«Καταλήγω να θεωρήσω ιερή την αναρχία του πνεύματος μου».
«Καταραμένος» ποιητής, τυχοδιώκτης, ταξιδευτής κι ονειροπόλος. Ήρθε στον κόσμο στις 20 Οκτωβρίου του 1854 στην πληκτική πόλη Σαρλεβίλ των γαλλικών Αρδενών. Από εκείνη την εποχή αρχίζει ο «μύθος του Ρεμπώ»…
Στο κολέγιο της μικρής πόλης ο Ρεμπώ μυείται στον κόσμο της γνώσης και της ποίησης. καθηγητής Ντεντουέ έλεγε γι’ αυτόν: «Από εξυπνάδα άλλο τίποτε, αλλά έχει κάτι μάτια κι ένα χαμόγελο που δε μ’ αρέσουν καθόλου. Θα έχει κακό τέλος: Θα γίνει μεγαλοφυία του καλού ή του κακού!» Όλοι διέκριναν κάτι «σπάνιο» ποιητικό πάνω του. Πίστευε στην Ελευθερία και δήλωνε Άθεος: μισούσε τη θρησκεία γιατί την έβρισκε συνέταιρο σ’ όλες τις ενέργειες του τέρατος που λέγεται Αυταρχισμός.
Το 1870 ο γαλλικός στρατός νικήθηκε στην Αλσατία, αλλά ο Ρεμπώ αδιαφορούσε και καταβρόχθιζε βιβλία. Στις 31.08.1870 «δραπέτευσε» στο Παρίσι, όπου αποκάλεσε «μαλάκα» και «ρουφιάνο» έναν αστυνομικό και γι’ αυτό συνελήφθη, ανακρίθηκε και κρατήθηκε για μέρες σ’ ένα κελί. Επέστρεψε ταπεινωμένος στη Σαρλεβίλ, αλλά δεν έπαψε στιγμή να σκέφτεται τη «φυγή». Άρχισε να γράφει κείμενα για την εφημερίδα Progres des Ardennes. Πήγε ξανά στο Παρίσι, όπου και συναναστράφηκε με ποιητικούς κύκλους. Εκεί γρήγορα βυθίστηκε στην απογοήτευση…
Το 1873 δημοσιεύτηκε στις Βρυξέλλες το Μια Εποχή στην Κόλαση (Une Saison en Enfer), το μοναδικό έργο που δημοσίευσε ο Ρεμπώ εν ζωή. Επέστρεψε ξανά στη Σαρλεβίλ, όπου αισθανόταν «εν εξορία». Γύρισε στο Παρίσι, από εκεί στο Βέλγιο και κατέληξε στην Αγγλία (Λονδίνο). Στο Λονδίνο ζούσε σ’ ένα φτωχικό δωμάτιο κι επιβίωνε παραδίδοντας μαθήματα γαλλικών. Το όνειρο του ήταν να ταξιδέψει, να φύγει μακριά. Το 1875 πήγε στη Γερμανία (Στουτγάρδη) για να μάθει και τα γερμανικά. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Ολλανδία, Αυστρία, Ιταλία, Ελβετία, Σουηδία, Ινδονησία, Αφρική κ.α.# Γένουα, Αλεξάνδρεια, Κύπρος. Στη Λάρνακα δούλεψε σαν εργοδηγός σε λατομείο.
Πήγε στη Σομαλία(Χαράρ) μαζί με έναν Έλληνα, τον Κώστα Ρήγα. Άρχισε ν’ ασχολείται με το εμπόριο για να κάνει «κομπόδεμα». Ήθελε να γίνει εξερευνητής-συγγραφέας, αλλά «οι υποθέσεις πάνε άσχημα». Ξεσπούν πολιτικές αναταραχές και συγκρούσεις και ο Ρεμπώ καταστρέφεται. Το 1891, κουρασμένος κι αποθαρρημένος, βλέπει την υγεία του να κλονίζεται. Προσβάλλεται από καρκίνο κι ακρωτηριάζεται στη Μασσαλία. Έσβησε ήσυχα στις 10 Νοεμβρίου του 1891, σε ηλικία 37 ετών. Η ταφόπλακα που τοποθετήθηκε πάνω από τη σορό του «έμπορα» Ρεμπώ έγραφε:
ΕΔΩ ΣΤΙΣ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1891 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΑΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ ΤΟΥ.
ΕΙΠΕ
«Δεν είχα κάποτε μια νιότη αξιαγάπητη, ηρωική, μυθική, που άξιζε να γραφτεί σε φύλλα χρυσού -τι σπάνια τύχη! Για ποιο έγκλημα, για ποιο λάθος άξιζα τη σημερινή μου αδυναμία; Σεις που λέτε πως τα ζώα βγάζουν αναφιλητά, πως οι άρρωστοι απελπίζονται, πως οι νεκροί έχουν εφιάλτες, προσπαθήστε να διηγηθείτε την πτώση μου και τον ύπνο μου…»
«Ζούμε και πεθαίνουμε εντελώς διαφορετικά απ’ ότι θα θέλαμε, χωρίς ελπίδα οποιασδήποτε ανταμοιβής… Ευτυχώς που αυτή η ζωή είναι η μόνη, και που μόνο αυτό είναι σίγουρο».
«Αν το πνεύμα είχε αφυπνιστεί για πάντα απ’ αυτή τη στιγμή, θα βρισκόμασταν σε λίγο μέσα στην αλήθεια, που ίσως μας περιβάλλει με τους αγγέλους της να κλαίνε!… Αν είχε αφυπνιστεί ως αυτή τη στιγμή, δε θα είχα υποχωρήσει στα δηλητηριώδη ένστικτα, σε μια εποχή που δε συγκρατεί η μνήμη!… Αν ήταν πάντα άγρυπνο, θα ταξίδευα γεμάτος φρόνηση…»
«Καθώς κάθε λέξη είναι ιδέα η εποχή μιας παγκόσμιας γλώσσας θα έρθει!… Αυτή η γλώσσα θα είναι απ’ την ψυχή για την ψυχή, θα συνοψίζει τα πάντα, αρώματα, ήχους, χρώματα, απ’ τη σκέψη να κρέμεται η σκέψη και να τραβά μπροστά».
«Συγγραφέας, δημιουργός, ποιητής, αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ!»
«Η χλωμή λογική μας κρύβει το άπειρο».
«Φυλακή μετά από όσα τράβηξα; Προτιμότερος ο θάνατος!»
του Γιώργου Στάμκου
Πηγή: zenithmag.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου