτώσεις αναλφάβητοι, σε ειδικότητες όπως εκείνη του οδοντιάτρου, του γιατρού, του αρχιτέκτονα, του πολιτικού μηχανικού, ή ακόμα και του μηχανικού των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. 

Ο κ. Σαντζίτ «Μπάνκερ» Ρόι, 67 ετών, επικεφαλής του «Ξυπόλυτου Κολεγίου» και ένας από τους εκατό σημαντικότερους ανθρώπους του πλανήτη για το περιοδικό ΤΙΜΕ το 2010 εξηγεί την λειτουργία του κολεγίου «το οποίο χτίστηκε από τους φτωχούς, διοικείται από τους φτωχούς και ανήκει στους φτωχούς», την πολλές φορές μη ορατή στους περισσότερους ικανότητα των ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και την αξία της εμπειρικής γνώσης. 

«Αποστάτης» της τάξης του

Γόνος οικογένειας υψηλού κύρους, αλλά όχι πλούσιας ο κ. Ρόι φοίτησε σε «πανάκριβα και ελιτίστικα σχολειά και πανεπιστήμια» που προορίζονται μόνο για την ινδική ελίτ. Και ενώ οι προδιαγραφές του και η οικογένεια του επιτάσσαν την είσοδο του στο διπλωματικό σώμα, βρέθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60 ως εθελοντής στην πολιτεία του Μπιχάρ την περίοδο ενός καταστροφικού λιμού. «Εκεί αποφάσισα ότι δεν με ενδιαφέρει να σταδιοδρομήσω εντός του συστήματος. Την 1^η Νοεμβρίου του 1967 έφτασε στην πολιτεία του Ρατζαστάν, συγκεκριμένα στην επαρχία Ατζμέρ. Πέταξα το κουστούμι και τη γραβάτα που φορούσα ως τότε και έβαλα τα ρούχα του Ινδού αγρότη που φοράω ακόμα και σήμερα».

Το 1971 μαζί με κάποιους άλλους «αποστάτες της τάξης του» προχωρά στην ίδρυση του «Ξυπόλυτου Κολεγίου» στο χωριό Τιλόνια. «Δεν είχα να προσφέρω τίποτα σε αυτούς τους ανθρώπους, ούτε χρήματα ούτε σχέδια ούτε χρονοδιαγράμματα. Μόνο τον ενθουσιασμό και την διάθεση να δουλέψω μαζί τους». Η όλη φιλοσοφία του Ξυπόλυτου Κολεγίου βασίζεται στην πίστη στην παραδοσιακή γνώση και τεχνική των ανθρώπων της υπαίθρου, καθώς και στην απομυθοποίηση των κάθε είδους ειδικών της επιστήμης και της τεχνολογικής ανάπτυξης. «Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να ξέρει να διαβάζει για να γίνει οδοντίατρος ή μηχανικός ή να μάθει να χρησιμοποιεί τον ηλεκτρονικό υπολογιστή» ισχυρίζεται ο κ. Ροΐ.. Ένα κράμα Μαχάτμα Γκάντι και Μάο Τσε Τουνγκ, δηλαδή, παρόλο που κ. Ροΐ αρνείται ότι επηρεάστηκε είτε από τον Γκάντι είτε από τον μαρξισμό. «Πηγή έμπνευσης μας είναι οι χιλιάδες ΄φτωχοί άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους και οι τεχνικές που αφορούν θέματα όπως η εξοικονόμηση νερού που δεν υπάρχουν πουθενά στη δυτική βιβλιογραφία. Μαρξ δεν διάβασα ποτέ, με τις ιδέες του Γκάντι ομολογώ ότι έχουμε αρκετά κοινά, όμως εγώ Γκάντι διάβασα δεκαετίες μετά την έναρξη λειτουργίας του κολεγίου».

«Δεν θέλουμε πτυχία και μάστερ»

Σήμερα ακριβώς 40 χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας του το «Ξυπόλυτο κολέγιο» έχει εκπαιδεύσει πάνω από 3 εκατομμύρια ανθρώπους, εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας περιοχής με πληθυσμό 125.000 κατοίκων στην Ινδία, έχει ηλεκτροδοτήσει και δώσει πρόσβαση σε πόσιμο νερό σε χωριά στην Αφρική και στην Ασία, έχει δημιουργήσει γυναίκες, οι οποίες πολλές φορές είναι γιαγιάδες ειδικούς της ηλιακής ενέργειας στο…Αφγανιστάν, στη Γκαμπόν και τη Σιέρρα Λεόνε. Τα μαθήματα τα οποία απευθύνονται πολύ συχνά σε ανθρώπους που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωση γίνονται προφορικά, ακόμα και με τη βοήθεια... κουκλοθέατρου ή της γλώσσας του σώματος.

Και ενώ τα αποτελέσματα είναι απτά και αδιαμφισβήτητα «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ακόμα και σήμερα είναι η δυσπιστία με την οποία μας αντιμετωπίζει ο λεγόμενος "μορφωμένος δυτικός κόσμος", είτε πρόκειται για ιδιώτες που ζητάμε δωρεές υλικών, είτε για φορείς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και τα Ηνωμένα Έθνη. Η επίσημη "δυτική" μόρφωση φτιάχνει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την ύπαιθρο και το χωριό ως μια υποβάθμιση. Προτιμούν να μείνουν έστω και με χαμηλή ποιότητα ζωής στη πόλη. Δεν θέλουν να επιστρέψουν στην ύπαιθρο και αν το κάνουν θα το κάνουν κοιτώντας την αφ' υψηλού. Υποτιμούν τεχνικές και μεθόδους που χρησιμοποιούνταν στις αγροτικές κοινότητες για χιλιάδες χρόνια πριν εμφανιστεί ο αστός μηχανικός ή γιατρός».

Όπως λέει ο κ. Μπάνκερ οποιοσδήποτε με πτυχία μάστερ και διδακτορικά δεν μπορεί να γίνει δεκτός στο Ξυπόλυτο Κολέγιο είτε για να διδάξει είτε για να διδαχτεί «καθώς υπολείπεται των απαραίτητων… τυπικών προσόντων. Τα απαραίτητα προσόντα είναι να είσαι «απόκληρος της ζωής, ακόμα και ανάπηρος, αναλφάβητος ή ημιαναλφάβητος, ,χωρίς ελπίδα να βρεις δουλειά. Άλλωστε δεν έρχεσαι εδώ για να γίνεις πλούσιος , κανείς δεν μπορεί να εισπράττει πάνω από 150 δολάρια το μήνα. (Σε μια χώρα πάντως που περίπου 4/10 ανθρώπους ζουν με λιγότερο από 1,25 δολάρια τη μέρα).Αυτό που τους φέρνει εδώ είναι η δύναμη για να μάθουν κάτι καινούργιο, και η πίστη πως σε όποια κατάσταση ή ηλικία και να είσαι, είναι καλύτερο να προσπαθείς από το να τα παρατάς.

Τα παιδιά παρακολουθούν κουκλοθέατρο, το οποίο όμως, χρησιμοποιείται και ως μέθοδος εκμάθησης για τους αναλφάβητους

Οι γυναίκες, ατμομηχανή της προσπάθειας

Μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του Ξυπόλυτου Κολεγίου είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δραστηριότητα που ξεκίνησε ήδη από το 1989. Κίνητρο δεν ήταν η «υψηλή τιμή αγοράς της κιλοβατώρας» αλλά η ηλεκτροδότηση και οι ανάγκες ολόκληρων χωριών. «Επιλέγουμε αποκλειστικά γυναίκες, τουλάχιστον 40 ετών, προκειμένου να εκπαιδευτούν ως τεχνικοί ηλιακής ενέργειας» εξηγεί ο κ. Ρόι. «Και αυτό γιατί οι ώριμες γυναίκες έχουν την τάση να μένουν κοντά στις οικογένειες τους και στις κοινότητες τους και να θέσουν τις γνώσεις τους προς όφελος τις κοινότητας. Επίσης είναι πολύ καλές στο να μεταδίδουν ή μία την γνώση στην άλλη. Αντιθέτως οι άντρες είναι πιο ανεύθυνοι και πιο καριερίστες, δεν τους χωράει ο τόπος.. Μπορεί να φύγουν αναζητώντας το εύκολο χρήμα. Η καλύτερη μας ειδικός στην ηλιακή ενέργεια είναι μια γυναίκα 55 ετών από το Αφγανιστάν , ημιαναλφάβητη που είναι υπεύθυνη για την ηλεκτροδότηση 200 σπιτιών εκεί. Είναι και αυτός ένας λόγος που το κολέγιο μας δεν δίνει πτυχία ή άλλα πιστοποιητικά σπουδών. Η πιστοποίηση για τους αποφοίτους είναι η εμπιστοσύνη της ίδιας της κοινότητας.

Καλά όλα αυτά, θα μπορούσε όμως η ιδέα ενός «Ξυπόλυτου Κολεγίου» να σταθεί σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που αν και δεν περνά από τις καλύτερες φάσεις της ιστορίας της απέχει πολύ από να χαρακτηριστεί τριτοκοσμική χώρα. «Σε καμιά περίπτωση, ούτε σκοπεύουμε να προχωρήσουμε σε ίδρυση κολεγίου σε δυτική χώρα. Δε θα πετύχαινε. Ένα «ξυπόλυτο κολέγιο» μπορεί να υπάρξει επιτυχημένο μόνο σε απομακρυσμένες αγροτικές κοινότητες όπου οι άνθρωποι κερδίζουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό τους από την ικανότητα να δουλεύουν με τα χέρια τους και όχι από τα χαρτιά που έχουν κορνιζάρει στο γραφείο τους.

Πηγή: tovima.gr

Παρασκήνιο και κρυφτούλι με τους Ρώσους για ΔΕΠΑ

Σε «θρίλερ» εξελίσσεται απο τη Δευτέρα μέχρι και τις τελευταίες ώρες, σε Αθήνα, Μόσχα αλλά και …Τελ Αβίβ, το σε ποιον θα μείνει ο «μουτζούρης» της Πολιτικής απόφασης και της αντίστοιχης ευθύνης για την «εκκαθάριση» από τους…ενοχλητικούς Ρώσους,της λίστας των υποψηφίων αγοραστών της ελληνικής επιχείρησης φυσικού αερίου ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ που διαχειρίζεται αγωγούς και υποδομές.

Σύμφωνα με πληροφορίες του www.koutipandoras.gr, μέχρι και αργά τη νύχτα αναζητούνταν σε ένα παζάρι, οι «καταλληλότερες» δικαιολογίες μεταξύ των γραφείων των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου, του Υπουργείου Οικονομικών, μελών του ΔΣ του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων, των συμβούλων Τραπεζών UBS-Alpha- Rothchild, με σκοπό «ποιος θα αναλάβει προσωπικά και με ποιο επιχείρημα» την ευθύνη αλλά και τις διπλωματικές και νομικές συνέπειες για τον αποκλεισμό από τη διαδικασία ειδικά του Fund Energy, ιδιοκτησίας του πρώην υπουργού Ενέργειας της Ρωσίας και νυν συμβούλου του Πούτιν, Ιγκόρ Γιουσουφοβ.
Μάλιστα συνέβη και το αμίμητο, ο μεν κ. Γιουσουφοβ βρέθηκε στην Αθήνα χτες για επαφές με την Κυβέρνηση και το Ταμείο, ενώ ο επικεφαλής του τελευταίου κ. Κωνσταντίνος Μητρόπουλος πέταξε απο το Τελ Αβίβ στη…Μόσχα την ίδια μέρα μήπως και δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να μην είναι ο ίδιος που θα φέρει τη «λυπητερή» του αποκλεισμού.
Όπως είναι γνωστό λίγες μέρες πριν την προθεσμία υποβολής ενδιαφέροντος για την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ, ο ειδικός απεσταλμένος του State Department Πρέσβης Μορνινγκσταρ, επισκέφθηκε την Αθήνα και σε συναντήσεις του με τον κ. Δήμα, Υπ. Εξωτερικών,τον κ. Μωραϊτη, Υφυπουργό αρμόδιο για ενεργειακά θέματα, σε δηλώσεις του ήταν καθαρός «Οχι ΔΕΠΑ και αγωγοί στους Ρώσους».
Έλα όμως που ο ίδιος ο κ. Δήμας προσωπικά ειχε συνοδεύσει τον Αντώνη Σαμαρά στη Μόσχα πριν ένα μήνα διακηρύττοντας σε όλους τους τόνους την ανάγκη Ρωσικών επενδύσεων στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Ενέργεια!
Τελικά στη λίστα των ενδιαφερομενων για ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ βρέθηκαν σαν υποψήφιοι τόσο ο Ρωσικός γίγαντας Gazprom, που έκανε καθαρό ότι ενδιαφέρεται ΜΟΝΟ για το εμπορικό κομμάτι της ΔΕΠΑ και όχι για τη ΔΕΣΦΑ, όσο και το Fund του Γιουσουφοβ με τις ευλογίες του Κρεμλίνου αλλά και Γερμανική υποστήριξη και κεφάλαια. Άρα ο μόνος τρόπος για να ικανοποιηθεί η απαίτηση Αμερικανών που απαιτούν Ισραηλινό έλεγχο σε ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ, είναι να βρεθεί τυπική δικαιολογία για τον αποκλεισμό του Γιουσουφοβ που ενδεχομένως θα μπορούσε αν έκανε οικονομική προσφορά να εξαγοράσει τη ΔΕΣΦΑ. Αυτό συζητήθηκε τη Δευτέρα στις επαφές του κ Μητρόπουλου στο Τελ Αβίβ -αλλά και του κ. Παπαδήμου στην Κύπρο- που έσπευσε μετά στη Μόσχα μπας και τα μπαλώσει.
Τελικά κανείς ακόμα δεν ξέρει «ποιος θα μπει μπροστά» μιας και η απόφαση αποκλεισμού του Γιουσουφοβ θα θεωρηθεί «μείζονος πολιτικής και διπλωματικής σημασίας μήνυμα» από το Κρεμλίνο και πρόκριμα για τη μελλοντική συμπεριφορά απέναντι σε άλλες επενδύσεις στη χώρα.
Οι μεν πολιτικοί επιμένουν μιλώντας με τους Ρώσους «ότι εμείς σας στηρίζουμε και θέλουμε Ρωσικά κεφάλαια στη χωρα», η ηγεσία του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων κρύβεται, γιατί είναι καθαρό πως κάτι τέτοιο είναι πολιτική απόφαση και γι’ αυτο εξάλλου τα πολιτικά κόμματα έχουν τους εκπροσώπους τους στο ΔΣ, κι απέμειναν κάποιοι χαμηλόβαθμοι αξιωματούχοι «να βγάλουν το φίδι από την τρύπα».
Όπως και να γίνει, η ανακοιίνωση της λίστας των υποψηφίων για τη ΔΕΠΑ θα προκαλέσει έτσι κι αλλιώς τριγμούς σε Αθήνα, Βρυξέλλες, Μόσχα,Τελ Αβίβ, Ουάσιγκτον…Και στο τέλος, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

Πηγή: koutipandoras.gr

Ellis Island, το νησί των δακρύων και του φόβου

«Στο λιμάνι της Νέας Υόρκης μας έβαλαν στην καραντίνα για μια ημέρα και μετά μας πήγαν στο Ellis Island. Εκεί μας αραδιάσανε σαν τα πρόβατα για να μας εξετάσουν. Όλοι τρέμαμε μήπως δεν μας βρουν απολύτως υγιείς και μας γυρίσουν πίσω. Ο πατέρας μου αποκαλούσε το Ellis Island "νησί των δακρύων και του φόβου"», αφήγηση της Ευτέρπης Δουκάκη στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα..

Το νησί Ellis βρίσκεται έξω από το Μανχάταν. Έως τις αρχές του 17ου αιώνα ονομαζόταν Γκαλ και το 1603, όταν ο τοπικός κυβερνήτης το αγόρασε από τους Ινδιάνους το μετονόμασε σε Oyster Island. Λίγο καιρό αργότερα, αγοράστηκε από τον Samuel Ellis. Από το 1892, ως Ellis Island, ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών και συνέχισε μέχρι το 1954. Από εκεί πέρασαν 12.000.000 εκατομμύρια νεοαφιχθέντες μετανάστες. Ενδεικτικά, έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 40% όλων των σημερινών πολιτών των ΗΠΑ είχε έναν τουλάχιστον πρόγονό του στο νησί Ellis.

Όταν το νησί άνοιξε τις πύλες του, μια μεγάλη αλλαγή άρχισε να πραγματοποιείται στον τομέα της μετανάστευσης στην Αμερική. Οι αφίξεις από τη βόρεια και τη δυτική Ευρώπη (τη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες) αραίωσαν και όλο και περισσότεροι μετανάστες προέρχονταν από τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μεταξύ της νέας αυτής γενιάς ήταν πολλοί Εβραίοι, Ιταλοί, Έλληνες, Πολωνοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Σέρβοι, Σλοβάκοι, αλλά και πολλοί μη-Ευρωπαίοι από τη Συρία, την Τουρκία και την Αρμενία. Όλοι ήλπιζαν για μια καλύτερη ζωή στη «Γη της Επαγγελίας», μακριά από τον πόλεμο, την πείνα και τις διώξεις.

Μετά από ένα μεγάλο, κουραστικό ταξίδι στη θάλασσα, κάτω από εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες, οι επιβάτες έβλεπαν για πρώτη φορά το Άγαλμα της Ελευθερίας. Για αρκετούς, η αναμονή είχε πλέον τελειώσει. Όσοι είχαν εισιτήρια της πρώτης και της δεύτερης θέσης, είχαν εξεταστεί ήδη μέσα στο καράβι και ήταν ελεύθεροι να ξεκινήσουν την ζωή τους στην Αμερική. Μοναδική προϋπόθεση για να τους επιτραπεί η είσοδος ήταν να κουβαλούν μαζί τους 25 δολάρια, ώστε να δείξουν ότι μπορούν να επιβιώσουν μέχρι να βρουν δουλειά. Οι ταξιδιώτες της τρίτης θέσης, ωστόσο, οι οποίοι ήταν και οι μοναδικοί που ουσιαστικά ονομάζονταν μετανάστες, έβαζαν τα πράγματά τους σε βάρκες και μεταφέρονταν στο νησί Ellis, με σκοπό να υποβληθούν σε νομικό και ιατρικό έλεγχο.

Οι γιατροί δούλευαν ανά ομάδες των δύο και χρησιμοποιούσαν το σύστημα των «έξι δευτερολέπτων». Τότε υπήρχε η άποψη ότι ένας έμπειρος ειδικός μπορούσε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να διαπιστώσει μόνο με το βλέμμα την κατάσταση της υγείας του ταξιδιώτη και να διαγνώσει από αναιμία μέχρι κιρσούς. Αν όλα ήταν καλά, όπως συνέβη στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μετανάστες έπαιρναν την πολυπόθητη άδεια και έβρισκαν κατοικία, τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια, στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ. Πάνω στο νησί, πολλοί αποκτούσαν καινούρια ονόματα, καθώς αν κάποιος υπάλληλος δεν μπορούσε να εκφέρει το όνομα κάποιου, το μετέτρεπε σε κάτι πιο απλό και σύντομο. Η πρώτη μετανάστρια που πέρασε από το νησί Ellis ήταν η Annie Moore, ένα 15χρονο κοριτσάκι από το Cork της Ιρλανδίας. Πήρε από τους υπαλλήλους ένα κομμάτι χρυσό αξίας 10 δολαρίων, το μεγαλύτερο ποσό που είχε αποκτήσει στην μέχρι τότε ζωή της.

«Είδα δάκρυα χαράς, πολλά. Είδα και δάκρυα λύπης», αφηγείται η Δούκισσα Παπαδάκη, σε παλαιότερη εκπομπή του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα». Όταν υπήρχαν ενδείξεις ασθενείας, οι γιατροί έγραφαν με κιμωλία πάνω στο πανοφόρι ένα γράμμα και έστελναν τον εξεταζόμενο για επιπλέον έλεγχο. Το γράμμα ήταν διαφορετικό ανάλογα με το μέρος που οι γιατροί εντόπισαν την «ανωμαλία», για παράδειγμα Ν για το λαιμό, H για την καρδιά, Χ για παράνοια και πνευματικές ασθένειες και CT για το τράχωμα, μια πολύ κοινή ασθένεια του ματιού, ειδικά σε όσους προέρχονταν από την νοτιοανατολική Ευρώπη. Αν και οι πιο εξονυχιστικές εξετάσεις έβγαζαν τον εκάστοτε μετανάστη άρρωστο, τότε του απαγορευόταν η είσοδος στις ΗΠΑ και επέστρεφε στη χώρα του. Πολλοί παρέμεναν στο νησί πάνω από μία εβδομάδα μέχρι να ακούσουν την ετυμηγορία για την περίπτωσή τους. Οι έγκυες γυναίκες κρατούνταν στο νησί, ώστε να μην γεννήσουν στην Αμερική και παιδιά τους να μην πάρουν υπηκοότητα. Πάνω από 350 παιδιά γεννήθηκαν στο νησί και 3.500 πέθαναν μέχρι να αποφασιστεί αν θα φύγουν ή όχι.

Στο διάστημα 1892 έως 1924, πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες βρέθηκαν στο νησί Ellis και υπολογίζεται πως σχεδόν οι μισοί επέστρεψαν κάποια στιγμή μόνιμα στην Ελλάδα. Οι Αμερικανοί δεν τους έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια. Τους φώναζαν «λιγδιάρηδες» («greaseballs») και «βρωμοέλληνες» («dirty Greekσ»). Στον Νότο, οι Έλληνες βρέθηκαν στο στόχαστρο της Κου-Κλουξ-Κλαν, ενώ οι νόμοι που ψηφίζονταν για τους μαύρους ίσχυαν και για τους ίδιους, καθώς δεν θεωρούνταν «λευκοί». 

Από το 1924 μέχρι το κλείσιμό του, το 1954, το νησί Ellis έπαψε να υποδέχεται μετανάστες. Με αλλαγές στη νομοθεσία, οι μετανάστες ελέγχονταν πριν φύγουν από τη χώρα τους από το Προξενείο. Από τότε, το Ellis χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο κράτησης για εγκληματίες και για ανεπιθύμητους μετανάστες, των οποίων η άδεια είχε λήξει. Δεν υπάρχουν αρχεία μεταξύ 1924-1954. Από το 1965, το νησί είναι μέρος του Εθνικού Μνημείου του Αγάλματος της Ελευθερίας και πλεόν στις εγκαταστάσεις του νησιού λειτουργεί μουσείο. Μέσω της ψηφιοποίησης των αρχείων και της εφαρμογής στο http://www.ellisisland.org/ ο καθένας πλέον μπορεί να εντοπίσει   συγγενείς που πριν χρόνια μετανάστευασαν στις ΗΠΑ και πέρασαν από την «κρίση» του Ellis.

Πηγή: tvxs.gr

«Θα συζητήσουμε το θέμα μετά το σχετικό βίντεο…»

Τρελαίνομαι για εκπομπές που θίγουν τα φλέγοντα κοινωνικά θέματα. Όπως αυτές που γίνονται τις τελευταίες μέρες, με θέμα την απεργία της ΠΝΟ. Είναι μια παλιά συνταγή προπαγάνδας, που τώρα λόγω της εποχής ανασύρεται από τα αραχνιασμένα ντουλάπια της «αποκρουστικής δημοσιογραφίας».

Η συνταγή είναι απλή. Στην αρχή προβάλλεται, «το σχετικό βίντεο», διάρκειας 2 έως 4 λεπτών. Εκεί φιλόδοξος ρεπόρτερ, περιγράφει την κατάσταση, με τα λόγια που το αφεντικό, ή ο εκπομπάρχης, ή ο αρχισυντάκτης, του έχει περιγράψει. Συνήθως επειδή αυτός ο ρεπόρτερ είναι κατά κανόνα γλοιώδης, υπερβάλει στους χαρακτηρισμούς κατά των απεργών (εδώ ναυτεργάτες), για να γίνει αρεστός στο κανάλι και να εδραιώσει την θέση του. Στο σχετικό ρεπορτάζ, υπάρχουν δηλώσεις όλων των μερών, πετσοκομμένες και συνήθως χωρίς να βγαίνει νόημα.

Μόλις τελειώσει το βίντεο, πάμε στον «ζωντανό διάλογο με τους καλεσμένους μας». Οι καλεσμένοι μας είναι ένας ναυτεργάτης σε παράθυρο και δυο ή τρείς της άλλης πλευράς στο στούντιο. Αυτοί οι δύο τρείς συνήθως είναι εκπρόσωποι ευρύτερων επιχειρηματικών ομάδων με πομπώδεις τίτλους πχ. Πρόεδρος Συνδέσμου Ναυτιλίας, ή πρόεδρος Ενώσεων Εμπορίου. Φοράνε πάντα γραβάτα και είναι φρεσκοξυρισμένοι σε αντίθεση με τον ναυτεργάτη.

Η συζήτηση ξεκινά με την σπαρακτική έκκληση του δημοσιογράφου, οικοδεσπότη, «να σκεφτούν όλοι τον ελληνικό λαό, που τις άγιες μέρες θέλει να ταξιδέψει» και την παράκληση προς τους ναυτεργάτες, να το ξανασκεφτούν. Ως τηλεθεατής έχεις ήδη καταλάβει ότι, η αντικειμενικότητα, αν υπήρχε, έχει πάει περίπατο, αφού από την πρώτη τοποθέτηση του, ο  δημοσιογράφος, έχει πάρει θέση κατά της απεργίας, παρά την κομβική φράση που επαναλαμβάνει ανά τακτά διαστήματα, «και βέβαια η απεργία είναι δικαίωμα, δεν το συζητάμε». Αλλά το συζητάνε.

Αμέσως μετά δίνεται ο λόγος στον ναυτεργάτη απεργό, ο οποίος, ξεκινά απολογούμενος, διότι έχει προηγηθεί ένα 3λεπτο ρεπορτάζ για το κακό που κάνει η απεργία στην χώρα, αλλά και η σπαρακτική έκκληση «σύνεσης» του δημοσιογράφου. Αφού δεν καταφέρνει ποτέ να ολοκληρώσει, γιατί, «μας πιέζει ο χρόνος», δίνεται ο λόγος στους καλεσμένους του στούντιο, με τον δέοντα σεβασμό που οφείλει να έχει ένας δημοσιογράφος προς έναν γραβατωμένο επιχειρηματία.

Εκεί ο κατά κανόνα κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, αρχίζει το σοβάντισμα με λάσπη της αρεσκείας του. Συνήθως συκοφαντεί ή στην καλύτερη παρουσιάζει μισές πλευρές της πραγματικότητας, βοηθούμενος από τον Δημοσιογράφο συντονιστή, ο οποίος αφήνει να λέγοντα τέρατα, και όταν ο ναυτεργάτης από το παράθυρο, θέλει να επέμβει, τον αποκρούει λέγοντας, «θα απαντήσετε κύριε, σε λίγο για όλες τις κατηγορίες». Βέβαια το, «σε λίγο» έρχεται αλλά τότε «με πιέζουν από το κοντρόλ για διαφημίσεις, γι αυτό ολοκληρώστε σας παρακαλώ».

Κάπως έτσι κυλούν οι τρείς τέσσερις τελευταίες μέρες στην ενημερωτική τηλεόραση. Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες απάτες. Με τους ναυτεργάτες καταδικασμένους, όπως κάθε απεργός στο παρελθόν. Με την επίκληση επιχειρημάτων του τύπου, «διασύρεται η χώρα», ή «καταστρέφονται κοινωνικές ομάδες», ή το ακόμα καλύτερο, «μια μικρή μειοψηφία εκβιάζει την πλειοψηφία». Και με την εκάστοτε κυβέρνηση πάντα αθώα και εκ των προτέρων χαρακτηρισμένη, ως σοβαρή και υπεύθυνη.

Εκπομπές παρωχημένες. Εκπομπές υπηρέτριες ύποπτων και αδίστακτων αφεντικών, με δημοσιογράφους υπηρέτριες.

Δεν ξέρω αν σύντομα θα ξεκινήσει ένα κίνημα σοβαρού ξεκαθαρίσματος στην Ελλάδα. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξεκινήσει ΜΕ δημοσιογράφους. Αλλά το ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι θα ξεκινήσει ΑΠΟ τους δημοσιογράφους.

Θύμιος Κ.

Πηγή: ellinofreneia.net