Τον «ηρωικό μύθο» και την «άβολη αλήθεια» για τους πολεμικούς ανταποκριτές αποκαλύπτει ο Ρόμπερτ φισκ σε άρθρο του στον «Independent». Ο επί δεκαετίες ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας στη Μέση Ανατολή, ο οποίος έχει καλύψει και ο ίδιος πολλούς πολέμους, τονίζει πόσο στρεβλό είναι να γνωρίζουμε όλοι το όνομα του βρετανού φωτογράφου Πολ Κονρόι, που τραυματίστηκε πρόσφατα στη Χομς της Συρίας, αλλά να μην γνωρίζουμε - ούτε να ενδιαφερόμαστε να μάθουμε - τα ονόματα των 13 σύρων εθελοντών που σκοτώθηκαν (από ελεύθερους σκοπευτές και θραύσματα) προσπαθώντας να τον σώσουν.
«Υπάρχει κάτι αδιόρατα αποικιοκρατικό σε όλα αυτά», γράφει ο φισκ. «Εχουμε συνηθίσει τόσο την κινηματογραφική εκδοχή των "πολεμικών" ανταποκριτών που γίνονται πιο σημαντικοί από το ρεπορτάζ τους».
Το στρατιωτικό αλεξίσφαιρο γιλέκο έχει μετατραπεί στο σύμβολο κάθε τηλεοπτικού δημοσιογράφου που καλύπτει έναν πόλεμο. «Δεν έχω τίποτε εναντίον του γιλέκου αυτού. Φορούσα κι εγώ ένα στη Βοσνία», λέει ο πολυβραβευμένος βρετανός δημοσιογράφος. «Γνωρίζω ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες επιμένουν οι δημοσιογράφοι και τα συνεργεία να φορούν τέτοιες στολές. Αλλά εκεί έξω δημιουργείται μια διαφορετική εντύπωση: ότι η ζωή ενός δυτικού δημοσιογράφου έχει μεγαλύτερη αξία από εκείνη των "ξένων" αμάχων που υποφέρουν γύρω του».
Ενα εξίσου στρεβλό φαινόμενο έκανε την εμφάνισή του πριν από μια 15ετία: πώς «αντεπεξέρχονταν» οι πολεμικοί ανταποκριτές; Πρέπει να δουν ψυχολόγο για τις φοβερές τους εμπειρίες; Η «Press Gazette», βρετανικό έντυπο που απευθύνεται σε δημοσιογράφους, κάλεσε τον φισκ για ένα σχόλιο επ' αυτού. «Αρνήθηκα να μιλήσω. Το άρθρο φλυαρεί για τα τραύματα που υφίστανται οι δημοσιογράφοι - και στη συνέχεια υποστηρίζει ότι όσοι αρνούνται την ψυχολογική "βοήθεια" είναι αλκοολικοί. Είναι είτε οι ψυχολογικές μπαρούφες είτε το μπουκάλι του τζιν. Η τρομερή αλήθεια βεβαίως είναι ότι, αν η κατάσταση γίνει υπερβολικά δύσκολη, οι δημοσιογράφοι μπορούν να πετάξουν στο σπίτι τους business class και με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι. Οι φτωχοί, χωρίς αλεξίσφαιρα γιλέκα, που αφήνουν πίσω τους - οι οποίοι έχουν παρακατιανά διαβατήρια χωρίς βίζα για τη Δύση και προσπαθούν απεγνωσμένα να αποφύγουν την αιματοχυσία της ευάλωτης οικογένειάς τους - είναι εκείνοι που χρειάζονται "βοήθεια"».
Ο φισκ θυμάται τους ξένους δημοσιογράφους που είχαν συρρεύσει στη Σαουδική Αραβία με στρατιωτική περιβολή πριν από τον Πόλεμο του Κόλπου το 1991. «Ενας από αυτούς, Αμερικανός, φορούσε ακόμη και μπότες παραλλαγής με φύλλα ζωγραφισμένα πάνω τους - αν και η έρημος χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη δέντρων. Παραδόξως, πολλοί πραγματικοί στρατιώτες, ιδίως αμερικανοί πεζοναύτες, κρατούσαν ημερολόγιο με τις εμπειρίες τους το οποίο συχνά μου πρόσφεραν προς δημοσίευση. Ως φαίνεται, οι ρεπόρτερ ήθελαν να γίνουν στρατιώτες και οι στρατιώτες ρεπόρτερ».
Η περίεργη αυτή «συνένωση» γίνεται ιδιαίτερα εμφανής όταν «"πολεμικοί" ανταποκριτές μιλούν για τις "εμπειρίες τους από τη μάχη"». Ο φισκ θυμάται τρεις βετεράνους των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν οι οποίοι υποτίμησαν δημοσιογράφο που χρησιμοποίησε την έκφραση αυτή σε εκδήλωση αμερικανικού πανεπιστημίου πριν από τρία χρόνια: «"Συγνώμη κύριε", του είπε ο ένας τους ευγενικά. Δεν είχατε "εμπειρία από τη μάχη" αλλά "έκθεση στη μάχη". Δεν είναι το ίδιο».
«Κάθε τιμή σε όλους όσοι έστειλαν ρεπορτάζ από τη Χομς», καταλήγει ο φισκ. «Ιδού όμως μια σκέψη: όταν οι Ισραηλινοί εξαπέλυσαν τον ωμό βομβαρδισμό της Γάζας το 2008, απαγόρευσαν σε όλους τους δημοσιογράφους να καλύψουν τον πόλεμο, όπως ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν και οι Σύροι στη Χομς. Οι Ισραηλινοί πέτυχαν πολύ καλύτερα να αποκλείσουν εμάς τους Δυτικούς από το να δούμε την αιματοχυσία που ακολούθησε. Οι παλαιστίνιοι ρεπόρτερ ανέλαβαν να καλύψουν την δοκιμασία του ίδιου του λαού τους. Εκαναν εξαιρετική δουλειά. Περιέργως, όμως, τα ειδησεογραφικά μέσα του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον δεν επέδειξαν τον ίδιο ενθουσιασμό για να στείλουν τους ανθρώπους τους στη Γάζα με εκείνον που επέδειξαν για να τους στείλουν στη Χομς. Απλώς μια σκέψη. Πολύ δυσάρεστη».
Πηγή: tovima.gr
Αλλάζει το πρόγραμμα των συναυλιών του ο Γιώργος Νταλάρας, μετά τα νεράντζια και τα γιαούρτια με τα οποία τον φίλεψαν οι αχάριστες λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Έτσι, το επόμενο Σάββατο ο Γιώργος Νταλάρας δεν θα τραγουδήσει στην Ηλιούπολη αλλά στη γειτονιά του, στη Φιλοθέη.
Το Σάββατο, στη Φιλοθέη, είναι σίγουρο πως το κοινό δεν θα υποδεχτεί τον Γιώργο Νταλάρα με γιαούρτια αλλά με προφιτερόλ από τον Ανδριά.
Ο Γιώργος Νταλάρας είναι αποφασισμένος να συνεχίσει τις συναυλίες αλληλεγγύης στο ΠΑΣΟΚ στα βόρεια προάστια.
Ο Γιώργος Νταλάρας θα οργώσει όλα τα βόρεια προάστια αλλά θα αποφύγει την Κηφισιά επειδή ο Βάρσος φημίζεται για το γιαούρτι του.
Πηγή: pitsirikos.net
Πασόκος γεννιέσαι ή γίνεσαι; Ήταν το βασανιστικό ερώτημα που με ταλαιπώρησε το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, παρακολουθώντας τις «εργασίες της συνδιάσκεψής» τους, που παρεμπιπτόντως πρέπει να λέγονται «αεργίες της συνδιάσκεψης», με το σκεπτικό ότι συμμετέχουν τεμπέληδες σε μια αργόσχολη διαδικασία.
Τα ερωτήματα αυξάνονταν όταν η κάμερα έκανε κοντινά, στα πρόσωπα των στελεχών από κάτω. Οι άνθρωποι αυτοί, τι μπορεί να πίστευαν, να ήλπιζαν, για τι ακριβώς αγωνιζόντουσαν; (η λέξη αγώνας πάντα παίζει στο ΠΑΣΟΚ). Με δεδομένο ότι στην ταμπέλα του κινήματος, αναγράφεται η λέξη Σοσιαλισμός, έχουν αναρωτηθεί ποτέ, αυτοί οι ανώνυμοι του εθνικού συμβουλίου, πότε ήταν η τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ, πήρε μια σοσιαλιστική απόφαση; Πότε τα τελευταία, δύο χρόνια εφάρμοσε μια φιλολαϊκή πολιτική; Πότε εφάρμοσε μια πολιτική κατά αυτών που έχουν τα πολλά;
Μια απάντηση πειστική σε αυτά τα ερωτήματα, μπορεί να είναι η εξής: Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, δεν έχουν τέτοιο κριτήριο, αφυδατωμένα στελέχη είναι, ενός κρατικού μηχανισμού, βολεμένα, αδίστακτοι πολλοί από αυτούς, διπλοθεσίτες, με διορισμένο όλο τους το σόι, με σπίτια αυτοκίνητα, καταθέσεις. Αδιάφοροι για το πραγματικό νόημα της πολιτικής, χωρίς ιδεολογία, αξίες και αρχές, παρά μόνο αυτή του, «ότι φάμε και ότι πιούμε», θρέφονται μόνο με εξουσία και τίποτε άλλο.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Πάρα πολλοί. Ποιος δεν έχει συναντήσει, τέτοιους στα 30 χρόνια της κυβερνητικής -με διαλλείματα- λαμπρής κυβερνητικής πορείας και προσφοράς στον τόπο...;
Σίγουρα εκεί μέσα θα υπήρχαν και κάποιοι, ελάχιστοι, ιδεολόγοι, που πιστεύουν στον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Εκτός από τα θερμά περαστικά, θα ήθελα πραγματικά να διάβαζα, τις ατομικές ιατρικές γνωματεύσεις ψυχιάτρων και ψυχολόγων για το φαινόμενο αυτό. Αυτά για τους από κάτω.
Για τα κορυφαία στελέχη, απορίες δεν είχα, αυτό το σαββατοκύριακο, όπως δεν είχα ποτέ. Γιατί είμαι βαθύτατα πεισμένος, ότι είναι αδίστακτοι απατεώνες, που έχουν κάνει μεγάλο κακό.
Οι παλαιότεροι, (από το 1981) έκαναν κακό στην συνείδηση των ελλήνων. Με την λογική της αρπαχτής, της ευκολίας και της πασοκικής μαγκιάς, έπεσαν πάνω σε έναν λαό με αρχές και φιλότιμο και τον έκαναν ουρακοτάγκο της κατανάλωσης, γλείφτη των κατουρημένων ποδιών τους, ξεσαλωμένο νεόπλουτο, χωρίς γούστο και μέτρο.Οι νεότεροι έκαναν κακό στην ζωή των Ελλήνων, με τις οικονομικές ιδέες τους, τις αποτυχημένες συνταγές τους, με τα καταστροφικά μνημόνια, της τρόικα και τη δουλοπρέπεια προς τα αφεντικά τους.
Η γνώμη μου για τους κορυφαίους, όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά εδραιώθηκε για τα καλά, μέσα μου. Μας πλάσαραν, το γνωστό σύστημα εξουσίας τους, με προβλέψιμες φράσεις, το γνωστό απεχθές στυλ. Σοσιαλιστικές αρλουμπαρίες, σε διαπλεκόμενο περιτύλιγμα, με βρώμικο παρελθόν και ξεπουλημένο μέλλον.
Η απορία μου, τελικά, δεν λύθηκε, ούτε αυτό το Σαββατοκύριακο. Οι Πασόκοι γεννιούνται ή γίνονται; Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο. Κάποιοι γίνονται… όταν πρέπει για να έχει ο κρατικός μηχανισμός χρήσιμα λαμόγια και κάποιοι γεννιούνται…
Για την πρώτη κατηγορία δεν έχω απορίες, άλλωστε τέτοιους έχει και η ΝΔ. Για την δεύτερη, έχω. Για αυτούς που γεννιούνται. Πως γεννιούνται οι Πασόκοι; Τους φέρνει ο πελαργός; Τους φέρνει ο Βοριάς; Φυτρώνουν από τη Γή, όπως οι πατάτες;
Πάντα ρωτούσα τους μεγαλύτερους και κανείς δεν μου έλεγε, ώσπου όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα. Είναι προϊόν συνουσίας. Τρελής συνουσίας.
Θύμιος Κ.
Πηγή: ellinofreneia.net
Tου Γιάννη Μακριδάκη
Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια που ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι στην ύπαιθρο και είχε ένα εύφορο κτήμα ολόγυρα, είχε πηγάδι, στέρνα, περιβόλι και ζώα διάφορα. Πολλές γενιές έζησαν και έθρεψαν τα παιδιά τους μέσα σε αυτό το κτήμα, αλλά έφτασε κάποτε η ώρα, εντός της δεκαετίας του 1980, κατά την οποία ο πατέρας, που είχε μεγαλώσει δουλεύοντας στη γη και μπούχτισε, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Να λάβει δάνειο από την τράπεζα και να χτίσει μες στο κτήμα ενοικιαζόμενα δωμάτια για να φιλοξενεί τουρίστες, να συμβαδίσει με την εποχή του και να αναπτυχθεί.
Έχτισε λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι γης που το χρησιμοποιούσαν μέχρι πρότινος για την παραγωγή των αναγκαίων προϊόντων της διατροφής τους αλλά δεν τον πείραξε και πολύ διότι, όπως τα υπολόγισε, με τα λεφτά που κέρδιζε από τον τουρισμό μπορούσε όλα αυτά που δεν παρήγαγε πλέον να τα αγοράζει και να είναι και πιο ξεκούραστος- πέταξε σιχτιρίζοντας και τους παλιούς σπόρους που είχε κρατημένους στο κελάρι ο μακαρίτης ο πατέρας του, ως άχρηστους πλέον.
Οι δουλειές πήγαιναν αρκετά καλά, ξεπλήρωνε τις δόσεις του δανείου κανονικότατα και έτριβε τα χέρια του, ήτανε περήφανος για την απόφασή του και κορδωνότανε κάθε τόσο στη γυναίκα του που έπλενε σεντόνια γελώντας κι αυτή. Μετά από ένα διάστημα αποφάσισε να επεκτείνει λίγο ακόμα την επιχείρησή του, κι έτσι έβγαλε τα ζώα από το κτήμα διότι βρομούσαν και δεν συμβάδιζαν με τους νέους κανόνες υγιεινής, άσε που έπιαναν και πολύτιμο χώρο, έχτισε μερικά ακόμα δωμάτια, έριξε τσιμέντο σε ένα ακόμα μέρος του κτήματος για να το κάνει χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων των πελατών αλλά και των οχημάτων της οικογένειας που φτάσανε να έχουν από ένα ο καθένας τους, να μη σηκώνεται και σκόνη απ' το χώμα, κι έκανε βόθρο το πηγάδι διότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς μιας και οι επισκέπτες αυξάνονταν χρόνο με το χρόνο και οι ανάγκες ήταν επείγουσες.
Αυτός είχε μεγαλώσει ως γιος γεωργού σε ένα ιδιωτικό και αυτόνομο κτήμα με κελάρια γεμάτα σοδειές που εξασφάλιζαν την διατροφική αυτάρκεια της οικογένειας για όλο τον χρόνο αλλά τα παιδιά του τώρα μεγάλωναν ως τέκνα ξενοδόχου, μέσα σε ένα χώρο που καμία σχέση δεν είχε πλέον με γεωργική γη, που τα κελάρια είχαν μετατραπεί σε πλυντήρια, οι στάβλοι σε καζάνια για τη λειτουργία της θέρμανσης, το πηγάδι σε βόθρο και το χωράφι σε τσιμέντο.
Είχαν όμως μπόλικα χρήματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς κι έτσι δεν είχαν ανάγκη ούτε από παραγωγή ούτε από κελάρι για να ζήσουν. Μπορούσαν να ψωνίζουν ανά πάσα ώρα και στιγμή ό,τι χρειαζόταν κι έτσι δεν προβληματίστηκαν ποτέ, απεναντίας ο πατέρας ήταν απόλυτα περήφανος και ευχαριστημένος με το σχέδιο που συνέλαβε και έφερε εις πέρας και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ευτυχή. Εκτός από τον μικρό γιο. Αν δεν είναι αυτό ανάπτυξη και ποιότητα ζωής, τότε τι είναι;
Πέρασαν τα χρόνια κι ήρθε πάλι να κλείσει ο ιστορικός κύκλος του οικονομικού αυτού συστήματος. Οι άνθρωποι, επειδή γεννιούνται μια φορά, νομίζουν ότι όλος ο κόσμος μια φορά γεννήθηκε, μαζί τους, ότι δεν υπήρξε τίποτα πριν απ' αυτούς κι ούτε μετά απ' αυτούς θα υπάρξει, πως θα τελειώσουν όλα μαζί με τους ίδιους και τους γύρω τους, οπότε έχουν χρέος όλα να τα εκμεταλλευτούν προς όφελός τους, όλα να τα αλλάξουν. Έκλεισε λοιπόν ακόμα μια φορά ο ιστορικός κύκλος της οικονομίας, ήρθε άλλη μια εποχή κρίσης, στενέψανε τα πράγματα για το οικογενειακό εισόδημα, τα δωμάτια αρχίσανε να μένουνε κενά, τα αυτοκίνητα να ακινητοποιούνται λόγω πολλών εξόδων, η αγορά τροφίμων να είναι το βασικό τους μέλημα.
Ο μικρός γιος έκραξε τότε για πρώτη φορά ότι ήτανε λάθος όλη αυτή η κίνηση που είχε κάνει στο παρελθόν ο πατέρας, που κατάστρεψε την πρωτογενή παραγωγή διότι όσο εισόδημα και να σου εξασφαλίζει η ανάπτυξη, άμα δεν έχεις να φας και εισάγεις αγοράζοντας τα αμφιβόλου ποιότητας τρόφιμά σου, δεν έχεις κάνει και κάνα σπουδαίο σχέδιο.
Αυτόν όμως τον καταχέρισαν όλοι μαζί βρίζοντας, διότι ήτανε από μικρός αλαφροϊσκιωτος, οικολόγος, έκλαιγε κάθε φορά που η γιαγιά του πήγαινε να σφάξει έναν πετεινό, έμπλεξε ύστερα και με κάτι παράξενους τύπους αξούριστους κι ακούρευτους στο πανεπιστήμιο κι αρχίσανε να μιλάνε για πράγματα οπισθοδρομικά, για χώματα και σπόρους και καλλιέργειες, μα που ζεις, του φώναξε σε μια δόση η αδερφή του, στο 1940;
Και μέσα σε όλην αυτή την τραγική κατάσταση λοιπόν κάνανε οικογενειακό συμβούλιο και αποφασίσανε, κατά πλειοψηφία βέβαια, με τον μικρό γιο μονάχα να καταψηφίζει, να λάβουνε νέο δάνειο και να πάνε πάλι βουρ για ανάπτυξη, αυτή τη φορά όμως με πράσινη ενέργεια για να είναι ευχαριστημένος κι ο βενιαμίν. Μα τι αχάριστος αυτός! Πάλι είχε αντιρρήσεις.
Ο μεγάλος του αδερφός ξεδίπλωσε το σχέδιο. Στο βορινό κομμάτι του κτήματος που είχε απομείνει ακόμα άχτιστο θα εγκαθιστούσαν μερικές ανεμογεννήτριες, αέρα είχε πολύ η περιοχή και θα γυρίζανε οι προπέλες τους για πάρα πολλές μέρες τον χρόνο, ενώ στο νοτινό, στο φωτεινό κομμάτι θα απλώνανε μερικές σειρές φωτοβολταϊκά, όπως και στην ταράτσα του σπιτιού κι έτσι θα εξασφαλίζανε ένα καλό είσόδημα και δίχως να κάνουνε καμιά ζημιά στο περιβάλλον-απεναντίας.
Δεν μας φτάνει που ζούμε μέσα σε ένα ξενοδοχείο και που έχουμε γίνει πλύστρες για να βγάζουμε λεφτά και να αγοράζουμε όσα ο παππούς παρήγαγε ο ίδιος, δεν μας φτάνει που κάναμε το κτήμα μας τσιμέντο και το πηγάδι μας το γεμίσαμε λύματα, δε μας φτάνει που πετάξαμε τους σπόρους και δεν έχουμε να φάμε μια ντομάτα αλλά τρώμε μόνο τα μεταλλαγμένα που μας πουλάνε, τώρα θέλετε να γίνουμε και ποντικοί, να ζούμε ανάμεσα στα μηχανήματα ενός εργοστασίου που θα παράγει ενέργεια, τους είπε ο μικρός και σηκώθηκε να φύγει από το συμβούλιο νευριασμένος.
Ο πατέρας προσπάθησε να τον συγκρατήσει, πρέπει να γίνεις λίγο πιο φιλοεπενδυτικός, του είπε, δεν είναι δυνατόν να πορεύεσαι με τόσο παλιά μυαλά, ούτε γυναίκα δεν θα βρεις ποτέ σου, ο κόσμος πάει μπροστά κι εσύ πίσω, εξάλλου είναι οικολογικά όλα αυτά που θα κάνουμε. Μάταια όμως, ο μικρός δεν πείστηκε αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτε. Αφού δεν ήθελε να φύγει μετανάστης και να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, μια λύση μονάχα του απόμενε. Να παραμείνει εκεί και να υπομένει τις συνέπειες των αποφάσεών της πλειοψηφίας αντιστεκόμενος όσο μπορούσε για να τις μετριάσει.
Στον επόμενο ιστορικό κύκλο που θα κλείσει, μετά από λίγες δεκαετίες πάλι, το οικονομικό αυτό σύστημα, τα εγγόνια του πατέρα, τα παιδιά των παιδιών του, τα οποία θα έχουνε γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε ένα κτήμα που βουίζει και γυαλίζει παράγοντας ενέργεια, η οποία με καλώδια φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση, τα παιδιά που θα νομίζουν ότι στη γη σπέρνεις προπέλες και καθρέφτες μαύρους, τα παιδιά που θα χουν για αδέλφια τον καρκίνο και τη λευχαιμία, τα παιδιά που θα γεννηθούνε δανεισμένα και θα πεθάνουνε χρεωμένα, δεν θα έχουνε ούτε χώρο πια στο κτήμα τους για άλλου είδους ανάπτυξη, έστω και παρόμοια, ούτε τον τρόπο, τον χώρο, τα υλικά και τις γνώσεις για να γυρίσουνε πίσω, να το ξανακάνουνε όπως το είχε ο προπαππούς τους και τουλάχιστον να τρώνε κάτι από αυτό.
Και είναι βέβαιον ότι μια μέρα θα μνημονέψει κάποιο από τα παιδιά εκείνον τον παράξενο θείο, που έμεινε μαγκούφης κι άκληρος, που μιλούσε ακαταλαβίστικα, που ολημερίς έλεγε για κάτι σπόρους και για κάτι νερά που τρέχουνε από ένα μαγκανοπήγαδο και κελαρίζουνε στα αυλάκια του περιβολιού, για έναν κότσυφα που κελαηδούσε αλαφιασμένα σαν τρόμαζε και πετάριζε απ' τα κλαριά του δέντρου κι όλοι τον ακούγανε και λέγανε πίσω από τις χούφτες τους πως δεν στέκει στα καλά του ο άνθρωπος.
Πηγή: tvxs.gr
