Ας μιλήσουμε ανοιχτά, για έναν χώρο ανοιχτό. Ας πούμε για ένα παγκάκι και μια πλατεΐτσα.
Μια πλατεΐτσα που βρίσκεται στη συμβολή των Βασ. Κωνσταντίνου, Σπ. Μερκούρη και Ναϊάδων (όπισθεν της πλατεΐτσας). Δεν ξέρω το όνομα αυτής της πλατεΐτσας και δεν ξέρω κι αν έχει όνομα. Τι κι αν το βαλα στο γκουγκλ μαπς, τι κι αν το ψαξα και στον παλιό έντυπο οδικό χάρτη, τίποτα. Ακόμη ρώτησα και 2-3 παππούδες αν ξέρουν.. τζίφος. Κανείς τίποτα. Μάλιστα ο ένας εξ αυτών μου είπε: « Κοίτα να δεις… κάθε μέρα περνάω από δω μέσα και δεν ξέρω πώς λέγεται… Ντροπή μου!». «Σιγά… ντροπή είναι αυτό;» σκέφτηκα. Ο Παπαδήμος κι οι υπόλοιποι δηλαδή, τι θα πρεπε να νιώθουν;
Συχνά πυκνά περαστικός όντας, κάθομαι σε ένα συγκεκριμένο παγκάκι, αναστενάζοντας την απογοήτευσή μου για τα συμβαίνοντα. Εξ αριστερών και διαγωνίως στέκει σοβαρό το άγαλμα του Σατωβριάνδου, που τόσο καιρό ήμουν σίγουρος ότι μ άκουγε και μ αισθανόταν, αλλά δε μίλαγε.
Τις προάλλες λοιπόν –μάλλον απηύδησε- και τον πόνο μου ν ακούσει δεν αρνήθηκε.
«Λέγε!» μου λέει.
Του πα για την παλιοκατάσταση, τους φαιδρούς κι ανήθικους πολιτικούς, τα αδίστακτα σχέδια εξαθλίωσης των ανθρώπων, την οφθαλμοφανή αδικία, κι όλα τα συναφή παράλογα.
« Εσύ σα μορφωμένος άνθρωπος τι λες; » τον ρώτησα.
« Έχω μια επιγραφή από κάτω μου που σου απαντάει» μου λέει.
« ΕΛΛΑΣ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΕΙ ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ».
«Πάει αυτός ψιλοχάζεψε» σκέφτηκα γρήγορα, αλλά δε μίλησα, νιώθοντας πως η απάντηση του δεν κολλάει στους προβληματισμούς μου.
Τη σκέψη μου ενίσχυσε η παρατήρηση μιας άλλης μικρής επιγραφής από τη δεξιά πλευρά του Σατομπριάν που έλεγε: « ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 2008».
« Ίσως το μόνο έργο της δημαρχίας Κακλαμάνη» σκέφτηκα, αλλά πάλι δεν είπα τίποτα στον Σατωβριάνδο για να μην τον αναστατώσω.
Αυτό που του πα είναι ότι: «…εντάξει όπως νιώθει κανείς... σεβασμό και συγκίνηση μπορώ να νιώσω και γω για την Ελλάδα ως τόπο και για την ιστορία που κουβαλά ως τόπος, αλλά μιλώντας για το τώρα και τους κυβερνώντες της κανέναν σεβασμό και καμιά συγκίνηση, μόνο αποστροφή, οργή και γέλια μου προκαλούν».
« Α! ναι σ αυτό θα συμφωνήσω κι εγώ» μου απαντάει με περίεργη προφορά.
«Μη φοβάσαι όμως, θα τα καταφέρετε και πάλι όπως πάντα! Είστε Έλληνες εσείς!».
Η απάντησή του μου φέρε στο μυαλό το φολκλορικό «We are all Greeks» οπότε σκέφτηκα να μην αντιδράσω. Δεν είπα τίποτα.
Ο Σατωβριάνδος –που χε πάρει φόρα- συνέχιζε: « Τυχαία νομίζεις έγινα εγώ φιλέλληνας και σας υποστήριξα με τόση θέρμη; Μην ανησυχείς! Είστε Έλληνες δεν γονατίζετε εσείς!».
Ο Σατωβριάνδος πέρα από έναν εύκολο ενθουσιασμό και μια μικρή αφέλεια που έχει, είναι πολύ καλός, ευγενικός και ανοιχτόκαρδος. Μάλιστα από τότε που τα λέμε, δύο φορές έχει προσφερθεί να μου κάνει και το τραπέζι -εκεί στη μέση της πλατείας- κι έχω να πω ότι είναι εξαιρετικός μάγειρας.
Την πρώτη φορά μου μαγείρεψε σατομπριάν με σάλτσα μαδέρα και ήταν καταπληκτικό. Τη δεύτερη φορά που ήξερε ότι θα ερχόμουν μαγείρεψε σατομπριάν (αναπόφευκτα έχει εξειδικευτεί σ αυτό το κρέας) με κολοκάσι και σος μανιταριών. Δυστυχώς όμως – παρότι εξαίσιο πιάτο- ήμουν τότε τόσο αγχωμένος που δεν κατέβαινε μπουκιά και αρκέστηκα μονάχα στο κρασί που μου προσέφερε ο Γάλλος φίλος μου. Ένα ιστορικό καμπερνέ σωβινιόν του 1824.
Αυτή η γαστρονομική παρένθεση έγινε για να παινέσω τις μαγειρικές ικανότητες του Σατωβριάνδου, γιατί για το μυαλό του δεν είμαι σίγουρος αν ακόμη βρίσκεται σε εγρήγορση.
Όμως, για να μην παρεξηγώ άθελα μου τον φίλο μου, δεν περιμένω κάτι από τον Σατομπριάν. Περιμένω κάτι μεγάλο εδώ και τώρα από τους ζωντανούς γύρω μου και γύρω μας, γιατί όσο κι αν το επιθυμούσα ο Σατωβριάνδος -πέρα από το γεγονός ότι μιλάει μαζί μου και μου μαγειρεύει- είναι δύσκολο να ζωντανέψει ολότελα.
Την τελευταία φορά που χωρίσαμε σκέφτηκα, να τιμήσω και να ονοματίσω από μόνος μου αυτή τη φιλόξενη πλατεΐτσα δίνοντάς της το όνομα: Σατομπριάν με σάλτσα μαδέρα.
Ύστερα όμως αντισκέφτηκα, ότι το ίδιο ακριβώς όνομα, μπορεί να της έχει δώσει κι ο Νικήτας Κακλαμάνης και να μην το ξέρει κανείς.
(προς το παρόν) Καλό ρεμβασμό ζωντανοί!
Ανδρέας Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου