Αν ο θεός έπαιζε οποιονδήποτε ρόλο στα εγκόσμια, τότε το φετινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Ελλάδα θα κρινόταν μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΣ Γιάννινα.
Κρίνοντας από την τύχη των δύο συμπαθών ομάδων, των οποίων οι προπονητές έχουν μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση με το θεό, την Παναγία και ορισμένους αγίους, μπορούμε να εικάσουμε και την τύχη του ελληνικού λαού και της χώρας, της οποίας ο άρτι ορκισθείς πρωθυπουργός έχει επίσης μια ιδιαίτερη σχέση με το θεό, σχέση την οποία φρόντισε να ομολογήσει και με την πρώτη δήλωση που έκανε αμέσως μετά την ορκωμοσία του: «Ζητώ από τον ελληνικό λαό πατριωτισμό και αρραγή εθνική ενότητα και εμπιστοσύνη. Mε τη βοήθεια του Θεού θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βγει ο λαός μας μια ώρα νωρίτερα από την κρίση».
Επειδή ο θεός και η βοήθειά του ανήκουν στη σφαίρα του μεταφυσικού, στη σφαίρα του πραγματικού ανήκει μόνο το πρώτο μισό της δήλωσης Σαμαρά. Ζήτησε από τον ελληνικό λαό «πατριωτισμό και αρραγή εθνική ενότητα και εμπιστοσύνη». Σε ελεύθερη μετάφραση ζήτησε υποταγή σε ό,τι αποφασίζει η κυβέρνηση (στα διαβούλια με τους ιμπεριαλιστές δανειστές και καθ’ υπαγόρευση των τελευταίων), στο όνομα της πατρίδας. Σε τι διαφέρει αυτό απ’ όσα ακούγαμε τα τελευταία δυόμισι χρόνια; Σε τίποτα απολύτως. Στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας έγιναν τα συνεχή εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού. Εμπιστοσύνη και συσπείρωση γύρω τους ζητούσαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Τι να λέμε τώρα;
Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης παίζουν το τελευταίο τους χαρτί, χωρίς να έχουν καμιά άλλη φιλοδοξία πέρα από το να μείνουν όσο γίνεται περισσότερο στη συγκυβέρνηση και να δουν παράλληλα τι μπορεί να γίνει με το προσωπικό τους πολιτικό μέλλον. Ο πρώτος έσωσε την παρτίδα την τελευταία στιγμή, βρέθηκε από την κόλαση στον παράδεισο, έγινε –επιτέλους!– πρωθυπουργός, όμως αυτό μπορεί να είναι η τελευταία πολιτική του πράξη. Εκείνο που σκέφτεται είναι αν θα καταφέρει να κάνει πρωθυπουργική θητεία μακρύτερη από αυτή του άλλοτε συγκατοίκου του στην εστία αμερικάνικου κολλέγιου Γιωργάκη Παπανδρέου. Προοπτική εξαιρετικά δύσκολη, καθώς η κρίση καθιστά εξαιρετικά σύντομους τους πολιτικούς κύκλους. Ο δεύτερος είναι αρχηγός κόμματος του 12%, με τα στελέχη να είναι περισσότερα από τους οπαδούς. Και είναι αναγκασμένος να στηρίζει πάλι μια κυβέρνηση, γεγονός που δεν του παρέχει καμιά αισιοδοξία ότι μπορεί να μεγαλώσει αυτό το 12%. Ο τρίτος πέρασε σώος και αβλαβής από τις συμπληγάδες πέτρες της 17ης Ιούνη και εξαναγκάστηκε από τους υψηλούς προστάτες του να μπει σε μια συγκυβέρνηση. Εξασφαλίζει μεν την «κουτάλα» για ένα διάστημα, αλλά το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο και γι’ αυτόν: ΔΗΜΑΡ τέλος ως αυτόνομο σχήμα.
Τι μέλλον μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που πρέπει να εφαρμόσει το Μνημόνιο, έστω και με κάποιες αλλαγές στους ρυθμούς εφαρμογής; Αυτή η πολιτική δεν διορθώνεται, όπως μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικότερα στη σελίδα 11. Μήπως υπάρχουν προοπτικές ανάκαμψης; Από πού; Με την εσωτερική αγορά διαρκώς συρρικνούμενη, λόγω της φτώχειας και της ανέχειας των λαϊκών στρωμάτων και με την ΕΕ να μπαίνει ξανά σε κρίση, δυνατότητα ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού στο ορατό μέλλον δεν υπάρχει. Επομένως, η σημερινή συγκυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει σε μια –μικρή έστω– χαλάρωση της σφοδρότητας της αντιλαϊκής πολιτικής.
Πέρα από το βασικό πρόβλημα της νέας συγκυβέρνησης, το ότι δηλαδή πρέπει να συνεχίσει την πολιτική της βαρβαρότητας και της κινεζοποίησης, ο ίδιος ο τρικομματικός της χαρακτήρας την καθιστά εξαιρετικά δυσλειτουργική. Κάθε κόμμα θα έχει το μυαλό του στην «κουτάλα», στις εκλογές που μπορεί να προκύψουν σύντομα, στα εσωτερικά του προβλήματα. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ θα λογοδοτούν πρώτα στον Βενιζέλο και τον Κουβέλη και μετά στον πρωθυπουργό Σαμαρά. Τα νομοσχέδια θα περνάνε πρώτα από την τρόικα του παρασκήνιου, προκειμένου να τα ελέγξουν όλα τα κόμματα, να δώσουν τη συναίνεσή τους οι ηγεσίες και να εξασφαλιστεί η ψήφος των κοινοβουλευτικών ομάδων. Θα υπάρχει, δηλαδή, ένα συνεχές παζάρι ανάμεσα στα κόμματα της συγκυβέρνησης, ενώ οι δυσαρεστημένοι από τη μη υπουργοποίησή τους θα βγαίνουν συχνά-πυκνά στα κεραμίδια. Θυμηθείτε τι έγινε το Φλεβάρη του 2012, όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχασαν τόσους βουλευτές. Εχοντας το παράδειγμα τόσων και τόσων που τους έφαγε το μαύ-ρο σκοτάδι, οι σημερινοί μη υπουργοποιηθέντες βουλευτές θα έχουν το μυαλό τους και στην επανεκλογή τους κι αυτό θα εντείνει τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων. Σημειώστε το γεγονός ότι κανένας δε δεχόταν ν’ αναλάβει το υπουργείο Εργασίας. Γιατί άραγε; Αφού η συγκυβέρνηση θα… χαλαρώσει την αντεργατική πολιτική!
Οσα επισημάνθηκαν παραπάνω δεν σημαίνουν πως η κυβέρνηση θ’ αδυνατεί να κυβερνήσει. Απλά, τονίζουν το ερώτημα «για πόσο θα μπορεί να κυβερνά;». Μπορεί να βγάλει το καλοκαίρι με τα παζάρια με την τρόικα για την επικαιροποίηση του Μεσοπρόθεσμου, όμως από Σεπτέμβρη θα πρέπει να πάρει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Ακόμα και να δοθεί μια παράταση στο πρόγραμμα του Μνημόνιου-2, και ένα και δύο χρόνια, πάλι θα χρειαστεί να παρθούν νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, τα οποία θα προστεθούν στα παλιά. Κι ο λαός θα ξαναβγεί στο δρόμο, γιατί αυτή η κατάσταση δεν αντέχεται. Την πρώτη φορά που ο λαός θα βγει στο δρόμο, θ’ αντιμετωπίσει και την πρώτη σοβαρή κρίση της η νέα συγκυβέρνηση. Και είναι αμφίβολο αν θα τη σώσουν τα ΜΑΤ. Μπορεί ο κόσμος να φάει ξύλο και χημικά πάλι, αλλά για την κυβέρνηση θ’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου