Στις 27 Οκτωβρίου του 1782 έρεχεται στον κόσμο ο Ιταλός βιολιστής, βιολονίστας, κιθαρίστας και συνθέτης Niccolò Paganini. Έφυγε από τη ζώη σαν σήμερα στις 27 Μαΐου του 1840.
Από τους πλέον διάσημους βιρτουόζους κατά τη διάρκεια της ζωής του, κατάφερε να κερδίσει μια θέση δίπλα στο... διάβολο αφού η λαϊκή προκατάληψη της εποχής εξέλαβε το εκπληκτικό ταλέντο του ως σατανικό χάρισμα. Θεωρείται από τους στυλοβάτες της σύγχρονης τεχνικής στο βιολί. Ο Paganini γεννήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας, έλαβε τα πρώτα μαθήματα στο μαντολίνο και το βιολί βιολί από τον πατέρα του, ερασιτέχνη μουσικό ενώ αργότερα μαθήτευσε κοντά στους αναγνωρισμένους δασκάλους της εποχής Servetto, Costa, Rolla και Paer. Επιδεικνύει από παιδί εξαιρετικό ταλέντο ενώ συνθέτει ήδη από τα 8 χρόνια, δίνοντας το πρώτο του κοντσέρτο σε ηλικία 12 ετών. Η εκπληκτική του πορεία ανακόπτεται για λίγο λόγω ποτού και τζόγου αλλά, σε ηλικία των 23, επανέρχεται αναλαμβάνοντας τη θέση του μουσικού διευθυντή στην αυλή της πριγκίπισσας της Lucca και της αδερφής του Ναπολέοντα, Elisa Baciocchi όπου παραμένει το 1809 οπότε αρχίζει να περιοδεύει στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Το 1813 εμφανίζεται στο Μιλάνο και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Το 1828 φεύγει για πρώτη φορά στο εξωτερικό με σταθμό τη Βιέννη και το 1831 για το Παρίσι και το Λονδίνο. Στα ταξίδια του γνωρίζει πολλούς μουσικούς και συνθέτες, όπως τον Hector Berlioz.Από το 1834 και μετά πραγματοποιεί λίγες εμφανίσεις, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρείται από μια ασθένεια (φυματίωση ή καρκίνο) του λάρυγγα. Στην κατοχή του έχει βιολιά φημισμένων κατασκευαστών όπως οι Stradivarious, Guarnerious και Amati, αλλά και μια βιόλα και ένα κοντραμπάσο του Stradivarious. Ως αγαπημένο όργανό του πάντως αναφέρεται ένα βιολί του Guarneri del Gesù, κατασκευασμένο το 1742, το οποίο ο ίδιος αποκαλούσε «Το κανόνι» (Il cannone). Ο Paganini χάνει τη φωνή του αλλά όχι την ικανότητα του στο βιολί, το οποίο συνεχίζει να παίζει μέχρι το τέλος του, στις 27 Μαΐου 1840 στην Νίκαια. Ο Niccolò Paganini θεωρήθηκε ο πρώτος αυτόνομος καλλιτέχνης που περιόδευε χωρίς τη συνοδεία άλλων μουσικών, ενώ έθεσε ξεκάθαρα τις βάσεις για το ρόλο του σολίστα. Οι ικανότητες του ήταν τέτοιες, ώστε σύμφωνα με τις ιστορίες της εποχής, το κοινό παραληρούσε στις συναυλίες του, σε σημείο που οι κυρίες να λιποθυμούν και οι άντρες να κλαίνε. Για το λόγο αυτό κυκλοφορούσαν ευρέως και οι φήμες ότι ο Paganini είχε πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο σε αντάλλαγμα για το εξωπραγματικό του ταλέντο, φήμες που κόστισαν στη σορό του πέντε χρόνια στο δρόμο, αφού πουθενά δεν γινόταν δεκτή για ενταφιασμό.
Η οδύσσεια της ταφής
Η Καθολική Εκκλησία αρνήθηκε τη ταφή του Niccolò Paganini, αφού πέθανε χωρίς να προφτάσει να κοινωνήσει, αποκαλώντας τον «δούλο του Σατανά» και το πτώμα του μουσικού παρέμεινε επί μήνες αρχικά στα υπόγεια του νοσοκομείου, για να διωχθεί από εκεί όταν άρχισε να εκδηλώνεται μεταξύ των κατοίκων σχετική αναταραχή, που έμεινε γνωστή στα χρονικά της επιστήμης ως «ψύχωση Paganini», για να μεταφερθεί σε παλαιό λεπροκομείο της Βιλλαφράνκα. Αλλά ούτε κι εκεί ήταν ευπρόσδεκτος ο Paganini και οι λεπροί εγκατέλειψαν το φέρετρο στην έρημη ακτή, για να το πάρουν ένα μήνα μετά τρεις Γάλλοι θαυμαστές του στη Σαιν Ζαν, απ’ όπου ο γιος του μουσικού τρία χρόνια αργότερα, επιτυγχάνοντας άδεια ταφής από τον Πάπα, μετέφερε δια θαλάσσης το φέρετρο στη Γένοβα. Λόγω όμως της επιδημίας της πανώλους που ήδη είχε προκύψει το πλοίο δεν ξεφόρτωσε και σάλπαρε ξανά για τη Μασσαλία – όπου οι Μασσαλιώτες αρνήθηκαν να προσφέρουν γη για τη ταφή του νεκρού, ο οποίος τελικά κατέληξε σε μια μικρή Μονή της νησίδας του Αγίου Ονωρίου. Χρειάστηκε η επέμβαση της Μεγάλης Δούκισσας της Πάρμας, τέλος, για να πάρει ένα τέλος ο μεταθανάτιος αυτός διωγμός, οπότε το φέρετρο μεταφέρθηκε στη Πάρμα το 1845 όπου και τάφηκε στο ναό της Στεκάτας. Μετά τη παρέλευση 22 ακόμη ετών ο γιος και κληρονόμος της τεράστιας κληρονομιάς του Paganini ανήγειρε περισπούδαστο τάφο στο νεκροταφείο της Πάρμας όπου και αποτέθηκαν οριστικά τα λείψανα.
Αυτές τις μέρες βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μια η παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι αν οι Έλληνες ψηφίσουν κυβέρνηση που δεν θα εφαρμόσει το Μνημόνιο ως έχει, θα εγκαταλειφθούν στη μοίρα τους και θα απομονωθούν, αφού οι ίδιοι δεν πρόκειται να δεχθούν ουδεμία αναδιαπραγμάτευση της πολιτικής τους. Από την άλλη όμως έχουμε ένα δεξιό πατριδοκάπηλο μέτωπο στην Ελλάδα, με επικεφαλής τον Α. Σαμαρά, ο οποίος απέδειξε ότι είναι υποτακτικός της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης και είναι βέβαιον ότι όπως την υπηρέτησε ως τώρα θα την υπηρετήσει και αν εκλεγεί, αλλά ο οποίος δηλώνει ακόμη ευθαρσώς ότι θα προβεί σε αναδιαπραγμάτευση της εφαρμοζόμενης πολιτικής τους.
Ή η Λαγκάρντ και ο Σόιμπλε δεν παρακολουθούν τι λέει ο Σαμαράς, ή τον ακούν αλλά δεν του δίνουν καμία σημασία διότι τον έχουν δεδομένο (άστον να λέει) ή ο Σαμαράς δεν ακούει τους προϊσταμένους του Λαγκάρντ και Σόιμπλε ή αδυνατεί να τους κατανοήσει ή, τέλος, δεν τον ενδιαφέρουν τα λεγόμενά τους διότι δεν έχει κανέναν άλλον σκοπό παρά μόνο να ονομαστεί ο ίδιος Πρωθυπουργός με κάθε τίμημα για τη χώρα και τους πολίτες της.
Τελικά βρισκόμαστε μπροστά στα εξής ενδεχόμενα:
1. Αν ψηφίσουμε τον εκπρόσωπό των δανειστών μας Α. Σαμαρά και τις ακροδεξιές συνιστώσες του, οι οποίοι θα υποκύψουν βέβαια αμέσως, άμα τη εκλογή τους, στις επιταγές των προϊσταμένων τους, δίχως να προβούν σε καμία διαπραγματευτική προσπάθεια αφού από τη μια δεν τους δίνονται τέτοια περιθώρια κι από την άλλη έχουν έφεση στην δουλικότητα, οι μνημονιακές πολιτικές θα συνεχιστούν όπως πριν και η Ελλάδα θα παραμείνει εντός της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης. Αυτό όμως, θα σημάνει σταδιακή εξαθλίωση δική μας και ξεπούλημα της χώρας μας στους διεθνείς τοκογλύφους, όπως έχει ήδη γίνει σε τόσες και τόσες άλλες χώρες τού κατά Λαγκάρντ “αναπτυσσόμενου κόσμου”. Θα σημάνει δηλαδή μόνιμες και μη αναστρέψιμες συνθήκες χάους με χαρακτηριστικά εξαθλίωσης για εμάς και ολοσχερούς καταστροφής για τη χώρα μας. Επίσης θα σημάνει συνέχιση και σε άλλες χώρες των ανάλγητων, απάνθρωπων και καταστροφικών πολιτικών των παγκόσμιων Αγορών. Η Ελλάδα θα μπει σε μια ιστορική περίοδο, την οποίαν διάγουν ήδη χώρες όπως η Γουατεμάλα, η Ταϋλάνδη, η Νιγηρία, η Χιλή. Με φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης, όπως ακριβώς θέλει η παγκόσμια διακυβέρνηση, αλλά με κατοίκους τελείως εξαθλιωμένους, με φυσικούς πόρους παντελώς ξεπουλημένους και με περιβάλλον πλήρως και μη αναστρέψιμα κατεστραμμένο. Αυτή τη χώρα θα παραδώσουμε στους επόμενους Έλληνες, στα παιδιά μας δηλαδή. Κι αυτήν ακριβώς την παγκόσμια διακυβέρνηση. Και ακόμα πιο επιβεβαιωμένη και πιο ανάλγητη απ’ ό,τι τώρα. Αυτό είναι το πρώτο σενάριο και το πλέον απίθανο να συμβεί.
2) Αν ψηφίσουμε Αριστερά, και η Αριστερά φερθεί ως Αριστερά και δεν μεταλλαχθεί ερχόμενη στην εξουσία, τότε θα υπάρξει ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση αν μπλοφάρουν οι δανειστές και άμεση ρήξη και έξοδος της χώρας μας από την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση αν δεν μπλοφάρουν. Αυτό θα έχει τεράστιο κόστος για όλους, δανειστές και οφειλέτες. Η περίπτωση της ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης δεν φαίνεται να έχει ελπίδες διότι το διεθνές οικονομικό κατεστημένο δεν θα ήθελε καθόλου να αποτελέσει η Ελλάδα το κακό παράδειγμα και να σπρώξει σε διεκδικήσεις και άλλους λαούς. Άρα το πιθανότερο σενάριο είναι η άμεση ρήξη. Και τότε όλοι θα μπούμε σε μια περίοδο χάους, η οποία βέβαια θα έχει σκληρότερα χαρακτηριστικά για εμάς. Αλλά θα είναι πολύ μικρή αυτή η ιστορική περίοδος, σχεδόν ένα σοκ. Και γρήγορα θα δώσει τη θέση της σε μιαν άλλη, σαφώς καλύτερη, χαρακτηριστικά της οποίας θα είναι μιας άλλης φιλοσοφίας Ελλάδα, που θα βρίσκεται στα πέριξ ή και εντός μιας διαφορετικής σε φιλοσοφία Ευρώπης. Διότι την αντίσταση και τη στάση της Ελλάδας θα ακολουθήσουν κατά πόδας και οι λαοί των άλλων χωρών που τώρα βρίσκονται στο στόχαστρο. Και ο σκληρός καπιταλισμός των Αγορών, που πνέει τώρα τα λοίσθια απειλώντας μέσω των εκπροσώπων του θεούς και δαίμονες, κάθε μέρα και με δυνατότερες κραυγές, θα δεχτεί ένα καίριο, ίσως και θανατηφόρο, χτύπημα από το πειραματόζωό του. Το ενδεχόμενο αυτό είναι και το πιθανότερο να συμβεί. Ο Κουστρουρίτσα άλλωστε το διατύπωσε σαφώς μόλις χτες, λέγοντας ότι ήρθε το τέλος του Καπιταλισμού και πως ό,τι συμβεί από δω και μπρος στην Ελλάδα, θα συμβεί σε όλο τον κόσμο.
Διότι το ιστορικό μας χρέος ως Έλληνες και πολίτες του κόσμου είναι να αντισταθούμε, είτε μπλοφάρουν οι δανειστές μας, είτε όχι, λέγοντας ότι δεν θα δεχθούν καμία επαναδιαπραγμάτευση. Η πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποίαν θα περιέλθουμε συνεπεία της απόφασής μας αυτής, θα διαρκέσει όσο διαρκέσει και μετά θα περάσει. Σαν την καταιγίδα. Η Ελλάδα θα μπει σχετικά γρήγορα σε δρόμο ευημερίας και το παγκόσμιο κατεστημένο θα αναγκαστεί ν’ αλλάξει ρότα. Μια νέα σελίδα θ’ ανοίξει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και θα βρει την Ελλάδα να ανήκει ακόμη στους πολίτες της. Αν υποταχθούμε όμως και πάλι, τότε το σήμερα θα συνεχίσει ακάθεκτο για να υποδουλώσει και το αύριο. Και τότε έχουμε χρέος να προετοιμάσουμε τις επόμενες γενιές, τα παιδιά μας δηλαδή, για το πώς θα αναγκαστούν να ζήσουν. Να τους προετοιμάσουμε ότι το πιθανότερο είναι να μαζεύουν το νερό της βροχής με κατσαρόλες, και ότι μάλλον θα χρειαστεί να προσφέρουν στο ΑΕΠ της παγκόσμιας οικονομίας κάνοντας σεξ με τους τουρίστες πίσω από τους στύλους κάποιας ιδιωτικής εταιρίας παροχής ηλεκτρισμού από βιομηχανικά πάρκα που θα ‘χουν στηθεί στα βουνά και τα λαγκάδια, με τα οποία οι πολυεθνικές, ακόλουθοι του ΔΝΤ, θα πουλάνε ακόμα στους πρωτοκοσμικούς αστούς κάποιων λιγοστών και πολύ μακρινών χωρών, το παραμύθι των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για προστασία του πλανήτη. Οι Έλληνες λοιπόν κρατάμε μια παγκόσμια ιστορική ευκαιρία στα χέρια μας και θα την καταθέσουμε στην κάλπη στις 17 Ιουνίου. Ας ελπίσουμε ότι η επί χρόνια προσπάθεια του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος να μας μεταλλάξει από ψυχωμένο λαό σε ιδιώτες καταναλωτές, απέτυχε. Κι ότι αυτό θα αποδειχθεί περίτρανα στις επερχόμενες εκλογές.
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι είναι δυνατό να επιμηκυνθεί το προσδόκιμο ζωής πολλών ειδών, συμπεριλαμβανομένων των θηλαστικών, επεμβαίνοντας σε συγκεκριμένα γονίδια. Μέχρι σήμερα ωστόσο κάτι τέτοιο σήμαινε ότι τα γονίδια του ζώου έπρεπε να αλλάξουν μόνιμα, από το εμβρυικό στάδιο. Ωστόσο, ερευνητές από το Ισπανικό Εθνικό Ερευνητικό Κέντρο για τον Καρκίνο, με επικεφαλής τη διευθύντρια María Blasco, απέδειξαν ότι το προσδόκιμο ζωής των ποντικιών μπορεί να επιμηκυνθεί σε ενήλικη ηλικία με την εφαρμογή μιας γονιδιακής θεραπείας. Σημειώνεται ότι είναι η πρώτη φορά που εφαρμόστηκε γονιδιακή θεραπεία για την καταπολέμηση της γήρανσης. Η θεραπεία αποδείχθηκε ασφαλής και αποτελεσματική στα ποντίκια. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση «EMBO Molecular Medicine».
Η έρευνα Στο πλαίσιο της έρευνας οι επιστήμονες εφάρμοσαν τη γονιδιακή θεραπεία σε ποντίκια ηλικίας ενός και δυο ετών και τα αποτελέσματα ήταν «αναζωογονητικά» και στις δυο περιπτώσεις. Πιο συγκεκριμένα, τα ποντίκια που υπεβλήθησαν σε γονιδιακή θεραπεία σε ηλικία ενός έτους έζησαν κατά μέσο όρο 24% περισσότερο, ενώ εκείνα που υπεβλήθησαν σε θεραπεία σε ηλικία δυο ετών έζησαν κατά μέσο όρο 13% περισσότερο. Επιπλέον, η θεραπεία βελτίωσε την υγεία των ποντικών, καθυστερώντας την εμφάνιση ασθενειών που συνδέονται με την ηλικία, όπως η οστεοπόρωση και η ινσουλινοαντίσταση.
Η θεραπεία Οι Ισπανοί επιστήμονες χορήγησαν στα ποντίκια έναν γενετικά τροποποιημένο ιό, όπου τα ιογενή γονίδια είχαν αντικατασταθεί με εκείνα του ενζύμου τελομεράση, το οποίο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη γήρανση. Η τελομεράση επιδιορθώνει τα άκρα των χρωμοσωμάτων, γνωστά ως τελομερή, επιβραδύνοντας τον θάνατο των κυττάρων και το βιολογικό ρολόι του σώματος. Όταν το ζώο μολυνθεί, ο ιός λειτουργεί σαν όχημα μεταφέροντας το γονίδιο της τελομεράσης στα κύτταρα. Η μελέτη αποδεικνύει ότι είναι εφικτή η ανάπτυξη μιας γονιδιακής θεραπείας κατά της γήρανσης η οποία θα έχει ως βάση την τελομεράση και δεν θα αυξάνει τον κίνδυνο για καρκίνο.
Για διάφορους λόγους, σπανίως θυμόμαστε αυτό που μας συνέβη την πρώτη περίοδο της ζωής μας. Πρώτα απ’ όλα γιατί ο φλοιός, η περιοχή του εγκεφάλου όπου συντελούνται οι πιο σημαντικές γνωστικές λειτουργίες, δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί. Για να αποθηκευτεί στη μνήμη μας ένα συμβάν πρέπει να ενταχθεί σ’ ένα πλαίσιο και να αποκτήσει κάποια σημασία. Κατά τους πρώτους μήνες της ζωής μας οι ενδεχόμενες αναμνήσεις βιώνονται με τρόπο παρόμοιο με τα όνειρα, σαν σύνολα αισθητηριακών αισθημάτων και όχι σαν αλληλουχία συμβάντων. Συνεπώς οι αρχαιότερες αναμνήσεις ενός ατόμου φτάνουν περίπου στα τρία του χρόνια, όταν χάρη στη γλώσσα τα συμβάντα και τα βιώματά του αποκτούν συγκεκριμένη μορφή. Μεγαλώνοντας, το παιδί μαθαίνει να αντιλαμβάνεται το χρόνο και να διακρίνει τα πιο πρόσφατα από τα πιο παλιά συμβάντα. Σ’ αυτή τη διαδικασία συμβάλλουν και οι γονείς που μιλούν στο παιδί για το πώς ήταν πριν, βοηθώντας το έτσι να δώσει μια ενιαία μορφή στις αποσπασματικές αναμνήσεις του. Έτσι μαθαίνει τι είναι και πώς να χρησιμοποιεί την αυτοβιογραφική μνήμη.
Είναι ίσως το εντυπωσιακότερο αρχιτεκτονικό πρότζεκτ, των τελευταίων μηνών. Η εταιρεία Deep Ocean Technology, είναι έτοιμη να κατασκευάσει στο Dubai, ένα υποθαλάσσιο ξενοδοχείο. Tα φουτουριστικά σχέδια που δημοσιεύει, θυμίζουν το διαστημόπλοιο Enterprise. Μόνο ένας από τους δίσκους του, θα βρίσκεται πάνω από το νερό. Οι υπόλοιποι 21 θα είναι υποθαλάσσιοι. Οι πλούσιοι ένοικοι του ξενοδοχείου, θα μπορούν να απολαμβάνουν και καταδύσεις στον βυθό. Όσοι ανησυχούν για την ασφάλεια τους, η εταιρεία διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Τα τρία βασικά του στηρίγματα και ο δίσκος που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια, είναι οι δυο τεχνικές λύσεις που εξασφαλίζουν την ασφάλεια, ακόμα και αν χτυπήσει τσουνάμι της παράκτιες περιοχές, που βρίσκονται κοντά στο ξενοδοχείο.
